Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Ostatnio wziąłem udział w konkursie na wiersz miłosny im. Stanisława Grochowiaka. Impreza cieszyła się dużą popularnością, przysłano tysiąc dwieście wierszy, po czym jury przyznało nagrody. Poza nagrodami przyznanymi przez szacowną Komisję, których kwestionować nie zamierzam, jedną nagrodę specjalną przyznali dziennikarze Radia Łódź. Oto wiersz, który ją otrzymał:

Grzegorz Owczarek
"Wyznanie"


żonie Małgorzacie


Powiem Ci jak Cię kocham.
Kocham Cię nocą
Kocham Cię dniem
Kocham Cię wiosną
I kocham Cię latem
Tak mocno jak potrafię


Jak ziemia kocha słońce
Gdy jest deszczowo
Jak liść wodę
Jak mowa słowo
Jak kocham prawdę
Tak Ciebie kocham królowo
I gdy zabraknie słońca
Ziemia deszczu złaknie
Liść opadnie
A mowie słowa zbraknie
I prawda kłamstwem sie stanie Ja będe Cię kochał zawsze.


Nie chcę żyć bez miłości
Żyć bez Ciebie
Bez miłowania.
Oddaję siebie
Moja kochana
Siebie Tobie w całości.


Po prostu jak to zobaczyłem to mnie coś wzięło. Zresztą, co będę gadał.


Pozdrawiam wszystkich poetów nie-grafomanów :P

Opublikowano

poeci nie zapominajcie dla kogo wiersze są pisane

wasze są bagatsze, pełniejsze w wyrazie i treści
mają więcej meandrów są trudniejsze w odbiorze dla czytelnika
ale to nie znaczy że owy utwór nie jest nic wart

myślę że owo bogatwo stanowi jego prostota
niezwykłą sztuką jest tak wyrażać myśli

do Gałczyńskiego to podobne

przepraszam że mówię w liczbie mnogiej
ale ten wiersz też wydał mi się z początku osobliwy
i sam nie nominowałbym go na zwycięzcę

sam pisząc zwykle(różnie mi wychodzi)esperymentuje
urzywając wielu środków wyrazu a tu

bęc !

Opublikowano

I właśnie dlatego mnie trafia jak przychodzi ktoś na orga, nie toleruje żadnej krytyki i uważa, że jego wiersz jest najlepszy i idealny, bo wygrał wiele konkursów i był oceniany przez wielu krytyków. Jeśli to były tego typu konkursy to już nic mnie nie zdziwi. I w nosie to mam ile takich konkursów wygrał wiersz jeśli jest gniotem..

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @lena2_ Zgadza się, lecz takiej kontrolowanej złości, gdyż nie warto burzyć swój wewnętrzny spokój.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       
    • @viola arvensis Egzystujemy w świecie złamanych serc. Przydałby się warsztat naprawczy, gdzie plastry miodowej miłości zabliźniałyby takie rany. Viola, każdy człowiek to osobny świat i aby takie dwa światy - kobieta i mężczyzna- mogły razem funkcjonować w trwałym i długim związku, potrzeba jest nie tylko miłość, lecz obopólne zrozumienie, które powinno się razem wypracowywać.  Pozdrawiam Cie serdecznie. 
    • Kiedy miałam kilka lat, ogłoszono stan wojenny. Wysłuchaliśmy komunikatu przez radio, które zwykle było puszczane nad ranem. Choć jeszcze było ciemno, mogliśmy wykorzystać nagle dany nam czas na koziołki i inne radosne wygłupy. Cieszyłam się, że zostanę w domu, ale nagłą sielankę przerwała mama, wyjaśniając, że to znaczy, iż mogą nadjechać czołgi. Odtąd, od tego dnia i tej godziny, czołgi mogły wynurzyć się w każdej chwili, zwłaszcza że nie tak daleko od nas znajdowała się jednostka wojskowa. Mijaliśmy się czasem z nimi w drodze do lasu, gdy wyjeżdżały na poligony, zza mijanych murów, wracając z zakupów. W święta odwiedzaliśmy je, nieruchome, ustawione jeden obok drugiego, niosąc w sercach kolorowe chryzantemy. Tym razem tylko opuściły swoje pudełka i jak nakręcane zabawki wyjechały w strajkujących, przeciw bliżej nieznanemu wrogowi, który czai się tuż, tuż.    Gdy zniknęła koleżanka z klasy, uciekała przed czołgami. To właśnie one z bliżej niezrozumiałych mi powodów nakazały opuścić dom małej dziewczynce o dwóch warkoczykach zawiązanych na kokardki, zupełnie takiej samej jak ja. Dopiero co bawiłyśmy się u mnie w domu i na umówiony sygnał udawałyśmy przerażenie, zaglądając przez przedpokój w puste oczodoły straszliwej maski Króla Olch. Eksponat już rangi historycznej, zaprojektowany przez pana Zitzmana. Skądinąd ręce, które ją wykonały, były przedłużeniem nierealności wszelkich alternatywnych zakończeń, jakie niesie z sobą teatr. Na domiar złego, zamieszkałam przy drodze oznaczonej w planach jako droga ewakuacyjna dla czołgów. Przeciw możliwemu niebezpieczeństwu posadzono szpaler drzew. Okna wybudowano wyłącznie w ścianach sąsiednich od tych, których usytuowanie mogłoby zdradzić, iż ktoś chciałby usłyszeć lub potajemnie zobaczyć wyjeżdżający na misję czołg.   Schowaliśmy się tam, drzewa wybujały do góry, szansa na niezauważenie nas, wysoce wzrosła. Życie jednego człowieka, cóż znaczy w żarcie historii.      
    • Zapachniało Asnykiem... Kiedyś mi się zdarzyło takie nawiązanie do jego wiersza "Między nami nic nie było": A tu mam jeszcze "wersję dla leniwych" :)   A Twój wiers bardzo ładny. Trochę w nim Asnyka, ale bardzo dużo Violi :)   Pozdrawiam serdecznie.
    • @Berenika97 przepiękny. Rozbiłaś bank ostatnich czytań. bb
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...