Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

słodko albo inny tytuł

Mirosław_Serocki
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Mirosław_Serocki

Mirosław_Serocki

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

skarmelizowałem twoje terytorium.
przecież wiesz że nigdy
nie lubiłem cytryn porzeczek
gorzkiej czekolady na tortach.
trochę złośliwie ochlapałem wczoraj
przechodnia. przypomniałem sobie
letnie sukienki, stopy w sandałach
zadomowione. śnieżnobłotne koleiny
prowadzą zygzakami. świt
za cztery godziny. napiję się
kawy z pomarańczowego kubka który
mam wrażenie jest o wiele za mały
na tak długie wieczory.
jutro znajdę termos albo duży słoik.
musisz tylko dokupić cukru.

Marcin Jagodziński

Marcin Jagodziński

Opublikowano
Opublikowano

na pewno pisany bliskim mi stylem, ma bardzo udane fragmenty, jednak jako całość nie przekonuje do końca. jeżeli już używamy takiego "mówionego" jezyka, to na inwersje należałoby uważać ("stopy w sandałach zadomowione"? tak peel pomyślał? nie przekona mnie Pan :)). niby obrazek jest słodko-spójny, a jednak nie, nie potrafię znaleźć uzasadnienia dla środkowej części. ale karmelizacja terytorium -- o, to jest słodkie. walk this way ;)

Mirosław_Serocki

Mirosław_Serocki

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Dorma! To zahacza o wiesz co... Taka postawa jest bezwzględnie tępiona.
Panie Piotrze - życiowy tort? O tym nie pomyślałem. Ciężko myśleć w środku nocy.
Panie Marcinie - nie muszę przecież przekonywać, że tak ktokolwiek pomyślał (to o stopach). Ludzie różne rzeczy mówią i różnych przenośni używają. Nie zmienia to faktu, że nie każdy zobaczy odpowiadni obrazek, gdy użyję jakiegoś określenia. I wcale tego nie wymagam. Prawdę mówiąc, to już się przestraszyłem, że napisałem coś genialnego. Jednak nie i całe szczęście. Nie lubię perfekcjonizmu.
Pozdr.

agnieszka puczynska

agnieszka puczynska

Opublikowano
Opublikowano

Wybacz, jeśli powtórzę coś, zmęczona nie mam czasu na czytanie innych komentarzy;)
płynnie, znów formalna zagadka (dlaczego tak? ależ idiotyczne pytanie:) wybacz)
jutro znajdę termos lub jakiś słoik, poczytam uważniej, na szczęście nie słodzę ...:)
pozdrawiam, agnieszka

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Starzec
      Przemyt

      Przez Starzec · Opublikowano

      @andreasTo może zbyt małej wiary jesteś :) lub znasz życie :)) Pozdrawiam:) @Jacek_SuchowiczNa kacu jest wszystko możliwe :) Dziękuję i pozdrawiam:) @LeszczymJuż się pogubiłem:)) Dziękuję i pozdrawiam:)
    • Starzec
      Perpetuum

      Przez Starzec · Opublikowano

      gdy jutro się skończy pojutrze początkiem  
    • Alicja_Wysocka
      anyżowo

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @Wędrowiec.1984 No dobra, ale poprzednie moje tłumaczenie, bardziej mi się podoba, jest takie... bardziej poetyckie.  Przy pisaniu świadomość trochę się plącze z wyobraźnią, przynajmniej w moim przypadku tak jest :)
    • Wędrowiec.1984
      anyżowo

      Przez Wędrowiec.1984 · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      To nie jest splątanie kwantowe, tylko splątanie świadomości.
    • Piotr Samborski
      Zaświeci !

      Przez Piotr Samborski · Opublikowano

      Dawniej każdy poranek pachniał złotem. Słońce wschodziło nad wzgórzami i bez słowa kładło na dachach ciepło, które otulało serca jeszcze przed pierwszą kawą. Ale od jakiegoś czasu coś się zmieniło. Niektórzy mówili, że światło stało się zbyt białe, inni że zbyt blade. Starzy ludzie w wioskach patrzyli na nie z lękiem, dzieci – z obojętnością. A ono wciąż tam było. Na niebie. Zawsze na niebie. I właśnie to było najbardziej niepokojące. „Nie czuć go” – mówiła codziennie staruszka Maja, siadając na swojej drewnianej ławce. „Kiedyś czułam, jak przechodzi przez skórę i dociera do duszy. A teraz… tylko patrzę, ale nie widzę.” Ludzie zaczęli snuć domysły. Czy to przez dymy, które wznosiły się z fabryk po drugiej stronie wzgórz? Czy może przez coś bardziej niewidzialnego? Przez rzeczy, których nie da się zmierzyć – jak strach, obojętność, rozpad miłości? Niektórzy szeptali, że prawdziwe słońce już dawno zgasło. Że to, które świeci teraz, to tylko replika – sztuczna kula światła stworzona przez tych, którzy chcieli kontrolować nie tylko czas, ale i nasze nastroje. „Zamienili nam światło serca na światło technologii” – pisał ktoś na ścianie opuszczonej stacji meteorologicznej. Ale pewnego dnia przyszedł chłopiec. Miał na imię Elian. Pojawił się znikąd, w butach z błota i z patykiem zamiast laski. Nie zadawał pytań. Siadał pod drzewami i mówił do liści, do wiatru, do kamieni. Ludzie uznali go za dziwaka, ale dzieci zaczęły go słuchać. A potem coś się wydarzyło. Pewnego ranka, kiedy Elian stał na wzgórzu, zamknął oczy i rozłożył ramiona. Słońce – blade i nieruchome – zaczęło wypełniać się ciepłem. Powoli, bardzo powoli, niebo poruszyło się z westchnieniem. Jakby przypomniało sobie, że kiedyś umiało kochać. W ciągu kilku dni ludzie zauważyli zmianę. Ptaki zaczęły śpiewać wcześniej, a cienie drzew znowu stały się miękkie. Staruszka Maja płakała z radości: „To ono. Prawdziwe. Wróciło.” Ale Elian powiedział tylko: – Ono nigdy nie zgasło. To my przestaliśmy świecić od środka.  

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...