Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

W życiu są piękne tylko chwile
W moim jest ich mało
Ale są piękne
Bo oni mi je dają

Wiem że mnie nie chcą
Żyć bez nich nie moge
Najlepsi najwspanialsi
Przyjaciele i wrogowie

Chę być piękna wspaniała
Nie mogę, życie nie pozwala
Ty który tu wchodzisz
Żegnaj się z nadziją!

Opublikowano

Poezja to nie kółko terapeutyczne, ale poniekąd to jest prawda, zanim wyjdziesz do ludzi, musisz umiec znać wartość swoich uczuć dla siebie, przynajmniej w takim stopniu aby nie uzależniać oceny własnej wartości od reakcji innych.....

A potem jest żmudne oswajanie i zdobywanie pozycji w ramach procesu socjalizacji...
Może jednym przychodzi to lepiej i szybciej, ale nikt nie startuje z pozycji, której nie mógłby poprawić. Tu nie ma sprawiedliwości, ale mechanizmy działają ta kże z czasem zdobywa się życzliwość, oczywiście pod warunkiem jaki patrz w pierwszym akapicie...

Pozdrawiam.

Opublikowano

Spokojnie, to się nazywa cytatem, czy odnośnikiem, jak napiszę w moim wierszu "o jeden krok za daleko" czy nawet wprost "o jeden most za daleko" to się wszystkim skojarzy, i pewnie dobrze i kto powiedział, że trzeba od razu kurysywą....

Precież taaakiego tekstu niczym sie nie ukryje (lasciate omnnia speranza), jak miał być, to widocznie miał być, każdy go widzi...

i tyle, nie wypowiadam się o całości wiersza.....

(a może ktoś nie wiedział jak się tu kurysywę, ergo italic, nomen omen, wstawia.....)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Akurat jadłem dziś pierogi :)
    • Nie mogę się uwolnić Usta twe niczym wrota do piekieł Rozpalone namiętnie rozchylają sie powoli A Włosy twe aksamitne niczym perskie płótno opadają swawolnie na roznegliżowane ramiona, myslę Podchodzę,,obserwuje,dotykam w koncu całuje, jestem w niebie, jest pięknie Niech Emocje grają melodyczne dzikie dźwięki niech serce tobą pokieruje   Jej jęki znaczyły więcej niż milion słów Nie pamietam snu, w którym  bym Cie nie spotkał, nawiedzasz mnie nawet tam Jestes jak anioł coś stąpił na ludzka ziemie i z łaski swojej obdarzyłas mnie CiepłemZ’, którego nie zapomnę Ach żebym ja ino tez był aniolem to polecielibismy do gwiazd nie patrząc się za siebie
    • MRÓWKI Spałem spokojnie, gdy nagle przez sen poczułem mocne ugryzienie i zaraz potem ból. Przebudziłem się szybko, poszukałem latarki i przeszukałem cały namiot w poszukiwaniu sprawcy zadanego bólu. Nic szczególnego nie zauważyłem więc wsunąłem się w śpiwór próbując usnąć ponownie. Zgasiłem latarkę i położyłem się z powrotem spać. Do rana pozostało jeszcze kilka godzin, lecz nie mogłem zasnąć. Leżałem z przymkniętymi oczami czekając podświadomie na kolejne ugryzienie. To było pewne, że coś mnie ugryzło i przypuszczałem, że był to jakiś mały owad.  Na mojej lewej nodze zaważyłem zaczerwieniony ślad po ugryzieniu i poczułem swędzenie, pieczenie i niewielki bąbel. Dobrze, że nie jestem uczulony na jad owadów - pomyślałem.  Jak więc już wspomniałem nie mogłem spać trochę zaniepokojony, a trochę z bólu. Miałem przeczucie, że coś niedobrego wręcz potwornego dzieje się na zewnątrz namiotu. Tak więc leżałem i czekałem sam już nie wiedząc na co.  Nagle u wejścia do namiotu zobaczyłem małe punkciki posuwające się w moją stronę i po skierowaniu strumienia światła latarki w tamtym kierunku, aż dech zaparło mi z wrażenia, a gęsia skórka natychmiast ukazała się na mojej skórze. W namiocie były dwie czerwone mrówki. W oka mgnieniu zerwałem się na równe nogi i depcząc te, które zdążyły wejść do namiotu, musiałem odganiać te co chciały wejść do środka.  Podczas tej czynności ujrzałem używając latarki, że wokół namiotu jest masa czerwonych mrówek, które otaczały mój namiot że wszystkich stron.   cdn.    P.S. Opowiadanie powyższe napisałem w 1977 roku, czyli prawie pół wieku temu i jest to czysta fantazja.    
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...