Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

w cichej samotnością nocy
modlę się u stóp ołtarza

byłam
szklanym człowiekiem
przyszłam
bo nie pamiętam czym będę

modlę się u stóp kamienia
słyszy mnie mój Bóg
czy wie
że nie potrafię mówić

Opublikowano

Tak krótki wiersz, a ja sie pogubiłem. Właściwie, to o co chodzi? Wprowadzasz zwroty bardzo "odważne", których nie wyjaśniasz, a ja nie mogę (to jest niemożliwością!) ich zrozumieć, np.:"byłam szklanym człowiekiem". No nie moge tego połączyć z żadnym wersem, z żadna myślą w tym tekście. Pozdrawiam.


Adam

Opublikowano

Pan Szkło - postać z komiksów i filmu "Niezniszczalny"
- człowiek bardzo słaby fizycznie. Często podatny na kontuzje.

CYTAT

byłam
szklanym człowiekiem

- kruchość istoty, słabość, ale także pewne piękno...

z tym mi się to kojarzy.

smile.gif
Opublikowano

ja zaś mysle ze nie ma tu nic niezrozumiałego, z kruchosci ciała, ducha lub umysłu chcemy sie podniesc, znalesc siłe,
a najstraszniejsze jest nie potrafić mówic o własnych lękach, pragnieniach i obawach.

wiersz kobiecy, delikatny, nieuchwytny jak promyk słońca, może nie zostanie w pamięci ale na pewno na chwile moze dłuzsza przykuje myśli

Opublikowano

Adamie, coœ nie możemy się dzisiaj zrozumieć ;) Druga 'strofa' łšczy się z poprzedniš i następnš tym, że jest to treœć modlitwy, o której w nich mowa. Natomiast "szklany człowiek" może być rozumiany bardzo różnie.
Kai i Assire nie mieli kłopotu z odgadnięciem tych znaczeń. Od kruchoœci, nikłoœci cielesnej, po słaboœć duchowš a także pewnš niewinnoœć w trwaniu... No nieważne. Doœć tego tłumaczenia :)
Chciałam Ci jeszcze coœ powiedzieć ad. dyskusji pod twojš "Modlitwš przed wstšpieniem do czyœćca". Z całym szacunkiem, ale ja uwielbiam Gombrowicza ;))
pozdrawiam

Agi

Opublikowano

Dziękuję Seweryno :) pozdrawiam.

Oyey. Fakt, że nie wyłapałeś metafizyki, którą starałam się zawrzeć w wierszu, nie znaczy, że wszystko tam jest dosłowne. Poza tym nie jesteś tu po to, żeby komentować komentarze, tylko wiersze. Uświadom sobie fakt, że Twój pogląd na wiersz może istnieć zupełnie niezależnie od innych poglądów i nie musisz go im przeciwstawiać.

Agness

Opublikowano
CYTAT (Agness @ Jun 25 2003, 11:39 AM)
w cichej samotnością nocy
modlę się u stóp ołtarza

byłam
szklanym człowiekiem
przyszłam
bo niepamiętam czym będę

modlę się u stóp kamienia
słyszy mnie mój Bóg
czy wie
że nie potrafię mówić

Rzeczywiście ta "cicha somotność" jest zbyt dosłowna.

Piszesz o reinkarnacji? Czy o rekonwalesencji duchowej?
Masz rację. Sama modlitwa to już rozmowa z Bogiem. Nie trzeba krzyczeć, szeptać, mówić...
Ale wiesz, nie można wierzyć w przeznaczenie. :-) Bo to jest trochę antyreligijne. Zgadzasz się wówczas na zniewolenie przez siły nadprzyrodzone. Twoja dusza nie jest wtedy wolna - właściwie to jej nie ma. Więc wers : "niepamiętam czym będę"... trochę mi nie pasuje do tego Boga.

ps. Wydaje mi się, że "nie pamiętam".

Pozdrawiam.
Opublikowano

Oczywiœcie masz rację, Sewerynie. Już poprawiłam ;)

Znaczenie tych œrodkowych wersów faktycznie jest trochę...mylšce. Nie myœlałam o reinkarnacji. Raczej o niepokoju. Wiem, że dane mi jest istnieć jako istotka zbyt słaba i wiem, że na tym się moje istnienie nie skończy. Czasem boję się tego, że będę istnieć zawsze.
W zasadzie ostatnie cztery wersy poruszajš zupełnie inny problem. Powinnam to chyba rozdzielić. Dzięki za komentarz. Tak to ja mogę rozmawiać ;)

Pozdrawiam.

A.

Opublikowano

Hej! Znow lamie dla Oka. Pozwol, ze nie ocenie wierszyka - zamiast polskich liter wyswietla sie tutaj cos bardzo dziwacznego i nawet odczytanie slow sprawia mi niejaki problem, wiec dopiero kiedy wroce bede mogla sie wypowiedziec.
Troche sie tutaj gubie w datach, wiec nie wiem, ktory to czwartek - 3 lipca? Jesli nie, to juz tego nie odczytasz.
Dlaczego skaly przepadly? Gratuluje rejsu - dobrze tam bedzie Oku na pewno:) Czyzby plany sie pozmienialy. Co z Funka?
Zapomnialam wczesniej - moj egzamin z franca bardzo pozytywnie (4). Ucieszylam sie niemozliwie. jak to sie stalo? Sama nie wiem. Szczegoly, kiedy uda nam sie skontaktowac:) (ach, kiedy to bedzie? kiedy?)
A jak mi tutaj? Dobrze. Nawet bardzo. A ja sie chcialam angielskiego pouczyc do jakichs testow niemozliwych, matur i innych. Zupelnie tu o tym zapomnialam. Wciagnelo mnie. Wciagneli mnie. Wciagnal.
Trzymaj sie tam Oko mocno. Pozdrowienia dla calej ferajny. Ada

Opublikowano

Cóż... Ładne pierwsza i ostatnia zwrotka - łączą się ze sobą, niosą jakieś przesłanie. Nie rozumiem strofy drugiej - rozbija mi trochę ten wiersz.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @andreasTo może zbyt małej wiary jesteś :) lub znasz życie :)) Pozdrawiam:) @Jacek_SuchowiczNa kacu jest wszystko możliwe :) Dziękuję i pozdrawiam:) @LeszczymJuż się pogubiłem:)) Dziękuję i pozdrawiam:)
    • gdy jutro się skończy pojutrze początkiem  
    • @Wędrowiec.1984 No dobra, ale poprzednie moje tłumaczenie, bardziej mi się podoba, jest takie... bardziej poetyckie.  Przy pisaniu świadomość trochę się plącze z wyobraźnią, przynajmniej w moim przypadku tak jest :)
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      To nie jest splątanie kwantowe, tylko splątanie świadomości.
    • Dawniej każdy poranek pachniał złotem. Słońce wschodziło nad wzgórzami i bez słowa kładło na dachach ciepło, które otulało serca jeszcze przed pierwszą kawą. Ale od jakiegoś czasu coś się zmieniło. Niektórzy mówili, że światło stało się zbyt białe, inni że zbyt blade. Starzy ludzie w wioskach patrzyli na nie z lękiem, dzieci – z obojętnością. A ono wciąż tam było. Na niebie. Zawsze na niebie. I właśnie to było najbardziej niepokojące. „Nie czuć go” – mówiła codziennie staruszka Maja, siadając na swojej drewnianej ławce. „Kiedyś czułam, jak przechodzi przez skórę i dociera do duszy. A teraz… tylko patrzę, ale nie widzę.” Ludzie zaczęli snuć domysły. Czy to przez dymy, które wznosiły się z fabryk po drugiej stronie wzgórz? Czy może przez coś bardziej niewidzialnego? Przez rzeczy, których nie da się zmierzyć – jak strach, obojętność, rozpad miłości? Niektórzy szeptali, że prawdziwe słońce już dawno zgasło. Że to, które świeci teraz, to tylko replika – sztuczna kula światła stworzona przez tych, którzy chcieli kontrolować nie tylko czas, ale i nasze nastroje. „Zamienili nam światło serca na światło technologii” – pisał ktoś na ścianie opuszczonej stacji meteorologicznej. Ale pewnego dnia przyszedł chłopiec. Miał na imię Elian. Pojawił się znikąd, w butach z błota i z patykiem zamiast laski. Nie zadawał pytań. Siadał pod drzewami i mówił do liści, do wiatru, do kamieni. Ludzie uznali go za dziwaka, ale dzieci zaczęły go słuchać. A potem coś się wydarzyło. Pewnego ranka, kiedy Elian stał na wzgórzu, zamknął oczy i rozłożył ramiona. Słońce – blade i nieruchome – zaczęło wypełniać się ciepłem. Powoli, bardzo powoli, niebo poruszyło się z westchnieniem. Jakby przypomniało sobie, że kiedyś umiało kochać. W ciągu kilku dni ludzie zauważyli zmianę. Ptaki zaczęły śpiewać wcześniej, a cienie drzew znowu stały się miękkie. Staruszka Maja płakała z radości: „To ono. Prawdziwe. Wróciło.” Ale Elian powiedział tylko: – Ono nigdy nie zgasło. To my przestaliśmy świecić od środka.  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...