Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

pamiętam niekończące się podróże sankami
prowadzone ojcowską dłonią zabierały mnie w nieznane
do twarzy mi było w czapeczce z pomponem

głośny śmiech straszył ptaki
odlatywały zrzucając na głowę śnieżne marzenia

dziś nie potrafię już gonić smaku krówek
smutne oczy pluszowego misia nie układają moich snów
a zakurzone sanki pilnują słoików z przetworami

Opublikowano

ach się tęskni za dzieciństwem...
moze znajdziesz chłopaka, który Cię będzie woził na sankach (?) /mój mnie raz zabrał na sanki... ale był ubaw;) ) więc na sanki jest jeszcze szansa ;)

wiersz cieplutki, choć trochę smutaśny ;) ale podoba mi się, ma klimat

Opublikowano

o kurcze Dariuszu:)
no nie przesadzaj ze najlepszy, dziekuje pieknie, az mi sie milutko zrobilo od samego ranaka jak tylko oczka otworzylam:)
no takie piekne bylo moje dziecinstwo, dzis juz mam 22 latka i choc nadal probuje gonic smak krowek to smakuja juz calkiem inaczej niz kiedys:D

dziekuje pieknie jeszczwe raz, czuje sie zaskoczona i niesmamowice wyrozniona

slodkiego dnia zycze i pozdrawiam cieplutko:)
i zapraszam czesciej, ale teraz pewnie dlugo mnie nie bedzie:)

Opublikowano

Nechbet, udało Ci się stworzyć ładny klimacik. ja takim wierszom mówię
duże tak. pozdrawiam.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Alicja_Wysocka Dzięki za wpis:). @Stracony Tak myślę i czuję, a  za miłe słowa dziękuję:). 
    • Bardzo ludzki tekst, historia o tym jak człowiek dla innego człowiek może stać się najważniejszy. O lojalności, o zrozumieniu, bliskości... 

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Tu się uśmiecham, nie potrafię się nie uśmiechnąć do Krzysztofa... Pięknie.
    • @Robert Witold Gorzkowski   Dokładnie tak, Robert. Dziękuję Ci za ten przykład - z tą sztuką kubistyczną to w punkt. Widz często widzi tylko efekt końcowy, ale nie dostrzega drogi, która do niego prowadziła - lat ćwiczeń, prób, opanowania klasycznych form.   Picasso, zanim namalował Guernikę, potrafił narysować końską głowę jak z anatomicznego podręcznika  - czyli miał i znał podstawy. Był świadomy. I właśnie dzięki tej świadomości mógł tworzyć rzeczy, które burzyły formę z sensem, nie przypadkiem. Tak samo jest z poezją – zanim coś rozbijemy, warto wiedzieć, co dokładnie rozbijamy. To trochę tak, jak z latarnią morską - nie chodzi o to, żeby przesunąć ją z miejsca, (ona musi być), Warto zrozumieć, jak działa i jak pomaga statkom bezpiecznie przepłynąć. Bez tego światło traci sens. A po co latarnie? Niech wszystko co napisane, będzie poezją   Dzięki Ci za ten głos - dodaje odwagi do dalszego dzielenia się, bo widać, że rozmowa nie idzie w próżnię:)  
    • @Alicja_Wysocka dziękuję Alicjo za wspaniałe słowa. Z pełnym szacunkiem dla Ciebie.
    • dwa miliony lat temu  wtedy człowiek wyszedł z Afryki  entropia Europy przez kilka  gatunków istot ludzkich  życie nie jest łatwe    potem mrozy  cmentarzyska fosylia  i skamieniałe żebro    rzucona dzida leci wysoko  najlepiej celować w mamuci bok drony na osiedla i szpital dziecięcy  dobrze zeszklony koniec łatwiej przebija zwierzę    jar północny pali już ognie  praca daje spokój duszom przodków  pierwsza lekcja to wyjazd z hangaru  w pracy zbroi przeciwlotnicze  pociski rakietowe    z tej ciszy pierwszego miliona lat po upadku Asteroidy wyszły ssaki ryjące  życie nie jest łatwe    jadły popiół           
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...