Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Nocą


Rekomendowane odpowiedzi

Na werandzie obrosłej
W dzikie wino i czas,
Bladochłodny promień
Wplótł się w szepty dwa.

Rozszkliły się szybki
W winolistne witraże,
Księżycową niejasność
Kładąc na obrazie.

Żeby dwa najczulsze
Owej nocy istnienia,
W jedno uwielbienie
Nierozdzielne pozmieniać.

Spowiadając ich z pragnień
Niepohamowanych,
Przed światem i ludźmi
Tak ulękle skrywanych.



27. 04. 2004.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Na werandzie obrosłej w dzikie wino i czas,
bladochłodny promień wplótł się w dwa szepty.
Rozeszkliły się szybki w winolistne witraże,
księżycową niejasność na obrazie kładąc tak,

aby dwa najczulsze z owej nocy istnienia,
w jedno uwielbienie nierozdzielne zmienić.
Spowiadając ich z pragnień niepohamowanych,
przed światem i ludźmi skrywanych ulękle.

I dalej brakuje pointy...? Gdyby tak zapisać? Pozdrawiam z moimi podszeptami.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Michale - bo ja kocham Leśmiana :)
Moje nieudolne naśladownictwo jest tylko wyrazem zachwytu nad jego geniuszem.
Pewnie Mistrz umarby ze śmiechu po raz drugi przy moich bazgrołach.
Póki co, pozdrawiam Cię najserdeczniej.

Eugen De - Takie szerokie strofki gną się w łuki pod ciężarem sylab, chcę im ulżyć.
Również dziękuję. :)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Waldemar_Talar_Talar Chyba to o mamach?  
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Ja akurat nie piszę fantastyki, nawet bym nie potrafił. Nie mam zresztą takiej potrzeby. Tylko o tym co sam przeżyłem materialnie lub duchowo lub bliskie mi osoby doświadczyły.
    • gdybym potrafił jak nie potrafię skraść letnim brzaskom ptasie szczebioty z kredką do oczu zielonych barwień i flakonikiem woni lipcowych   a nocom w pełni tym lunatyczkom co nad dachami wśród snów się snują by blaskiem sierpnia móc się zachłysnąć uszczknąć co nieco na jesień burą   to rozmazanym dniom listopada gdy już nadejdą spłakane szare mógłbym makijaż słońcem nakładać z tych wykradzionych tak płochych marzeń   i porwać ciebie w mój świat w błękicie byś była kwiatem a ja motylem i razem z tobą nim się zachwycić lecz wyobraźni czy masz na tyle
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Kocha nie kocha lubi szanuje wróżba witkami los dwojga splata spadają listki snując fabułę płacząca wierzba zna przyszłe lata   Co komu jeszcze w gwiazdach pisane nim czas wysypie treść z piaskownicy na świat szeroki i pełen wrażeń między słowami naszej ulicy   Mała ławeczka pod jarzębinką korale drobną rączką zakryte odgadnij liczbę jeden do czterech odbierz całuski i baw się życiem       Na naszym podwórku wróżono z witek wierzby płaczącej, odrywając kolejne listki wraz z naprzemiennie wyliczanymi słowami z pierwszego wersu. Ostatni był wyrocznią. Na ławeczce pod jarzębinką zwyczajowo gromadziły się nieco starsze dzieci. Stare drzewo, pamiętające wiele pokoleń, rosło pod sporym kątem, tak że opadające gałęzie tworzyły coś w rodzaju domku chroniącego przed mniejszym deszczem lub letnim upałem. Zabawa nazywała się kotki(wierzbowe), lecz u nas ich rolę pełniły czerwone koraliki wiszące nad rozmarzonymi głowami. Dziewczynka ukrywała w dłoni sekretną ich liczbę, od jednego do czterech, a zadaniem chłopca było jej odgadnięcie. Gdy mu się to udało miał prawo odebrać całuska.  
    • @aff no widzisz nie jest tak źle ze starym kredensem  Pozdrawiam Kredens nie taki znowu stary
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...