Tryb czuwania

[Berenika97]

Kobiety unoszą świat
na palcach
żeby nie zbudzić dzieci,
nie płosząc ciszy,
ani światła na kuchennym blacie.

A potem logują się do "rzeczywistości",
która zawsze jest głodna:
raportu, śniadania, empatii.

Mężczyźni piszą o przyszłości,
one już ją cerują -

godzina po godzinie -
w kalendarzu, gdzie nawet sen
jest tylko notatką na marginesie.

Nocą, kiedy dom przechodzi

w tryb uśpienia
kobiety pozostają zalogowane -
do troski, do niepokoju,
do „jeszcze tylko chwilę”.

A potem gaszą lampy
tak delikatnie, jakby poprawiały

dziecku kołderkę
i szeptem mówią światu:
„śpij, jeszcze damy radę”.

 

[Marek.zak1]

Bardzo dobry i prawdziwy wiersz o dwóch rzeczywistościach, jakie macie do ogarnięcia. W ogóle, to uważam, że kobiety zaniedbały pisanie o historii świata z ich strony. Weźmy historie Polaków w XIX w, gdzie jest wiele o nieudanych, bezsensownych powstaniach, natomiast tylko jedno zdanie, że liczba Polaków wzrosła w tym czasie trzykrotnie, co było naszym największym zwycięstwem i kluczem do odzyskania niepodległości po I WŚ. To jest ogromną zasługą Polek, ale historycy, niemal wyłącznie faceci są bardzo oszczędni w tych sprawach. 

Pozdrowionka 

Edytowane 11 godzin temu przez Marek.zak1 (wyświetl historię edycji)

[Berenika97]

@Marek.zak1 Bardzo dziękuję!  Poruszyłeś bardzo ważny temat.  

 Rzeczywiście, tradycyjna historiografia koncentrowała się głównie na wydarzeniach polityczno-militarnych, podczas gdy codzienne życie, praca kobiet i dynamika demograficzna były często traktowane jako tło, nie główny temat.

Masz rację, że wzrost liczby ludności polskiej w XIX wieku miał ogromne znaczenie dla zachowania tożsamości narodowej i późniejszego odzyskania niepodległości. Kobiety odgrywały w tym kluczową rolę - nie tylko jako matki, ale też jako nauczycielki (domowe i na tajnych kompletach), strażniczki języka i tradycji, organizatorki życia społecznego.

Warto jednak pamiętać, że kobiety długo nie miały równego dostępu do edukacji, archiwów, publikacji naukowych. Pisały pamiętniki, listy, prowadziły salony literackie - ale te formy były traktowane jako "mniej poważne" niż akademicka historia. Dopiero w ostatnich dziesięcioleciach historycy zaczęli systematycznie badać te źródła i pokazywać pełniejszy obraz epoki.

Dziś rzeczywiście potrzebujemy więcej opowieści o codziennym heroizmie - o tym, jak w trudnych warunkach zaboru utrzymywano gospodarstwa, wychowywano dzieci po polsku, organizowano życie wspólnoty. To historia równie ważna jak ta o powstaniach.  Pozdrawiam. 

 

 

Ps. Bardzo podoba mi się książka - świetnie się przy niej relaksuję! Poznałam Janka - mentalnego bliźniaka Marka i tak samo go polubiłam. Wyobraziłam sobie Ciebie na kortach Florydy. :)) Ciekawa jestem, dlaczego znowu pojawiła się piękna Niemka - one nie mają dobrej opinii, jeżeli chodzi o urodę. Przeczytałam 60% i już sie martwię, że niedługo skończę - a lubię się czasami delektować fajnymi opowieściami. 

 

 

@hollow man   Bardzo dziękuję! :)

[huzarc]

@Marek.zak1 To co kobiety w bólu urodzą, mężczyźni poświęcają na zakrętach historii w ogniu i w bratobójstwie. 
@Berenika97 każdy ma swoją rzeczywistość. Męska też jest obarczona różnymi ciężarami. 
Ale Twój wiersz jest bardzo mądry, dyskretny a zarazem mocny, opisujący te stan permanentnego zmęczenia, które to - wbrew sloganom o sukcesach nowoczesności jak wolny czas, czy technologia jest wszechobecne.

[Berenika97]

@huzarc   Bardzo dziękuję! :)

[Marek.zak1]

@Berenika97 Dzięki za miłe słowa, a ja też czasami lubię ją sobie poczytać. Potwierdzam, grałem na Florydzie podczas jednego ze spotkań firmowych, zresztą na wszystkie brałem sprzęt, a w firmie była babka z Francji, była zawodniczka i z nią przeważnie grałem. Co do Niemki,  jest to poniekąd jakieś tchnienie Szczęśliwego, a tak naprawdę zupełnie różne podejście Europejki i Amerykanki do ciekawego tematu miłość - kasa. Jeśli chodzi o Janka, nie mogłem powstrzymać się od dania mu nazwiska nie do końca związanego z ociepleniem, to taki autorski żarcik:). Występujący Jacek W to prawdziwa postać, mój bliski kolega z kortów, mieszka na Manhattanie, ożeniony z J. Dostałem zgodę na użycie prawdziwego nazwiska.

Co do roli kobiet i innego spojrzenia z ich strony na historię zgadzamy się i  się cieszę. 

Pozdrawiam serdecznie. 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Nikt tego nie kwestionuje, tylko w podręcznikach historii bardzo o tym cicho. 

[violetta]

Wiersz taki jak z Piotrusia Pana:) bajkowy:)

[huzarc]

@Marek.zak1 Bo w nich pisze się głównie o czynach, taka reminiscencja romantycznocentryzmu w opisywaniu historii, połączenia moralnego i pedagogicznego w ich przesłania, a nie o procesach, „technologii codzienności” - tak to był to ujął.

[Łukasz Jurczyk]

@Berenika97 Każdy toczy własną walkę, często niewidoczną.

 

Piękny wiersz.

 

Pozdrawiam 

[Marek.zak1]

@huzarc Tak, bo to męski punkt widzenia i zapewne ciekawszy dla czytelnika. Tak, czy inaczej historia to męski punkt widzenia, a jest zdominowana całkowicie przez facetów. 

[andrew]

@Berenika97

Właśnie...

Tak poświęcają dosłownie i w przenośni czas,a mogłyby go poświęcić mężczyzną. Często zastanawiają się,  czy nie są tylko dla zaspokajania codzienności ,bo ich ukochane widzą szczęście w ciągłej pracy. Robią nawet to co leży na półkach w markecie i wystarczyłoby tylko odgrzać, a potem mieć czas na wpatrywanie się w siebie. Kryjemy wiele tajemnic. Czy zdążymy się poznać?????????????.????

[Waldemar_Talar_Talar]

Witam - „śpij, jeszcze damy radę”. - piękne zakończenie - optymistyczne - 

                                                                                         Pzdr.serdecznie.

[Berenika97]

@violettaBardzo dziękuję za bajkowe słowa! :))) Pozdrawiam.  

@Łukasz Jurczyk  Bardzo dziękuję! Zgadzam się. :) 

@andrew Bardzo dziękuję! Czasami ta praca to niemy wyraz miłości. Ale Twój komentarz przypomniał mi fragment Ewangelii św. Łukasza o siostrach Marcie i Marii.  Pozdrawiam. 

@Waldemar_Talar_Talar  Bardzo dziękuję! Tak, musimy dać radę! :)) Pozdrawiam. 

@hollow man @APM  @Simon Tracy @Migrena @iwonaroma @tie-break  Serdecznie dziękuję i pozdrawiam. :)

[tie-break]

@Berenika97 Najbardziej podoba mi sie trzecia zwrotka i fragment o cerowaniu przyszłości. Jest w tym miejscu wiersza ogromna czułość dla świata i wieczne trwanie po jasnej i dobrej stronie. Nawet, jeśli nie wszystko można ochronić, zawsze można próbować naprawić. Nie na tu buntu, żalu, jest pierwotne poczucie, że tak trzeba, a codzienna troska zmienia się w tej przestrzeni w życiodajną agape.

[Christine]

@Berenika97

Świetnie o roli kobiet!

[Berenika97]

@tie-break Bardzo dziękuję za piękny komentarz! Poruszył mnie - szczególnie to o "wiecznym trwaniu po jasnej stronie". Tak, właśnie o tę decyzję mi chodziło - nie o naiwny optymizm, ale o świadomy wybór troski mimo wszystko. 

@Christine

 

Bardzo dziękuję! :)

[Rafael Marius]

@Berenika97

 

Czasem bywa odwrotnie wbrew stereotypom płciowym, które już dawno się zatarły.

Młode pokolenie jest zupełnie inne.

[KOBIETA]

@Berenika97

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

:) o tak.! Szeptem …w subtelnej ciszy :) 

 

pozdrawiam :) 

 

[Berenika97]

@Rafael Marius

Oczywiście, że jest różnie, że młode pokolenie nie idzie już utartymi szlakami. Ale popatrz, że jeszcze kobiety w średnim i starszym wieku scalają rodziny, jeszcze się troszczą o dzieci (nawet te dorosłe) , i o wnuki. Pilnują tradycji świątecznych i są zapobiegliwe na każdy wypadek. To taka moja obserwacja. Bardzo dziękuję! Pozdrawiam. 

@KOBIETA Bardzo dziękuję!  Bo są odporniejsze i silniejsze na wszelkie przeciwności, potrafią myśleć perspektywicznie. Pozdrawiam.  

[Rafael Marius]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Punkt widzenia zależy od punktu siedzenia.

A ja się wylągłem w takiej, fakt progresywnej rodzinie, gdzie tym kwokom jakoś nie chciało się siedzieć zbyt długo na jajkach już w pokoleniu pradziadków.

Generalnie to wszystkie dzieci latały samopas, a panie zajmowały się karierą zawodową jeszcze bardziej niż panowie.

 

Przykładowo prababcia była nauczycielką, a pradziadek parał się drobnym handlem i rzemiosłem, nie mając żadnego wykształcenia, ledwo umiał czytać.

Siedział w domu i pilnował dzieci, bo ona zarabiała dużo więcej.
W Warszawie już dawno jest inaczej. Oboje pradziadkowie urodzeni jeszcze w 19tym wieku.