Najpiękniejsza maska w teatrze cieni

[Simon Tracy]

*Afíste aftí tin prodosía

na sas férei ton pio potapó thánato

(gr) - Mam nadzieję, że ta zdrada

przyniesie Ci najpodlejszą śmierć.

 

 

Zapatrzeni jak w obraz.

Wybraliście ją na swoje zbawienie.

Na swoją najpiękniejsza, jedyną miss. Przeżyłem lot

w dziesięciopiętrową otchłań.

Od dachu po bruk.

Przez nią, lecz nie dla niej.

W niej nie ma nic z kobiety.

We mnie, nie ma nic z człowieka.

Ja wierzę w moc zemsty.

Więc proszę Cię o pomoc Eris. Zazdrość jest paliwem,

najgorszych tragedii.

Ten nóż jeszcze nie gardło

a twarz Ci rozsieka.

 

Na Twoim ciele plugawym,

wszelkie diabły spełniały

swe dzikie żądzę.

A ogary piekieł

zostawiły ślady pazurów i zębów.

A ja chcę wrócić w spokoju

do swoich dzieł.

Gdzie znam każdą literę.

Gdzie obraz słowem maluję.

Spokojna i pewna jest każda kreska.

Gdzie znam wszystkich

marsowych i posępnych królów.

Proś ich o wybaczenie.

Choć obca im jest litość i łaska.

 

 

Edytowane 3 godziny temu przez Simon Tracy (wyświetl historię edycji)

[Berenika97]

@Simon Tracy

To mocny, pełen bólu i gniewu wiersz. Rozumiem, że piszesz z miejsca głębokiej rany. Ten ból jest namacalny w każdym wersie. Najpiękniejszy fragment to koniec - "chcę wrócić w spokoju do swoich dzieł". Tu jest prawdziwa moc. Twoje prawdziwe królestwo to słowa, obrazy, tworzenie. Nie "ona", nie zemsta. Eris nigdy nie przyniosła nikomu spokoju. Twój spokój jest tam, gdzie go szukasz na końcu wiersza - w twórczości, w słowach, w tym, co naprawdę twoje.

[Simon Tracy]

@Berenika97 Mi zemsta przynosi spokój i satysfakcję.

I co najważniejsze poczucie kontroli.

A w tej sytuacji co w wierszu udało mi się spełnić powrót do dzieł i dopełnienie zemsty.

[Berenika97]

@Simon Tracy Rozumiem, że poczucie sprawczości i zamknięcia pewnych spraw może przynosić ulgę. Ciekawe, jak wiersz stał się dla Ciebie przestrzenią tego dopełnienia - czasem twórczość rzeczywiście pozwala przetworzyć trudne emocje i odzyskać poczucie kontroli nad własną narracją.