Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

@Berenika97

 

Twój wiersz przenika jak cichy, nieuchwytny dotyk -  każde słowo drży w sercu, a liryzm, który w nim wyczuwam, jest po prostu cudowny.

 

przepowiednie  stają się tu jedynie cieniem, bo całe znaczenie świata skupia się w emocjach i bliskosci, które tak mistrzowsko ujmujesz.

 

to wiersz, który zostaje we mnie i sprawia, że serce bije mocniej.

 

piękno ma imię Twojego wiersza !!!


 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Nareszcie mi "złapało" to co chciałam.

Puenta jest kwintesencją całości... to delikatny, nienachalny, ale i z wyczuciem poprowadzony erotyk.

Tylko się w nim zatopić... 

Opublikowano

Berenika

...

każdy  

inaczej widzi słońce 

 

zachód ...

 

zmierzch 

nie budzi...snów 

czekanie na swit 

trwa wieczność 

wschód 

się nie uśmiecha 

 

więc gdy porwie 

jego piękno 

warto nie wracać 

do codzienności 

...

Pozdrawiam serdecznie 

Miłego dnia 

Opublikowano

@Berenika97  Na granicy końca świata i początku intymności. Punkty zwrotne, gdzie konflikt może osiągnąć apogeum, a jego rozwiązanie staje się nieuniknione....

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Świetna puenta.

Opublikowano

@Nata_KrukBardzo dziękuję! To, że "złapałaś" intencję, że widzisz tę delikatność i wyczucie. Dziękuję za to głębokie czytanie. :)

@violettaBardzo dziękuję! Takie słowa jak Twoje sprawiają, że każdy dzień jest cieplejszy. :)

@andrew Bardzo dziękuję! Twoje słowa o tym, że każdy inaczej widzi słońce, że zmierzch nie budzi snów – to coś, co pozostaje - "warto nie wracać do codzienności" - śliczne. Dziękuję za to. Miłego dnia.

@Wiechu J. K.

Dziękuję Ci z całego serca za te piękne i pełne ciepła słowa.
Jako osoba raczej skromna czuję się nimi trochę zawstydzona.


 

Nie chcę być gwiazdą — za ciężka to rola,
Gdy paliwo się kończy, kończy się i dola.

Najpierw czerwony olbrzym — wielki, rozżarzony,
Potem biały karzeł — blask już przygaszony.

Z czasem czarny karzeł — chłodny, bez rumieńca,
A gdy los przyciśnie — czarna dziura bez końca.

 

Tak umiera gwiazdorska natura —
Lepiej być sobą niż skończyć jak dziura. :)))

@KOBIETA Bardzo dziękuję! To piękny komplement od pięknej i zmysłowej Poetki. :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • MRÓWKI część trzecia Zacząłem się zastanawiać nad marnością ludzkiego ciała, ale szybko tego zaniechałem, myśli przekierowałem na inny tor tak adekwatny w mojej obecnej sytuacji. Podświadomie żałowałem, że rozbiłem namiot w tak niebezpiecznym miejscu, lecz teraz było już za późno na skorygowanie tej pozycji.  Mrówki coraz natarczywiej atakowały. W pewnej chwili zobaczyłem, że przez dolną część namiotu w lewym rogu wchodzą masy mrówek jak czująca krew krwiożercza banda małych wampirów.  Zdarzyły przegryźć mocne namiotowe płótno w 10 minut, to co dopiero ze mną będzie, wystarczy im 5 minut aby dokończyć krwiożerczego dzieła. Wtuliłem się w ten jeszcze cały róg namiotu i zdrętwiały ze strachu czekałem na tą straszną powolną śmierć.  Pierwsze mrówki już zaczęły mnie gryźć, opędzałem się jak mogłem najlepiej i wyłem z bólu. Było ich coraz więcej, wnętrze  namiotu zrobiło się czerwone jak zachodzące słońce od ich małych szkarłatnych ciałek. Nagle usłyszałem tuż nad namiotem, ale może się tylko przesłyszałem, warkot silnika, chyba śmigłowca. Wybiegłem z namiotu resztkami sił, cały pogryziony i zobaczyłem drabinkę, która piloci helikoptera zrzucili mi na ratunek. Był to patrol powietrzny strzegący lasów przed pożarami, etc. Chwyciłem się kurczowo drabinki jak tonący brzytwy, to była ostatnia szansa na wybawienie od tych małych potworków. NIe miałem już siły, aby wspiąć się wyżej. Tracąc z bólu przytomność czułem jeszcze, że jestem wciągany do śmigłowca przez pilotów. Tracąc resztki przytomności, usłyszałem jeszcze jak pilot meldował do bazy, że zauważyli na leśnej polanie masę czerwonych mrówek oblegających mały, jednoosobowy zielony namiot i właśnie uratowali turystę pół przytomnego i pogryzionego przez mrówki i zmierzają szybko jak tylko możliwe do najbliższego szpitala. Koniec   P.S. Odpowiadanko napisałem w Grudniu 1976 roku. Kontynuując mrówkowe przygody, następnym razem będzie to trochę inną historyjka zatytułowana: Bitwa Mrówek.
    • Ma Dag: odmawiam, a i wam Doga dam.        
    • Samo zło łzo mas.    
    • Na to mam ton.    
    • A pata dawno wymiotłam: imał to i my - won, wada ta - pa.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...