Istota Milczenia

[Migrena]

 

 

 

Człowiek gaśnie.
W jednej sekundzie ciało traci prawo do własnej historii
i staje się przedmiotem, który nie odpowiada już na dotyk świata.

Ostatni wdech jest ciężki, mętny, brudny,
jakby zaciągał się powietrzem z piwnicy,
w której kurz i milczenie żyją dłużej niż ludzie.

Płuca zapadają się powoli,
jakby chciały schować w sobie ostatni strzęp ciepła
przed zimnem pewnym swojej wygranej.
Serce nadal próbuje - uderza krócej, słabiej,
jak pięść waląca w pustą ścianę,
która już nie oddaje echa.

I nastaje jedno nic -
nic, które kończy wszystko.
Krew staje.
Skóra traci połysk i zwraca się ku ziemi.
Człowiek w tej chwili jest już tylko ciężarem,
który gleba przyjmie bez pytań.

I właśnie wtedy to się rozrywa.
Niewidzialna klamra, trzymająca go w środku istnienia,
puszcza nagle, jak pękająca sprężyna.
Śmierć zabiera wszystko :
imię, gest, oddech, cień pod powieką,
ostatnie słowo, którego nie zdążył nadać światu.

Zostawia tylko to, czego nie potrafi wziąć.
To, co jest istotą.

Duszę.


Tyle co sól po wyschniętej łzie.
Ciężar tak lekki, że mógłby ulecieć z pierwszym ruchem kurzu,
a jednak jedyny, który pozostaje człowiekiem do końca.

Wypływa z ciała wolno,
jak światło uciekające z przepalonej żarówki w środku nocy -
ostatni błysk czegoś, co nie było ani corpus humanum,  ani pamięcią,
a jednak było sensem istnienia.

Nie wzbija się. Nie opada.
Przechodzi.
Prosto w ciemność, która niczego nie oddaje
i która - cicha, bezimienna -

jest Bogiem.

 

 

 

 

[violetta]

@Migrena no co ty, Bóg to jest żywość:)

[KOBIETA]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Istota bytu i nocy. Anima i Animus.

Zaproszenie do transformacji. Jesteśmy częścią czegoś większego.!

Tak myślę, tak wolę. Koniec to początek.

 

Masz piękną duszę Migrenko :) Pozdrawiam:) 

 

 

 

 

[huzarc]

@Migrena Ten wiersz jest bardzo poruszający. Czuć w nim, autentyczne spoglądanie śmierci w oczy, ale bez ucieczki w tani patos. Mamy za to mocno brzmiącą fizyczność odchodzenia i to są obrazy, które długo zostają, bo są konkretne, szorstkie, ale dzięki temu prawdziwe.

[viola arvensis]

@Migrena niesamowity wiersz. Czytając odnosi sie wrażenie, jakby autor przeszedł przez śmierć i powrocił aby opowiedzieć o niej wierszem - bez patosu, bez strachu, bez nachalności.

Świetny utwór! 

[Omagamoga]

@violetta albo Święć 

[Migrena]

@KOBIETA

 

moja dusza ?

 

tak mi skojarzyło to co ktoś kiedyś powiedział:

" białe koszule, czarne dusze,

ja swoją duszę uprać muszę ".

 

 

Dominiko.

dziękuję bardzo za miłe słowa :)

 

 

 

 

@huzarc

 

dziękuję za życzliwy, interesujący komentarz.

 

 

 

[Migrena]

@viola arvensis

 

Wiolu.

 

wiem, że George Orwell oraz Jack London wcielali się na długie miesiące w łachmaniarzy aby później to opisać w swoich powieściach.

 

ale Ty widzisz mnie jakbym był już "tam" i wrócił aby tutaj ten wiersz.....

 

wielka jest Twoja wiara we mnie :)

 

prawdziwa poetka tak pięknie o swoim koledze z portalu, amatorze zupełnym :)

 

dziękuję najpiękniej za Twoje słowa :)

 

są dla mnie zawsze najważniejsze :)

 

dzięki.

 

 

 

 

@Omagamoga

 

dzięki, że jesteś :)

 

 

Edytowane 15 godzin temu przez Migrena (wyświetl historię edycji)

[Marek.zak1]

Z pasją. Nasze ostatnie wiersze o podobnych sprawach. Każdy widzi to inaczej, podobnie, jak to, co będzie. Pozdrawiam

[Berenika97]

@Migrena

Napisałeś wiersz, który nie upiększa śmierci, ale też jej nie bluźni. Patrzysz na nią bez sentymentu i bez cynizmu. Zaintrygowała mnie fizyczność umierania – opisujesz je z niemal kliniczną dokładnością.

Ta „niewidzialna klamra" – to niesamowity fragment, moment, w którym śmierć przestaje być tylko biologią, a staje się ontologiczną przepaścią. „Śmierć zabiera wszystko" – i ten katalog strat jest przejmujący właśnie przez swoją konkretność.

Ale najbardziej zastanawiające jest zakończenie. Ta ciemność, która „jest Bogiem" – to nie jest pocieszenie ani sąd.

Nie czytałam jeszcze poezji o śmierci, która jest tak konkretna. Ale dla mnie Twój tekst jest przede wszystkim głęboką medytacją nad nietrwałością materii. Ale też trwałością ducha, mimo, że kończy się rodzajem spokoju - ostatecznej akceptacji nieuniknionego przejścia w „beziemnny” wymiar Absolutu. Piękny i bardzo filozoficzny tekst, wywołuje wiele refleksji.