Lutnia przemijania

[huzarc]

Skóra przecięta światłem jak kryształową struną,

Tryska posokami ognia z paraboli ciała,

Po schodach świątyni zwieńczonej pomroczną łuną,

Aż staje się gęsto przezroczysta, jak sen biała.

 

W nim symbol staje się pytaniem i zwątpieniem,

Czkawką po owocu skradzionym z drzewa poznania,

Pojoną miąższem mandragory i jej kuszeniem

Odartym z ciężaru śmierci w lutni przemijania.

 

 

[Sekrett]

Nastrojowy.

Nie jestem pewna, czy całość jest przemyślana. Metafory są tak intensywne, że balansują na granicy sensu. Przykładowo, nie słyszałam, żeby ktoś kiedyś poił czkwakę. Na pierwszy rzut oka wygląda jak zbitek efekciarskich fraz. Niemniej jednak, ten wiersz się mieni, a ja jestem sroczką, więc podoba mi się. Nie zważając, czy to brylant czy cyrkonia :)

[Waldemar_Talar_Talar]

Witaj - Po schodach świątyni zwieńczonej pomroczną łuną,  - tak odczuwamy 

            mroki starych świątyń - ciekawie piszesz - 

                                                                                     Pzdr.

[huzarc]

@Sekrett ja też niż o czkwace nie słyszałem, ale o czkawce i to pojonej nie jednej raz:) dzięki za miłe słowo dla moich jubilerskiego czatowania pozłacanym tombakiem:) pozdrawiam 

[Migrena]

@huzarc

 

Twój wiersz to poetycka wizja bolesnej przemiany która prowadzi do głębokiego poznania.

 

ostatecznie cykl przemijania (lutnia) nie jest straszny, lecz jest instrumentem który odbiera śmierci jej ciężar.

 

extra mocny !!!

 

[Berenika97]

@huzarc W wierszu jest obrazowość bardzo symboliczna, metafizyczna. Skojarzenia są nieprzewidywalne, umiejętnie łączysz to, co cielesne z tym co duchowe. Język jest bogaty, niepowszedni.