weź mnie

[hania kluseczka]

nasze ciała znają drogę

biegną do siebie po zgliszczach

rozumieją więcej 

niż my sami o sobie 

moglibyśmy wiedzieć 

jakby to one miały plan

 

w ostatnim błysku skóry

w cichym stłumionym olśnieniu

 

 już nie chcemy żadnych odpowiedzi

żadnych słów

nie chcemy przebaczenia

znowu jesteśmy na wojnie 

która pamięta każde drżenie 

starsze niż rozstanie

niż nasz każdy wstyd

 

twoje biodra ułożone 

w moją stronę 

choć rozum krzyczy nie

nie uniosę cię

to niezmienność wraca jak oddech

i znowu mościsz się 

we mnie

 

 

 

[Marek.zak1]

Tak, ciała robią swoje i nie zważają na rozum i inne okoliczności. Z podobaniem dla wiersza. 

[huzarc]

@Marek.zak1 To ujmujący wiersz o dwójce ludzi, których istnienia zawieszone jest w fizyczności i bliskości poza zgliszczami wzajemnych pomiędzy nimi przepychanek o mało istotne racje. Poetycki kondensat o międzyludzkiej kondycji związku, których harmonia ma fizyczny charakter.

[FaLcorN]

@hania kluseczka

Wiersz piękny autentyzmem,

pozdrawiam!