Samotność ma kształt człowieka

[Whisper of loves rain]

 

W ciszy, gdzie czas przestaje oddychać,
zegar odlicza tylko echo własnego tiku.
Światło przechyla się w pustym pokoju
jakby szukało kogoś, kto umie milczeć.

 

Za szybą śnieg — bez celu, bez śladu,
spada w nicość, jak niespełnione zdanie.
W moich dłoniach pęka ciepło po kimś,
kto kiedyś był — lub tylko się przyśnił.

 

Samotność ma kształt człowieka.
Chodzi po mnie powoli, jak cień po wodzie.
Karmi się moim snem, moim głosem,
rozplata myśli jak stare warkocze.

 

Nie jest wrogiem — jest lustrem,
w którym widzę, co zostało po świecie:
niedokończony gest,
połowa słowa,
drżący ślad oddechu na szybie pamięci.

 

A jednak…
gdy staje u progu i kładzie mi dłoń na ramieniu,
czuję, że z wszystkich istot na ziemi
tylko ona zna mnie naprawdę.

[Natuskaa]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

głębokie, wbrew pozorom

 

Wiersz zatrzymuje.

Pozdrawiam :)

[viola arvensis]

@Whisper of loves rain lubię wiersze o samotności. Zwykle są głębokie, szczere i mocne. Ten też. 

Perełka wśród wierszy.

[iwonaroma]

W gruncie rzeczy samotność jest dobra, bo pozwala dogłębnie poznać siebie (choć czasem bywa przykra ;)). Oczywiście w relacjach z innymi też poznajemy siebie ale nie można na tym poprzestać, bo wiecznie będzie się dryfować tylko po powierzchni.

Fajny wiersz 

 

 

[KOBIETA]

@Whisper of loves rain

 

„Samotność nie wynika z tego, że nie ma przy tobie ludzi ale z tego, że nie jesteś w stanie zakomunikować rzeczy, które są dla ciebie istotne” C. Jung 

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Myślę sobie, że samotność jest stanem dobrowolnym i bywa pozytywna. W przeciwieństwie do osamotnienia. 
 

Doskonały i bardzo głęboki wiersz:) pozdrawiam:)