Droga bez powrotu

[Simon Tracy]

 

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

 

Bez celu.

Pożeram kolejne kilometry drogi 

i litry paliwa.

Jest środek nocy.

Przez uchylone szyby 

wpada chłód i bezsilność.

Wiatr wykrzykuje mi w twarz, 

plując ostrym piaskiem,

to co wiem już od dawna.

Jestem pomyłką.

A świat ma ustalony bieg 

i ewolucję tylko zdrowych

i silnych gatunków.

Suche odnogi korzeni, 

które wyrosły przypadkiem.

Teraz są skazane na zagładę.

Zagłuszone potokiem słów.

Obłożone ciężarem

swej niedoskonałości.

Zaduszone przez demoniczne palce

tych co niby mają uczucia i serce 

we właściwym położeniu.

 

 

Moje serce jest na łańcuchu.

Pokutuje za swoją głupotę młodości.

Mijam przydrożne znaki, 

zjazdy i skrzyżowania.

Ilekroć widzę naprzeciw 

światła wielkich ciężarówek,

mam ochotę szarpnąć w lewo

koło kierownicy.

Ale wtedy przypominam sobie,

że nie warto.

Przecież bycie przeźroczystym

dla innych

nie jest takie złe.

To nie koniec świata.

To początek nowej odsłony.

Życia pozagrobowego.

Bo nie żyję ale nie mam grobu.

Jak Peter Rugg,

szukam celu, domu i wytchnienia

w klątwie.

Jestem jeźdźcem burzy,

który by uratować swą duszę,

zaprzedał ją Diabłu.

 

 

Ziemia kręci się wokół uczuć.

Tych pięknych.

Miłości, pragnieniu, oddaniu, 

bezinteresownej empatii.

Gdzie byliście ludzie?

Moi udawani przyjaciele.

Gdy spowiadałem się

ze swych zbrodni.

Zasiadaliście w ławie przysięgłych 

a nie oskarżonych.

Nie było mnie stać

na dobrego adwokata.

Nie chciałem też tego z urzędu.

Broniłem się sam.

Przeciw wszystkim.

Wydaliście jednogłośny wyrok.

Wyrok śmierci 

zamieniony w drodze aktu łaski

na banicję.

Wieczną ucieczkę w obłokach wściekłej burzy.

 

 

Zostawiłem w drzwiach list pożegnalny.

Śmierć kiedyś wejdzie na ganek,

będzie pewna że mnie zastanie.

W łożu ostatecznym.

Z zimnym, martwym wzrokiem.

Z rękoma wzdłuż ciała.

W cichym, opuszczonym domu.

Gdzie łzy były atramentem dla poezji.

A ja w tym czasie będę 

rozkoszował się czarną kawą 

na jakiejś zapomnianej,

pustynnej stacji benzynowej.

Patrząc na wschód słońca 

będę myślał tylko o niej.

O tym że zostawiłem jej wiersze.

Romantycznego banity.

Który wolał uciec autostradą do piekła.

Niż jeszcze raz

spuścić serce z łańcucha.

 

Edytowane 18 godzin temu przez Simon Tracy (wyświetl historię edycji)

[huzarc]

@Simon Tracy

Wiersz z wyraźnym temperamentem, działa jak wykład samotności, wyobcowaniu, pokucie i potrzebie sensu, ubrany w estetykę drogi i mit wędrówki w gotyckiej architekturze słowa. A sam jeździec to jakby połączyć Morrisonowskiego „ridera on the storm” z Konradem z Dziadów i  beatnikowskich Wędrowców.

 

[Simon Tracy]

@huzarc Na moim kanale poetyckim na tiktoku wrzuciłem ten wiersz z podkładem muzycznym The Doors. 

Bo dokładnie o wyobcowanie w tym wierszu chodzi. 

Ale jest tu też duch grabińskiej obsesji ruchu i klątwy.

I mój autorski motyw wędrowca wyklętego przez świat a nawet śmierć - "Mors Viator".

Podróż przez wieczność bez określonego celu i w wiecznym potępieniu.

@huzarc No i oczywiście skoro przeklęty wędrowiec to musiałem zawrzeć nawiązanie do jednego z moich ukochanych gotyckich horrorów "Peter Rugg - zaginiony" autorstwa Williama Austina

[huzarc]

@Simon Tracy słuchało się kiedyś namiętnie:) i wieczny powrót przeciskany przez sita cyklu - nic się nie zaczyna, nic nie kończy, wszystko trwa.

[Simon Tracy]

@huzarc Dla mnie to świętość wręcz.

Wieczna potrzeba ucieczki i wędrówki, która nie daje nic poza uczuciem klątwy życia.

[viola arvensis]

@Simon Tracy ten wiersz naprawdę robi wrażenie.

Odizolowanie się, totalne, zahaczające wręcz o inny wymiar, jest czyms co budzi niepokój i jednocześnie pociąga. 

Dodatkowo nonszalancja przebijająca się w tekscie sprawia, że klimat staje się niezwykle kuszący.

[Simon Tracy]

@viola arvensis Życie wiecznego wędrowca w totalnej izolacji od świata to dobre życie i za nic nie chciałbym wracać do świata.

[viola arvensis]

@Simon Tracy jestem w stanie to zrozumieć

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[Wiesław J.K.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Simon Tracy Atramentem szaro-kolorowym. Powyższe zdanie fajne, poetyckie. Pozdrawiam. 

[Amber]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Te stacje benzynowe są dosyć obskurne, sam wiersz efektowny.

[Berenika97]

@Simon Tracy

Podoba mi się wiersz. Czuję w nim ogromny ładunek emocjonalny: samotność, bunt, zawód ludźmi.

Twoje słowa mają rytm jazdy nocą — hipnotyczny, ale pełen napięcia z egzystencjalnym  zmęczeniem, poczuciem klątwy. Świetne zdjęcie, pogłębiające odczucia zawarte w słowach.