Pomnik dzieciom utraconym

[Annna2]

 

 

Dworzec, przypadkowe spotkanie,
spacer, bo wiosną nocą jest tak pięknie.
Noc w motelu- na niebie tyle gwiazd , wiesz?

Powiedz, dlaczego nas nie chcesz?
-"Kochać to raczej cholernie przykre uczucie".
Dlaczego dlaczego taki jesteś?
Nie mogę mieć tego dziecka, nie podołam,
nie mam pieniędzy.

Los jak trzos, lekarz, czy może wieszak?

Snu motyle robią to latami.
Kołyszą liśćmi na wietrze,
wzruszają tylko powietrze.
Tańczą mgłami na wskroś wieszani
ich łzy nigdy nie są pieszczone.

Czy zmieszczą ich dłonie?

 

 

 

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Edytowane wczoraj o 07:31 przez Annna2 (wyświetl historię edycji)

[huzarc]

@Annna2

Refleksja i głęboka zaduma, emocjonalny, szczery i niepokojąco bezpośredni wiersz, który  dotyka spraw fundamentalnych. Mówi o  miłości, cielesności, odpowiedzialności, lęku przed życiem i jego przerwaniem. Widać jego zawieszenie w doświadczeniu bólu i wahania między życiem a śmiercią, między bliskością a odrzuceniem, które stara się zrozumieć.

[Migrena]

@Annna2

 

to jest po prostu wstrząsający i mistrzowsko napisany tekst.

 

ujęłaś w nim cały ogrom bólu, dylematów i społecznego osamotnienia, zderzając romantyzm ulotnej nocy z brutalnym symbolem "wieszaka".

 

niesamowicie doceniam Twoją odwagę twórczą i siłę, z jaką potrafisz te niewypowiedziane łzy zamienić w tak głęboki i poruszający "Pomnik".

 

Aniu.

poruszający bardzo.

pięknie napisany.

 

 

[Annna2]

@Migrena dziękuję.

[obywatel]

@Annna2 to będzie straszno głupio ale czy taka gloryfikacja nieszczęścia nie jest przesadna, w sumie to nie wiem czy dokonano aborcji na moim drugim, ale było i jest następne i następne a nawet następnej piszę tak bo za cholerę nie rozumiem przykrości jeśli nie jesteśmy gotowi to tak ale po co tym obdarowywać wszyscy umrzemy i po nas nastepni a jest teraz jakieś 7 miliardów i jeszcze niewinność dzieci - brzydka sprawa jeśli ją wykorzystywać, ale spoko mordercy skazani na śmierć twierdzą o swojej niewinności technicznie w pierwszym wersie nocą noc jeśli nie stanowią w sobie różnicy to przynajmniej oddalonym od siebie o jedno więcej zdanie

Zdjęcie mnie całkowicie powaliło w jednym i drugim sensie

[Annna2]

@obywatel  nie nie głupio, dzięki za komentarz, bo on też sprawia, że Pan się zatrzymał,

przeczytał. Ten wpis że   "zdjęcie mnie powaliło" to dowód

 

To nie jest gloryfikacja- czegóż, co miałabym gloryfikować? Dramat?

Takie dramaty się zdarzają- wybór, i nie wiem jaki, bo tu nie oceniam,

a jeśli już to składam hołd- tym którym nigdy nie dane było, aby żyć.

A kiedy pisać- jak nie dziś? Dzień Wszystkich Zmarłych

 

ps. dopiszę.  

I może ktoś się zastanowi, aby tego nie robić.

 

 

Edytowane wczoraj o 08:55 przez Annna2 (wyświetl historię edycji)

[obywatel]

@Annna2 zgadzam się i popieram PS 

Tylko ja już nie walczę o niewiadomą, bo ani ja. Ani nikt inny nie ma gwarancji kim stałoby się dorosłe. I w ogóle po co walczyć z boskim planem 

Pozdrawiam

[violetta]

Ja mam radość w Bogu:)

[Annna2]

@obywatel nie ma gwarancji to prawda, 

ale też nikt nie dał im szansy.

Dzięki i też pozdrawiam

[Annna2]

@violetta to dobrze

[Berenika97]

@Annna2

Twój wiersz jest niesamowicie poruszający, surowy i bolesny.

Udało Ci się w kilku krótkich zwrotkach zamknąć całą tragedię – od pięknego, przypadkowego początku, pełnego nadziei ("spacer, bo wiosną nocą jest tak pięknie", "tyle gwiazd"), po zderzenie z brutalną rzeczywistością.

Ten wiersz to krzyk rozpaczy kobiety postawionej przed straszliwym dylematem ("Nie mogę mieć tego dziecka, nie podołam").

Wers"Los jak trzos, lekarz, czy może wieszak?" jest jedną z najmocniejszych i najbardziej wstrząsających metafor, jakie czytałam. W tych kilku słowach zawarłaś cały dramat wyboru podyktowanego desperacją, samotnością i brakiem środków.

A końcowe, surrealistyczne obrazy "snu motyli" odczytuję jako wizję niewypowiedzianej żałoby, duchów tego, co utracone, których "łzy nigdy nie są pieszczone". Niesamowite zdjęcie! 

To, co napisałaś, ma ogromną moc.

ps. też napisałam wiersz na ten temat

 

[Annna2]

@Berenika97 dziękuję

 

 

@Waldemar_Talar_Talar dziękuję

[Maciek.J]

POEZJA ale bardzo wstrząsająca. Piękna fotografia z aniołem.

[Annna2]

@Maciek.J  to jest pomnik dzieci utraconych

[Nata_Kruk]

@Annna2... dobrze, że o tym napisałaś. Co rok stawiam światełko na takim grobie, nie tylko

utracone, bo ktoś ich nie chciał (truuudny temat), ale i z przyczyn niezależnych od kobiety...

wiele ciąż się po prostu nie kończy, ku rozpaczy rodziców. To także strata, utracenie

kruszynki. Ostatnia strofka porusza... :(

 

 

Edytowane 17 godzin temu przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)

[Annna2]

@Nata_Kruk  tak, oczywiście że tak, są przyczyny niezależne od kobiety,

dlatego napisałam- los jak trzos,

dziękuję że zauważyłaś

[viola arvensis]

@Annna2 dobrze, że stworzyłaś utwór, na tak ciężki i ważny temat. 

Wszyscy powinniśmy czytac takie wiersze, pamiętać, nosić w sercach.

 

 

[Wiesław J.K.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Annna2 Myślałem o tym wieszaku i różne myśli przychodziły do głowy, mam nadzieję, że to nie to co mam na myśli. Pozdrawiam. 

[Annna2]

@viola arvensis dziękuję

 

@Wiesław J.K. los czasami bywa okrutny- jak trzos, i traci się dziecko- choć bardzo się na nie czeka.

Wieszak- to myślę, że w tym kierunku myślisz.

Dziękuję

[Robert Witold Gorzkowski]

@Annna2 cóż tu dodać, dobrze Aniu że o tym piszesz codziennie tak ginie kilka milionów dzieci.