Na marginesie zniszczenia

[huzarc]

Postanowił odpocząć, gdy się bardzo strudził

wywracaniem galaktyk dryfujących samotnie,

spętaniem słońc, zerwanych z gęstych orbit mroku,

przecinaniem nici życia u połogu dnia

i zwijaniem ich w ciasne węzły złego losu,

plądrowaniem miast na czele wojsk mnogiej wojny

i zasiewem pszenicznych ziaren czarnej dżumy.

 

Usiadł wtedy na progu, oddychając ciężko.

Przymknął powieki — i wycisnął nieco barwy

z obolałego od krwi, zbieranej jak rosa,

burzowego obłoku rodzącego gromy —

i namalował łąkę, kwietną miękką linią,

na marginesie swego odwiecznego trudu.

 

[Tectosmith]

@huzarcNa myśl przyszedł mi Silver Surfer i Riddick. U obu panów jest niszczyciel światów tak, jak w Twoim wierszu a na samym końcu jest faktycznie kwiecista łąka. Bardzo ciekawy wiersz. 
Pozdrawiam serdecznie. 

[Amber]

@huzarc  Kosmiczny wiersz na początku, później budzi obawę, że skończy się źle. Kwietna linia w rekompensacie za niepokój. Porywający wiersz, czyta się go na jednym oddechu.

 

[Wiesław J.K.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@huzarc Tytuł budzi obawę przed nieznanym, lecz namalowana łąka dodaje otuchy.

[tie-break]

@huzarc Niesamowity, apokaliptyczny nastrój tego wiersza przytłacza w pierwszej jego części, aby w drugiej przynieść spokojne piękno.

Zinterpretowałam Twój utwór jako opowieść o ludzkości. O człowieku w jego uniwersalnej odsłonie. Bo właśnie taka jest ludzkość, pełna wewnętrznych sprzeczności, oscylująca między złem a dobrem, niszczeniem a tworzeniem, rozpaczą a nadzieją, chaosem a harmonią. Człowiek potrafi pokazać najokrutniejsze oblicze bezlitosnej bestii po to, aby później stać się dobrotliwym, delikatnym artystą, piewcą szczęśliwości. 

Zwraca uwagę asymetria, gdyż jednak ta szlachetna strona stanowi margines, podczas gdy dominuje ta mroczna. Być może dlatego, że zło jest łatwiejsze, bardziej zauważalne, szybciej i agresywniej się rozprzestrzenia, ma większy zasięg i siłę rażenia.

Ciekawie też w wierszu pojawia się Bóg, bo trudno nie odnieść wrażenia, szczególnie w wyróżniającej się łagodnym liryzmem końcówce, że mamy do czynienia z kimś o ogromnym potencjale kreatywności i o niczym nieograniczonej mocy sprawczej. Jeśli człowiek stworzony został jako obraz i podobieństwo, to przez człowieka i jego działania, poznajemy także Boga, który ma potężną władzę nad losami świata oraz przebiegiem historii. Widzimy w wierszu postać Boga gniewnego, bawiącego się kosmosem i istnieniami w sposób budzący przerażenie, a jednocześnie jakby mimochodem pokazującego nieskończoną czułość i wrażliwość.

Te dwie perspektywy dobitnie się w utworze uzupełniają.

[Migrena]

@huzarc

ten wiersz to opowieść o potrzebie piękna jako sposobie na przetrwanie dla tych, którzy są skazani na destrukcję.

 

wyszukany język i rytmika nadaje utworowi  podniosły, niemal epicki charakter.

 

zniszczenie, staje się oazą !

 

 

[Alicja_Wysocka]

@huzarc

Ten wiersz ma w sobie coś z początku i końca świata jednocześnie.
Jakby Bóg, zmęczony własnym dziełem, usiadł i chciał na chwilę zapomnieć, że potrafi burzyć i stwarzać.
Jakby przypomniał sobie, że w Nim - i w nas - mieszka jeszcze pragnienie piękna.

Ta „łąka, kwietna miękka linia” to dla mnie znak, że nawet na marginesie zniszczenia może się narodzić coś czystego, coś, co ocala.
Wiersz jest jak oddech po burzy, słychać w nim i grzmot, i westchnienie ulgi.

Piękny. I potrzebny.

[KOBIETA]

@huzarc

 

A kiedy zgasną już wszystkie słońca, siadam na progu, zamykając oczy i śnię :) 

Miękkkość kwietnej łąki:) 

 

ślicznie:)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.