Jesień która słucha szeptów

[Migrena]

 

 

 

W parku milkną wróble jak zapomniane nuty,
a drzewa stoją – jak starcy w złotych sutannach,
co modlą się za świat, który był wczoraj.

Liście spadają nie dlatego, że wiatr,
ale że już nie mają komu świecić.

Na cmentarzach płonie pamięć –
jakby ziemia oddychała przez wosk.
Światła zniczy unoszą się w powietrzu
jak ciepłe myśli, których nikt już nie wypowiada.

A między grobami czas stoi jak modlitwa,
co nie wie, do kogo jeszcze ma szeptać.
Ziemia słucha – jakby ktoś mówił przez korzenie,
a każdy płomień to spojrzenie, które pamięta.

Tam cisza ma smak smutku,
a każdy krok jest jak dotyk przeszłości po kolanach.

W ogrodach więdną róże,
z wdziękiem, którego nie pojmie żadna młodość.
Płatki znikają, jakby wstydziły się piękna,
które przyszło za późno.

Jesień – to nie pora roku,
to stan duszy drzewa, które zrozumiało śmierć.
To słońce, które uczy się gasnąć godnie,
to powietrze, co pachnie listami,
których nigdy nie wysłaliśmy.

I gdy patrzę na te aleje –
pełne złotych myśli spadających bez pośpiechu –
czuję, że wszystko, co kochamy,
musi najpierw zardzewieć w świetle,
żeby błyszczeć w pamięci.

A potem już tylko cisza,
która nie jest końcem,
lecz miejscem, gdzie zaczyna się wspomnienie.

 

[Annna2]

@Migrena

  tu odpowiem fragm  Tuwima.

 

Mimozami jesień się zaczyna,
Złotawa krucha i miła.
To ty, to ty jesteś ta dziewczyna,
Która do mnie na ulicę wychodziła.(...)

 

[Migrena]

@Annna2

a ja idę teraz brzegiem lasu - polodowcowy piasek a na nim polska mimoza, czyli nawłoć pospolita.

 

i trawy wysokie suche i strojne.

 

i ja wędrowiec z plecaczkiem, w słonecznej jesieni skąpany.

 

idę po piękno.

 

po szukanie siebie.

 

po coś czego jeszcze nie pojmuję.

 

dziękuję :)

 

[huzarc]

@Migrena

Przez wiersz przeziera cicha mądrość i melancholia, bardzo dobrze dozowana słowami kontemplacja świata jako obiektu zawieszonego w wieczności, który trzeba wciąż czytać i odczytywać na nowo. Tekst nie irytuje sztucznymi bawialniami do egzaltacji lecz mistrzowsko operując refleksją w duchu wielkich klasyków poezji buduje emocje z naturalnym natężeniu i umiarem, za jakimi kryje się hołd wobec pamięci, która zapisuje świat i czyni go przez to ważnym oraz wiecznym.

 

[lena2_]

..wszystko, co kochamy,
musi najpierw zardzewieć w świetle,
żeby błyszczeć w pamięci." znakomita fraza, a w ogóle cały wiersz pełen melancholii jesienno- cmentarnej...serdecznosci przesyłam:)
 

[violetta]

Byłam na spacerze i po drodze napisałam wiersz:)

[Migrena]

@violetta

 

już przeczytałem :)

 

pięknie za niego dziękuję :)

 

[violetta]

@Migrena dzięki:)