trochę umrę

[viola arvensis]

umrę ci kiedyś trochę

o świcie lub późnym wieczorem

nie znajdziesz mnie, nie wypatrzysz

wszystko co cenne zabiorę

 

uśmiechy zabiorę słodkie

serdeczność, łagodność i miłość

i umrę ci trochę, naprawdę

jakby mnie nigdy nie było

 

będziesz zdziwiony i smutny

że ci bezczelnie zniknęłam

i że co było najdroższe

na krótką wieczność przejęłam

 

nie szczędzisz mi zmartwień, kłopotów

i kłody wyrzucasz pod nogi

więc umrę ci trochę za młodu

byś doznał choć cząstki trwogi

 

umrę bo musze kochany

odpocząć, odetchnąć przez chwilę

nie szumi mi w głowie od ciebie

i dawno spłoszyłeś motyle

 

to tylko chciałam powiedzieć

że umrę mu trochę- już wiecie

 

poskładaj mnie w całość nim padnę

nim umrę - kochany mój Świecie...

 

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

 

 

Edytowane 2 godziny temu przez viola arvensis (wyświetl historię edycji)

[huzarc]

@viola arvensis Czyta się z melancholijnym skupieniem, w końcu wszystko się tu, na tym świecie, nawet jeśli dużo i bardzo myślimy o tym co poza lub ponad nim… Stąd Twoje słowa,

 płynące jak ciepły, szczery i delikatny ruczaj, między sercem a umysłem, między świątynią czułości a kartoteką zmęczenia… pozdrawiam:)

[viola arvensis]

@huzarc wow, co za przemiły  komentarz! Osłodzileś mi nadchodzący wieczór, dziekuje :)

[Migrena]

@viola arvensis  

Violu.

 

Twój wiersz otula duszę jak ciepły poranny promień.

 

delikatny, a jednocześnie przejmujący do głębi.

 

każde słowo ma w sobie magię i prawdę, której nie da się zapomnieć.

 

tego wiersza  się nie czyta,  jego się czuje sercem. 

 

wzruszyłem się......

 

Violu :)

 

[viola arvensis]

@Migrena jesteś dla mnie zbyt łaskawy,  dzięki wielkie za piękne słowa :)

 

A jeśli się wzruszyłeś rzeczywiście, to dobrze - bo czemuż to tylko ja mam się tylko wzruszać czytając Twoje utwory ;)

@Simon Tracy dziękuję za serduszko, pomyślałam nawet przez chwilę, że ten wiersz to poniekąd Twoje ulubione tematy, choć jego  klimat może zgoła odmienny :)

 

[Simon Tracy]

Czasami dobrze jest usiąść i odpocząć. Porozmawiać nie ze światem a z samym sobą. O tym co zrobić by przetrwać i nie umrzeć.

[viola arvensis]

@Simon Tracy dokładnie. Umrzeć jak umrzeć ale nie umierać za wcześnie...

 

(Wybacz, że rozpędziłam się z komentarzem powyżej) 

[Migrena]

@viola arvensis

to ja tylko dopowiem :

- Twój wiersz jest PRZEŚLICZNY !!!!!!!!!!

[viola arvensis]

@Migrena a Ty przesłodki !! :D

[Simon Tracy]

@viola arvensis klimat może I odmienny ale za to jest w nim motyw w którym się bardzo dobrze odnajduję - odseparowanie i niezrozumienie przez świat i zbyt nachalnie prędki upływ czasu

@viola arvensis To ja tak wolno myślę. Bo czasami ciężko mi oceniać wiersze innych. Jestem dobrym poetą ale krytykiem fatalnym :)

[viola arvensis]

@Simon Tracy rozumiem doskonale-  podaję rękę. 

@Simon Tracy w obydwu kwestiach, o których napisałeś :)

[Berenika97]

@viola arvensis

Napisałaś coś bardzo wzruszającego, wiersz o umieraniu za życia, o tej cichej śmierci w relacji, która dzieje się długo przed ostatecznym odejściem.

To "umrę ci trochę" jest genialne w swojej prostocie. Nie całkiem, nie na zawsze – tylko trochę. Jak ostrzeżenie, jak ostatnia deska ratunku, jak próba obrony siebie przed całkowitym zniknięciem.

Najbardziej porusza mnie ta desperacja ukryta w spokojnym tonie: "poskładaj mnie w całość nim padnę". To wołanie o ratunek, które udaje, że jest tylko informacją. "To tylko chciałam powiedzieć" – jakby to była błahostka, a przecież to krzyk.

I ta gorzka sprawiedliwość: "byś doznał choć cząstki trwogi" – nie z zemsty, ale z potrzeby, żeby drugi człowiek poczuł wreszcie, co się dzieje.

Wiersz ma w sobie coś z ultimatum, z testamentu. Jest w nim miłość, która jeszcze walczy, ale już wie, że przegrywa. "Dawno spłoszyłeś motyle" – to jedno z najsmutniejszych zdań o miłości, jakie można napisać. Piękny wiersz!

[viola arvensis]

@Berenika97 Kochana moja !  Ja juz sama nie wiem, czy lepsze wiersze piszesz,czy komentarze. Wszystko tak genialnie rozpracowujesz. 

 

Tutaj jednak taki  mały psikus- wiersz nie opowiada o relacji damsko- męskiej, choć na taki miał wyglądać

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

[Berenika97]

@viola arvensisWłaśnie na taką relację wyglądał, ale pewnie zmęczył Cię świat. Czyli jest to relacja ze światem? :)))

[KOBIETA]

@viola arvensis

 

Powolna i cicha śmierć, na raty…w pustce, która krzyczy pragnieniem usłyszenia.

Niczym umierające motyle w brzuchu …

a kiedy już wszystko się wypali, nie zostanie nic.

 

Bardzo mi się podoba:) bardzo! Pozdrawiam:) 

 

[viola arvensis]

@Berenika97

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Zwracam sie na końcu bezpośrednio do ukochanego po imieniu

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Ale czy to o mnie... 

W wierszach czesto piszę w pierwszej osobie, nie zawsze o sobie 

 

 

@KOBIETA ooo, niezwykle mi przyjemnie. Dziekuję

Edytowane 2 godziny temu przez viola arvensis (wyświetl historię edycji)

[Wiesław J.K.]

@viola arvensis Puenta interesująca z dozą przekorności - a jakże "trochę umrę", a co dalej zobaczymy... Pozdrawiam z uśmiechem. :)

[viola arvensis]

@Wiesław J.K. dobrze to odczytałeś, o ten gram humoru i przekory też w wierszu chodzi

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Fajnie gdy ktos wyczuwa te drobiazgi

Dziekuję za mile odwiedziny.

[Wiesław J.K.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dziękuję i serdecznie pozdrawiam

[Berenika97]

@viola arvensisRozumiem to doskonale, bo często też tak robię. Inspiruję się bohaterkami książek, filmów, życiem ludzi wokół. Pozdrawiam:)))