myślnik

[Wochen]

czego nie umiem nie pokażę

co nie jest prawdą zamknę

fotografia stanie za kratami

uwięzi złudzenie nie tylko moje

w tej matni plączą się ławice

obudzimy się złowieni

w sieci kłamstwa płyną szybciej

gęściej opadają liście maski

przed chłodem zanim śnieg

ogrzeje zmarznięte dłonie

 

poza jest łatwa trudniej być po za

zasięgiem oczu zachłannych

nie zobaczysz jak wschodzi słońce

 

[Roma]

@Wochen

gorzki wiersz... lubię takie bo są odważne i potrafią otworzyć, sprawić, że widzi się choć trochę więcej.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

trudniej.

[Alicja_Wysocka]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 Ale chcemy często w nie wierzyć, bo to w końcu jakaś namiastka tego, czego brak nam w życiu.

[Jacek_Suchowicz]

kiedy profani są przy sterach

a sieci prawdy wokół łowią

poza i maska nam doskwiera

i słychać jak się topi godność

 

pozdrawiam

[Berenika97]

@Wochen

W Twoim wierszu dominuje niepokój o to, jak łatwo oszukujemy się nawzajem i siebie, jak fotografia (czy szerzej – obraz, który tworzymy) więzi nas w kłamstwie. Ta metafora sieci, w której wszyscy jesteśmy złowieni, jest mocna. Piękny i szczery utwór.

 

[Wochen]

@Berenika97 dziękuję

[Migrena]

@Wochen

Współczesna fotografia to klatka, w której zbiorowe złudzenie uwięziło autentyczność.

Zmusza nas do wyboru.

Albo trwać w łatwej pozie albo szukać trudnej wolności poza zasięgiem zachłannego wzroku.

Bardzo dobry wiersz !!!

[Wochen]

@Migrena dziękuję