Przemiał

[Berenika97]

Tynkuję twarz.

Krew na ustach.

Wciskam stopy

w imadła szpilek.

Ruszam w tryby miasta.

Przedzieram się

przez arterie

z betonu.

 

Nad głową

żelbetonowe szczęki

przeżuwają

resztki nieba.

 

Domy

z obdartą skórą

odsłaniają blizny murów.

 

Tłum -

bezimienna masa

miażdży własne cienie.

Mój powolny krok

to dla niej obelga.

 

Słyszę tylko własne kroki -

jedyny żywy rytm:

Stuk.

Stuk.

Stuk.

[Annna2]

@Berenika97  Orany Berenika.

Zaczynasz jakbyś przez męki świata szła- to tynkowanie( super metafora)

Pomysłowo i z polotem- a końcówka na pomyślenie- jakże w tym pośpiechu nieuważni jesteśmy

[huzarc]

@Berenika97

To wiersz, który ma moc – czuć w nim ciężar miasta, przytłoczenie i jednocześnie desperacką próbę zachowania własnego rytmu. Jego siłą jest to, że czytelnik wręcz słyszy kroki i czuje betonowy chłód.

[andrew]

@Berenika97

...

świat 

nie jest ślepy ani niemy 

zapisuje obrazy 

nieskończona ilość 

megabajtów 

mknie w przestrzeń 

tam każda 

niezwykłość ...

wyróżniającą się jest...

 

krztalt czerwieni 

i stukot 

już już powędrowały 

do laboratorium 

potem 

archiwum rzeczy ważnych 

 

kiedyś przybędą 

odnajdą ...

 

Pozdrawiam serdecznie

Miłego dnia 

 

 

 

[Alicja_Wysocka]

@Berenika97 Ten wiersz zachwyca zmysłowymi i surowymi metaforami: „tynkuję twarz”, „imadła szpilek”, „domy z obdartą skórą” budują zarówno ciało, jak i miasto.

Rytm własnych kroków kontrastuje z brutalnością miasta, a każdy obraz wnika w przestrzeń i w psychikę podmiotu, tworząc niemal cielesny, pulsujący obraz miejskiej codzienności.
 

[Nata_Kruk]

Miasto umie być ciężkie, toporne z powodu betonowych "ścian"... wiersz fantastycznie to oddaje.

Chyba Ci go.. zazdroszczę.. :)) w dobrym tego słowa znaczeniu.

Miłego popołudnia, Bereniko.

 

 

Edytowane 10 godzin temu przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)

[viola arvensis]

@Berenika97 prawdziwa męczarnia, aż mi się ciężko oddycha - tekst świetnie napisany, oddaje co trzeba.

Wiersz rewelacyjny.

[Marek.zak1]

Peelka nie ma lekko, a ja nigdy tak nie miałem. Od maleńkości byłem w mieście i to był / jest mój habitat. Kojarzy mi się z babką, która przyjechała do miasta i czuje ciężar budynków, tłumu i arterii. Co do wiersza, bez wątpienia bardzo udany.

Pozdrówki

[Berenika97]

@Annna2 Oj, masz rację! Mieszkanie w dużym mieście to dla mnie męka. Zawsze mam takie dziwne myśli, jak tylko wyjdę na ulicę. :) Bardzo dziękuję!

@huzarc

Bardzo dziękuję! Bo miasto mnie właśnie przytłacza pośpiechem, anonimowością, inwigilacją i pewnym zniewoleniem.

 

@andrew Czyli pełna inwigilacja jednostek odbiegających w jakiś sposób od narzuconych standardów. Zabrzmiało groźnie. Bardzo dziękuję!

@Alicja_Wysocka Bardzo dziękuję! Cieszę się, że to dostrzegłaś. Piękny komentarz.:)

@Nata_Kruk Bardzo dziękuję! Miasto ma też swoje plusy, ale ja jakoś nie mogę ich zbalansować z minusami. Dziękuję za miły komentarz, :))) Życzę miłego weekendu. :)

@viola arvensis

Bardzo dziękuję! Jesteś przemiła! Pozdrawiam. :)

 

@Marek.zak1

Marku, to dlatego, że nie chodziłeś w szpilkach, a przed wyjściem nie nakładałeś makijażu. :)

A poważnie to masz rację. Ale już za jakiś czas wracam do siebie, do domu z ogrodem i błogą ciszą. I wówczas to moje miejsce ucałuję i docenię. Pozdrawiam. :)

@WochenBardzo dziękuję! :)

@Wiesław J.K.Bardzo dziękuję! :)

[Wiesław J.K.]

@Berenika97 Czasami, gdzieś w zakątkach mózgu brzęczy cicho pytanie: "Co by były gdyby...?" Osobiście zaznałem, jak wiele innych osób, życia na wsi ale przede wszystkim w miastach i miasteczkach. Wieś znam już od dzieciństwa, ponieważ moje dwie babcie żyły na wsi, niestety dziadków nie pamiętam. 

Nostalgia za cichym, spokojnym życiem, zawsze kojarzy mi się ze wsią, pomijając to, że dla urodzonych na wsi, życie to ciężka praca i za to im chwała.