Przemiał

[Berenika97]

Tynkuję twarz.

Krew na ustach.

Wciskam stopy

w imadła szpilek.

Ruszam w tryby miasta.

Przedzieram się

przez arterie

z betonu.

 

Nad głową

żelbetonowe szczęki

przeżuwają

resztki nieba.

 

Domy

z obdartą skórą

odsłaniają blizny murów.

 

Tłum -

bezimienna masa

miażdży własne cienie.

Mój powolny krok

to dla niej obelga.

 

Słyszę tylko własne kroki -

jedyny żywy rytm:

Stuk.

Stuk.

Stuk.

[Annna2]

@Berenika97  Orany Berenika.

Zaczynasz jakbyś przez męki świata szła- to tynkowanie( super metafora)

Pomysłowo i z polotem- a końcówka na pomyślenie- jakże w tym pośpiechu nieuważni jesteśmy

[huzarc]

@Berenika97

To wiersz, który ma moc – czuć w nim ciężar miasta, przytłoczenie i jednocześnie desperacką próbę zachowania własnego rytmu. Jego siłą jest to, że czytelnik wręcz słyszy kroki i czuje betonowy chłód.

[andrew]

@Berenika97

...

świat 

nie jest ślepy ani niemy 

zapisuje obrazy 

nieskończona ilość 

megabajtów 

mknie w przestrzeń 

tam każda 

niezwykłość ...

wyróżniającą się jest...

 

krztalt czerwieni 

i stukot 

już już powędrowały 

do laboratorium 

potem 

archiwum rzeczy ważnych 

 

kiedyś przybędą 

odnajdą ...

 

Pozdrawiam serdecznie

Miłego dnia 

 

 

 

[Alicja_Wysocka]

@Berenika97 Ten wiersz zachwyca zmysłowymi i surowymi metaforami: „tynkuję twarz”, „imadła szpilek”, „domy z obdartą skórą” budują zarówno ciało, jak i miasto.

Rytm własnych kroków kontrastuje z brutalnością miasta, a każdy obraz wnika w przestrzeń i w psychikę podmiotu, tworząc niemal cielesny, pulsujący obraz miejskiej codzienności.
 

[Nata_Kruk]

Miasto umie być ciężkie, toporne z powodu betonowych "ścian"... wiersz fantastycznie to oddaje.

Chyba Ci go.. zazdroszczę.. :)) w dobrym tego słowa znaczeniu.

Miłego popołudnia, Bereniko.

 

 

Edytowane 1 godzinę temu przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)