lamencik

[Alicja_Wysocka]

 

cóż można zrobić złośliwej rzeczy
czapce gdy gryzie i ze mną sprzecza?
och, głupi ciuchu, co drapiesz metką,
i drażnisz ciągle, spokój przepędzasz,

 

albo poduszce, kiedy cię gniecie

zamiast miękkości, staje kamieniem

wstręciuchy jedne, a jeszcze buty

też czasem bolą, gorzki cukierek

 

wychodzę z siebie - trzeba powierza

idę poszukać opanowania,

jakby za mało było wszystkiego

słońce wprost w oczy – muszę zasłaniać

[Berenika97]

@Alicja_Wysocka

To piękny wiersz o tych małych, codziennych irytacjach, które potrafią nas wyprowadzić z równowagi. Świetnie oddałaś to uczucie, gdy nawet najzwyklejsze rzeczy - czapka, poduszka, buty - zdają się spiskować przeciwko nam. Szczególnie podoba mi się ten obraz "wychodzę z siebie - trzeba powierza" - tak autentycznie opisujesz potrzebę chwili oddechu, gdy wszystko nas denerwuje.

A zakończenie ze słońcem "wprost w oczy" to doskonała metafora - jakby nawet natura dorzucała swoje trzy grosze do tego ciągu frustracji. Świetny!

 

 

[Alicja_Wysocka]

@Berenika97 Dzięki za zrozumienie, pozdrawiam :) 

[huzarc]

@Alicja_Wysocka

To pogodny, prosty wiersz, który uśmiecha się do codziennych trudności. Ma w sobie coś z dziecięcego narzekania, a jednocześnie ciepło i swojskość – jakby autor chciał powiedzieć: „życie to też drobne złośliwości, które trzeba przyjąć z humorem”.

[Alicja_Wysocka]

@huzarc A co mi szkodzi pomarudzić sobie do rymu? Szczególnie, jak się jedno po drugim uweźmie :)

[Nata_Kruk]

Ala... żeby tylko takie.. lamenty.. były w naszym życiu.... :) Uroczo-  żartobliwie o lamentach.

 

słońce oślepia więc okulary

to nieodzowny gadżet kobietki

 

Pozdrawiam.

[Alicja_Wysocka]

@Nata_KrukDzięki Duszko, metki ciacham nożyczkami, a czapek nie znoszę, w razie draki - kaptur.

Pozdrawiam :)