Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Czuła się niepotrzebna nikomu...
pragneła umrzeć
chciała zapomnieć o wszystkich
bólach, cierpieniach...
Kochała -
lecz została skazana na samotność
nie istniała dla nikogo...
Dlaczego muszę tak żyć...?
co noc poprzez łzy pytała
Cisza odpowiadała
Nic nie miała...
żyła...ale juz bez nadzieji
Nie wierzyła...
tak bardzo było jej źle...
umarła w samotności
poczuła ulgę...juz na zawsze!

Opublikowano

Oj! Boli. To brzmi jak proza raczej. Tematyka jeszcze taka, że włosy dęba stają. Nie pisze się o miłości, samotności, byciu porzuconą przez ukochanego, żalu, smutku i inncyh podobnych!!!

Z "wierszem" nie da się już nic zrobić, ale popatrz sobie na niego i pomyśl, które słowa możnaby wyciąć nie gubiąc sensu i może spróbuj zdania zamienic na równoważniki. To trochę upodobni go do poezji.

Ale na przyszłość, nie rób takich rzeczy, napisz coś umywalce, albo o ołówku, postaraj się to zrobić ciekawie, tak dla wprawy. Jak jej nabierzesz, to zabierz się za to, o czym chcesz pisać.

Opublikowano

Lubię temat samotności, sam napisałem kilka wierszy o tym, możesz potem przeczytać, jak będzie Ci się chciało ;)

Ale faktycznie jest to kiepski wiersz... Oczywiście wiem, że debiutujesz, ale nawet to nie zmienia tego faktu. Można by coś z niego wyciągnąć zmieniając go, ale nie jestem pewien czy by Ci się to spodobało, bo wiem, że takie wiersze pisze się "dla siebie" i są bardzo, bardzo intymnym przeżyciem każdego człowieka... mimo to przedstawiam własną wersję, być może coś z niej uchwycisz:

niepotrzebna nikomu
myśl - umrzeć
zapomnieć o wszystkich
o bólu
cierpieniu


kochała
za to została skazana
na samotność
nie istniała

dlaczego
pytała poprzez łzy
co noc
czekała na odpowiedź
cisza

żyła bez nadzieji
nie wierzyła

umarła
wreszcie
wieczna ulga


nie wiem czy Ci się podoba, ale pomyśl nad tym... pozdrawiam i liczę, że nie zrazisz się trudnymi początkami i będziesz dalej pisać... czekam :)

/Arek

Opublikowano

"nadzieji" ?????, a potem jeszcze o kropkach i ogonkach zapominasz, no chyba, że istnieją takie wyrazy jak :"juz", lub "pragneła" :/. jak zobaczyłam tytuł zrobiło się niedobrze, tabletki nie pomogły. sorry, ale straszny gniotek, nic nie da się ocalić. radzę wsadzić do szuflady, zacząć czytać dobrą poezję, a za rok będziesz się z tego śmiała i rumieniła otwierając stronę. wielokropki są dla mnie uosobieniem kiczu, tak jak wykrzynik i pytajnik, który dałaś chyba po to żeby mnie oczy bolały. i ten rym :/ ohyda, fuj... serdeczności

Opublikowano

Do wierszy o tej tematyce nic nie mam i nieprawdą jest, że nie pisze się o samotności, miłości, bólu i cierpieniu. Trzeba tylko o tym umieć pisać.
Same czasowniki, których umieściłaś tu ogrom powodują, że jest to kiepski utwór.
Następny błąd to dosłowność. Piszesz wprost, że peelka chciałaby umrzeć, bo strasznie cierpi, czuje się nieprzydatna, przeżywa nieodwzajemnioną miłość. Wielokropki na końcach wersów mają pewnie oznaczać jakieś niedopowiedzenia, ale tutaj jest wszystko podane na tacy, nie ma się nad czym zastanowić, tak więc są umieszczone bez sensu. Kolejna sprawa to okropne rymy:
- "pytała"
- "odpowiadała"
- "miała".
Proponowałbym unikać takich zabiegów, przynajmniej do czasu, aż opanujesz te środki. Forma wiersza także jest jakaś nieudana - taki zwykły zlepek zdań. Skoro są "rymy" to powinna być także odpowiednia wersyfikacja.
Jeszcze jedno. Nie pisze się "nadzieji" tylko "nadziei".

Reasumując do tematyki nic nie mam, chociaż powinni na ten temat pisać "wprawieni", interpunkcja jest Twoją słabą stroną. Jak już powiedział Jasiu Zły ćwicz pisanie na tematy błache, codzienne. Czytaj dużo innych, zajrzyj do literatury o tworzeniu poezji, środkach artystycznych (których w tym wierszu nie ma). Ten wierszyk jest bardzo słaby i brzydki przede wszystkim. Nie podoba mi się, życze jednak owocnej pracy.

Opublikowano

oj, jak na mój gust to kiepsko. kolejny wierszyk o smutnej dziewczynce pragnącej śmierci. a co poza tym? jakaś oryginalna pointa. a ja po raz kolejny umieram przy czytaniu wiersza. no i te wielokropki. oj. ale obiecaj, że się poprawisz. i głowa do góry - mi też często po prostu wiersz nie wychodzi;)
Pozdrawiam:)

Opublikowano

Długo sie zastanawiałam czy umiescić tutaj mój wiersz..jes on dla mnie bardzo wazny no ale cóz moze macie racje..jest beznadzijna..no trudno..troszke zabolało

Opublikowano

Wiesz, to naogół jest tak, że się wszyscy w jakimś sensie tu obnażamy.
Każdy kto zaczyna, dostaje "butem" w twarz... ale właśnie po to jest forum.
Wszystkim nie dogodzisz, ale słuchaj rad przyjaciół i wrogów - bo można się tu wiele nauczyć.
Unikaj opisywania rzeczywistości w sposób dosłowny...
Unikaj także metafor, które z góry skazane są na wyśmianie.
Pisz z serca, ale przepuszczaj przez rozum.
pozdr

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Ludzie żyją dziś długo. Być może za długo. Długowieczność, choć brzmi dumnie i postępowo, w praktyce bywa zjawiskiem wysoce konfliktogennym.  I wcale nie ma znaczenia, czy człowiek, który nie zamierza w najbliższym czasie wrócić na łono Abrahama, posiada majątek, czy też nie ma nawet porządnego kredensu.    Każdy długowieczny senior - prędzej czy później - robi problem. Ci, którzy nie mają pieniędzy, robią problem czysto ekonomiczny. W ramach obowiązku alimentacyjnego zubażają budżety dzieci, wnuków i całej dalszej rodziny. Zajmują czas, energię i nerwy. W takich sytuacjach zawsze pojawia się myśl niepopularna, wstydliwa, ale obecna: „może mógłby już odejść?” Ci, którzy mają majątek - są jeszcze gorsi. Bo oprócz kosztów generują nadzieje, a nic nie psuje relacji rodzinnych tak skutecznie jak nadzieja połączona z oczekiwaniem.   Długowieczny bogacz to tykająca bomba emocjonalna. Każdy dzień jego życia jest dla kogoś opóźnieniem. Ale do rzeczy. Najlepiej na przykładzie. Mojej żonie - poza rodzicami, którzy niech żyją sto lat i dłużej - zostało troje wujków i jedna ciocia. Był jeszcze czwarty wujek, ale umarł parę lat temu. On nie pasował do stada. Związał się z kobietą z proletariackiej Łodzi. Miał jedną córkę, która podobnie jak ojciec nie widziała się w tym stadzie. A stado było… rasowe. W prostej linii od jednego ze świętych. Jakby tego było mało, jakiś przodek był kandydatem na króla Polski. I z takiego stada trafiła mi się żona. Bywa. Święci, królowie, arystokracja. A ja? Ja - plebs. Rodzina repatriantów z Kresów.  Prosty chłopak z „Piekiełka” - dzielnicy Braniewa, która kiedyś była najgorszą częścią miasta. A Braniewo… Cóż. Warmia. Miasto, z którego młodzi ludzie od zawsze uciekali. Ja uciekłem czterdzieści lat temu. Z mojej klasy licealnej uciekło ponad dziewięćdziesiąt procent. „Uciekło” to może złe słowo. Poszli na studia. Znaleźli lepsze życie. Ci, co zostali - zostali. Ale znów się rozgadałem. Wracamy do świętych wujów. Pomorska wieś pod Tczewem. Dom prawie trzystuletni. Historia rodziny piękna, duma rodowa ogromna - ile w tym prawdy, wiedzą tylko oni. Ja na pewno nie. Przychodzą czasy powojenne. Ze względu na szlachecko-arystokratyczno-królewskie pochodzenie - problemy egzystencjalne. Ojciec mojego teścia  ginie w wypadku. Samochodowym? Traktorem? Spadł z ciągnika? W arystokratycznych rodach prawda bywa traktowana instrumentalnie. W tej rodzinie również. Przekonałem się o tym nie raz. Zostaje matka. Arystokratka. Miłośniczka Goethego i Schillera. Kilkadziesiąt hektarów, których nie objęła nacjonalizacja. Pięciu synów i córka. Łatwo nie było. Ale dali radę. Wszyscy skończyli studia. Budowali nową Polskę - tę, która wcześniej odebrała im majątki. Zakładali rodziny. Żyli całkiem nieźle. Rozmnażali się. Co prawda nie wszyscy, ale materiał genetyczny był przekazywany. Najstarszy brat teścia : żona, brak dzieci. Kolejny brat teścia : brak żony, brak dzieci. Teść: żona, dwoje dzieci. Młodszy brat teścia: żona, jedno dziecko. Najmłodszy brat teścia : żona, sześcioro dzieci. Wygląda na to, że rozmnażanie było jego pasją.  Jedyna siostra teścia  - troje dzieci - wyprowadziła się z mężem na drugi koniec Polski. Bracia zostali na północy, ona na południu. Jak w bajce. Wszystko działało. I komu to przeszkadzało? Nikomu. Aż do momentu, gdy okazało się, że dwóch braci nie ma dzieci. Jeden z nich - bezżenny i bezdzietny - mieszkał w rodzinnym gnieździe od zawsze. Drugi - bezdzietny, po śmierci żony - wrócił na północ i zamieszkał z nim. W gnieździe rodowym. Mieszkali tam ponad dwadzieścia lat. Pieniądze mieli. Teoretycznie powinien tam być teraz  mały, ładny dworek. Arystokracja, hektary, święty w rodzinie. W praktyce… obraz jest inny. Nie wiem, jak to opisać. Może słowo ruina byłoby najbliższe prawdy. I wszystko byłoby jeszcze do zniesienia, gdyby nie fakt, że oni wciąż tam żyją. Teraz tylko jeden. Starszy ma 95 lat. Młodszy — 92. Starszego, bogatszego, zabrał do siebie mój szwagier. Mógł sobie na to pozwolić – miał odpowiednie warunki. Lokalowe. Zaadoptował dla wujka osobny pokój, zapewnił opiekę całodobową – opłacił opiekunkę.  Kilka mieszkań wujka w Trójmieście zobowiązuje. Opieka trudna, ale temat ogarnięty. Drugi – biedniejszy, młodszy został w gnieździe rodowym. I tu temat  jest nieogarnięty. Opiekę  nad nim roztoczyły dzieci brata wielodzietnego. Tego od szóstki dzieci. Szóstka dzieci to heroizm. Ja mam dwoje i bywały chwile, gdy uważałem, że powinienem trafić do psychiatryka. Dodatkowo punktową opiekę sprawuje córka siostry. Czyli: dzieci najmłodszego brata + córka siostry. Opieka rozproszona. Kompetencje różne. Oczekiwania sprzeczne. Idealne pole do konfliktu. Bo długowieczność nie jest problemem biologicznym. Długowieczność to problem społeczny, a w skali mikro - rodzinny dramat. Kto decyduje? Kto płaci? Kto przyjeżdża w nocy? Kto bierze urlop? Kto „robi więcej”, a kto „tylko udaje”? I najważniejsze pytanie, którego nikt nie zadaje głośno: ile to jeszcze potrwa? Tu zaczyna się prawdziwa „święta rodzina”. Nie ta z obrazków. Ta z telefonami, pretensjami, urazami, niedopowiedzeniami i cichą rywalizacją o rację moralną. Każdy jest zmęczony. Każdy uważa, że robi najwięcej. Każdy ma poczucie krzywdy. A senior? Senior żyje. I ma się - na przekór wszystkim - całkiem dobrze. I tak oto ktoś jeszcze nie umarł… A wszystko już się zaczęło… Może być ciekawi.         Cdn………..
    • @Mitylene Dziękuje za lekturę. A na pytania natury egzystencjalnej warto zawsze szukać odpowiedzi... choćby z uchem przytkniętym do morskiej muszli... @Waldemar_Talar_Talar I każdy odchodzi z podkulonym ogonem.
    • Witam - każdy rok  ma coś za uszami - nie ma idealnego  -                                                                                                         Pzdr.serdecznie.
    • Witaj - super - jestem na tak -                                                         Pzdr.
    • Witam - lubię wiersze o ciszy - ten mi pasuje -                                                                                     Pzdr.serdecznie.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...