Passé

[SuzanaD]

Patrzą na świat spod zmarszczonych brwi,

jakoby niebo winne było rachunków,

a ziemia - długu, którego nikt nie spłacił

 

Kawa w kubku stygnie - z żalu,

choć pachnie nutą dalekich ogrodów

Mówią: zwyczajne, banalne

jakby zwyczaj był zwyczajną obrazą

 

Przechodzą obok dziecka, 

co składa z kamyków katedrę

w piasku

Kręcą głową: strata czasu

Nie widząc, że i ich pałace

dawno już przykryła pleśń 

codzienności

 

Wszystko jest passé

świt — zbyt prosty,

noc — zbyt ciemna,

miłość — przereklamowana,

wdzięczność — kiczowata

 

A życie jak znudzony konferansjer

Śmiejąc się cicho, bije im brawa

I nagle nastaje ta pusta cisza

 

I wtedy nawet kurz ma blask,

a oni gorzko spluwali na gwiazdy