Polichromia

[SuzanaD]

Na fasadzie blady liść paproci,

wątły i wykruszony,

co wciąż jeszcze przywołuje, 

jak echo,

zapach piekarni, stukot kopyt, 

śmiech dzieci gdzieś za straganem

 

Teraz obok tylko cegła 

obdarta z imienia,

dziury po kulach tworzą alfabet

nie do przeczytania,

a okna zieją czernią węglową

wypalonych pokoi

 

Jeszcze można dostrzec w zakamarkach

ślad pędzla - złotą linię,

która drży, jakby wstydziła się ruin,

jakby broniła resztek dawnej niewinności

 

I tylko wspomnienie

łączy ornament i gruz,

jakby oba należały

do tej samej historii

[Wiesław J.K.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@SuzanaD Witam Cię serdecznie na portalu poezja.org, po przeczytaniu wiersza przychodzi na myśl wojna, zapewne nawiązujesz do wojny rosyjsko - ukraińskiej, lecz moje pierwsze skojarzenie było o Powstaniu Warszawskim 1944. Pozdrawiam serdecznie!

[Annna2]

@SuzanaD  wojna- a w niej nie ma wygranych.

bo przegrywają najczęściej ludzie niewinni- dzieci. Cierpią.

[Naram-sin]

Niewylewna, rzetelna poezja obserwacyjna, która wyzwala, a nie narzuca emocje.

Bardzo dobry wiersz.

[Nata_Kruk]

Mnie także wiersz podoba się.

[SuzanaD]

@Naram-sin Bardzo mi miło <33

[Berenika97]

@SuzanaD

Wzruszający portret miejsca naznaczonego historią - zarówno tą piękną, jak i tragiczną.

 

[piąteprzezdziesiąte]

Jestem pod wrażeniem.

[wierszyki]

O mały włos ominęłabym. 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[Dagna]

@SuzanaD to takie „pisanie wrażliwością”, ładne, subtelne, przekonuje pomimo powtórzeń (jakby, jakby,jakby), a i wniosek jest dość banalny, bo oczywiście należą do tej samej historii - ( historii opisywanego budynku), może lepsze słowo „ epoka”, „ czasy”?

 

pozdr.