Ania

[Annna2]

- Anna German- już tyle lat.

 

 

Tamten kraj proponował Jej wiele,
ogromne pieniądze, domy i dacze.
" Jestem i czuję się Polką"- mówiła.

W tamtym kraju czekało na nią miejsce w klinice
i lekarze gotowi walczyć o  życie.
Odmówiła- Mamie obiecała-

gdy przekraczały polską granicę.

Jeszcze gra gramofon z pękniętą płytą,
na stoliku szklanka z zimną herbatą.
Na moście wciąż Eurydyki z wiatrem tańczące,
co zabiera wszystko, by nic nie zostawić.

Babim latem szal utkać, mgłom dać nić przędzy.
Jeszcze raz wypełnić deklaracje celne,
od do - ściśle według wszelkiej wiedzy.
A potem przekroczyć granice,
które przechodzą ludzkie pojęcie.

 

 

 

 

 

 

 

 

Edytowane 1 godzinę temu przez Annna2 (wyświetl historię edycji)

[Jacek_Suchowicz]

przypomnienie - ładne

a ja dopiszę, że niebiański dzwoneczek otrzymał  jeszcze 10 lat życia

[Maciek.J]

@Annna2 miała niepowtarzalny cudowny głos - kiedy śpiewała Człowieczy los - zatrzymywała cały świat, który pędzi ciągle do przodu, wspaniałe teksty piosenek w niepowtarzalnej interpretacji. Nie znam drugiej piosenkarki o takiej barwie głosu i chyba już nie poznam

[Annna2]

@Jacek_Suchowicz dzięki

@Maciek.J "Człowieczy los" był Jej.

dzięki

[Przytulia35]

napisałaś taki piękny hołd dla cudownej Ani. poezją jest jej słuchać, nigdy nie zapomnimy tego talentu, jej śpiew w nas żyje i kwitnie.

 

[Alicja_Wysocka]

Twój wiersz o Annie German porusza ważne tematy - przynależności, wyborów i granic, które nie zawsze są tylko fizyczne.

Bardzo podoba mi się, jak łączysz konkretne obrazy, jak gramofon z pękniętą płytą czy szklankę z zimną herbatą, z metaforycznymi, pełnymi lekkości i melancholii fragmentami, jak tańczące Eurydyki czy babie lato.

Twój styl ma swój niepowtarzalny klimat i głębię, która zaprasza do refleksji.

[Berenika97]

@Annna2

Ten wiersz to poetycki ukłon Annie German, podkreślający jej niezłomną postawę oraz osobistą tragedię.

O Annie German, jej mennonickich i holendersko - niemieckich korzeniach i życiu, można by pisać bez końca. W Nowym Dworze Gdańskim odwiedziłam niewielkie Muzeum Żuławskie, w którym zebrano pamiątki po piosenkarce.

W wierszu pięknie przedstawiłaś najważniejsze momenty jej życia. Bardzo podoba mi się metafora:

"Eurydyki z wiatrem tańczące, co zabiera wszystko, by nic nie zostawić."

Wydaje mi się, że jest to nie tylko nawiązanie do jej piosenki. To metafora ulotności życia i niemożności ucieczki przed śmiercią. Wiatr, który "zabiera wszystko, by nic nie zostawić", symbolizuje nieuchronność losu i jego siłę niszczącą.

O Twoim wierszu można by dużo pisać, analizować, jest wspaniały. Każda jego część to niekończąca się opowieść o tej niezwykłej osobie, która "przekroczyła granicę, która przechodzi ludzkie pojęcie" za wcześnie.

To bardzo piękny i wzruszający utwór.