Wilk, który kochał ogień

[Migrena]

 

 

Nie zostawiła
wyrwała się ze mnie
jak gwóźdź z martwego drzewa,
zostawiając dziurę,
która śni, że znów jest sercem.

Nie poszła z innym
uciekła w cień anioła,
a mnie zostawiła na oślepiającym słońcu,
żebym płonął jak prorok bez księgi,
żebym wył jak metal w piecu ostatnich czasów.

Gryzę swój język,
żeby jej imię nie pękło w ustach
bo każdy głos wraca do mnie
jak zwiastun z apokalipsy,
niosący pustą trąbę,
która gra tylko ciszą.

Szukam jej w zielu,
w oddechu LSD,
w winie, które rozlałem na ziemię jak krew kozła ofiarnego.
Wciągam jej cień z powietrza,
modlę się do poduszek,
jak do kamieni, w których nie ma Boga.

Ale nie wraca.
Z raju się nie wraca,
nawet jeśli raj utkany jest z plastiku,
ze sztucznych gwiazd,
ze słów, które brzmią jak modlitwy androidów.

W mojej głowie noc -
czarna suka o sutkach wyschnietych jak studnie,
ciągnie mnie przez ruiny pamięci
i rzuca w ogrody, gdzie rosną tylko kolce.

Nie mam już twarzy -
tylko maskę zrobioną z popiołu jej spojrzeń.
Nie mam już głosu -
tylko świst, jakby w mojej klatce
spał smok, który nigdy nie zasypia.

Nie mam już serca -
tylko echo, co bije w pustce.
Każda ulica to otwarta rana,
każdy krok to bluźnierstwo,
każdy człowiek, którego mijam,
to ten drugi -
ten, co milczał jak kamień,
kiedy ona odchodziła jak bogini w pożarze.

Ja płakałem.
Płakałem ogniem, który utracił wszechświat.
Płakałem dymem,
płakałem jak wilk rozszarpany przez własne sny,
płakałem jak ziemia,
kiedy pierwszy raz ujrzała krew.

A ona?
Śmieje się w bieli pościeli,
czystej jak apokryf, ktorego nigdy nie otworzę.

A ja?
Wilk, który kochał ogień.
Popiół udający człowieka.
Cień jej cienia.
Szczur w labiryncie Boga.
Gwiazda, która spada w pustkę.
Serce z mięsa,
które bije tylko po to,
by przypominać,
że świat jest końcem.

 

 

 

[Annna2]

@Migrena Tu przypomniałeś mi autora "Blaszanego bębenka" ,

a właściwie jego powieść- pozwolę sobie przytoczyć fragm. rozdz, pierwszego:

w arce Noego nie ma miejsca dla szczurów, po ludziach zostają tylko śmiecie, statek często zmienia nazwę, jaszczury wymierają.

W Twoim wierszu  zawarte są pytania( tak sądzę)- jak w powieści Grassa, rozterki

ludzi 21 wieku

@Migrena by przypominać, że świat jest końcem,

tak- i nie można o tym zapomnieć.

 

Dopiszę- a może jest tak że serce bije jeszcze po by żyć też dla innych?

Wilki tak robią

Edytowane teraz przez Annna2 (wyświetl historię edycji)

[Alicja_Wysocka]

@Migrena

Twój wiersz jest mocny - bardzo świadomy językowo i boleśnie uczciwy.
To emocjonalny żywioł, ale nie chaotyczny - to kontrolowany pożar, który ma swój rytm.

Wiesz, co robisz.

To nie moja bajka - moje serce jest chyba sto lat starsze ode mnie kocham klasykę - ale lubię, kiedy ktoś pisze właśnie tak: odważnie, bez kalkulacji.

Czasem przeginasz w obrazie - ale tylko dlatego, że nie chcesz niczego zamieść pod dywan.
Jest w tym pisaniu duch szaleńca i świętego jednocześnie - a przede wszystkim: autentyczność.