Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

 

 

 

Zamykam za sobą Polskę.
Zostawiam cię  w powietrzu –
które pachniało tobą,
zimą z twoich dłoni
i kawą, którą piłaś,
jakby każda filiżanka
mia­ła w sobie sens życia.

Cuzco – mówią, że tam serce świata.
Ale moje zostało przy tobie,
przy twoim łóżku,
w tej małej przestrzeni między poduszkami,
gdzie śmiałaś się, że chowasz sny.

Tutaj lamy patrzą obojętnie.
A ja patrzę w niebo
i widzę twoją szyję –
jak wtedy, gdy odwracałaś się niespiesznie,
jakbyś wiedziała, że za chwilę
cały świat się zatrzyma,
bo ty spojrzysz.

Piszę do ciebie listy myślami.
Kartkami są ściany hostelu,
atramentem – mój brak ciebie.
Każdy dzień tu
to jedno twoje imię,
którego nie mówię głośno,
żeby nie oszaleć.

Cuzco jest piękne.
Ale ty jesteś piękniejsza –
i to nie jest fraza.
To desperacja.
To jak powiedzieć:
„Niebo bez ciebie nie świeci,
tylko  milczy światłem.”

Wracam.
Nie wiem kiedy.
Ale wracam do ciebie –
nie do kraju, nie do miasta.
Do ust.
Do szeptów o trzeciej nad ranem.
Do tych spojrzeń,
co mówiły wszystko, zanim zdążyłem zapytać.

Czekaj.
Albo nie czekaj – tylko żyj.
A ja będę wracał w każdym śnie,
aż naprawdę wrócę.
I wtedy Cuzco będzie tylko nazwą,
a ty –
całym kontynentem,
którego nigdy nie opuszczę.







wiersz
napisany kiedyś...
dla kogoś.

 

 


Opublikowano

@Migrena

Migreno, proszę... czy Ty chcesz, żebym wzleciała z gęsią skórką aż nad Cuzco?

Nie pisz tak pięknie bez ostrzeżenia!

Bo jak kobieta ma normalnie funkcjonować, kiedy Ty zamieniasz brak w obecność,

a każde słowo w szept przy uchu?

Chcesz żebym umarła ze wzruszenia?

Opublikowano

@Migrena Nie chcesz?

To miej staranie o mój odbiór. Bo wiesz, jeśli trafią mi się Twoje słowa w domu, to pół biedy, ale jeśli na chodniku? To już tylko bęc!

A beton nie jest przymilny.

Ha, już mnie raz zbierali w Aleksandrowie Kujawskim z trawnika. Ale wiesz, ja tam sobie tylko usiadłam, było bardzo duszno, gorąco - aż ciemno się robiło przed oczami.

Więc żeby się nie wywalić na beton, wolałam usiąść. Zamknęłam oczy i siedziałam sobie, aż ktoś zadzwonił po pogotowie. Protestowałam, ale to nic nie pomogło, zawieźli mnie do szpitala. 

A mówiłam, że nic mi nie jest, nie straciłam świadomości - za to zrobili mi komplet badań.

No i wyszło, że jestem uczulona na poezję :)

Uśmiechniętego dnia :)

Opublikowano

@Migrena  piękny.

To mi przypomniało ten wiersz Noblisty- który zawsze wywołuje u mnie ciarki.

 

W mojej ojczyźnie, do której nie wrócę, Jest takie leśne jezioro ogromne, Chmury szerokie, rozdarte, cudowne.

Opublikowano

@Alicja_Wysocka "uczulona na poezję". 

a na to nie ma antyhistamin !

ale jest coś innego -- jesteś świetną dziewczyną.

i mnie się to bardzo, ale to bardzo podoba.

uśmiecham się do Ciebie swoim opalonym pyskiem :)

dzięki.

@Marek.zak1 dziękuję Marku. 

@Annna2 ten poeta to Miłosz, a wiersz....chyba Powroty !?

Aniu -- dziękuję Ci pięknie :)

 

@Berenika97 warkocz Bereniki -- już dzisiaj niewidoczny z mojego balkonu, niestety.

ale za kilka miesięcy znowu......

 

dziękuję Ci pięknie za wspaniałe słowa.

bądź szczęśliwa.

dzisiaj.

i tak w ogóle :)

Opublikowano

wiersz z nie mojego podwórka ale szacun

zatrzymał i wzbudził emocje 

 

pozdrawiam

ps pewno będę tu powracał,

 

przeczytam sobie jeszcze kilka razy

nim wolne wersy zostawię w spokoju

emocje myśli jak w kinie obrazy

poruszyła dźgnęła całość psyche moją

:)))

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Leszczym E, tam oberwało, licencja poetica mata   Ten wierszyk miał dalszy ciąg     Poszukiwaczowi kury   więc kurki dla siebie pilnie poszukujesz, powiedzmy, że zgoda ale potarguję. no bo jeśli kura, toś chyba kogucik na inną nie spojrzysz, swe zwyczaje rzucisz? już nie będziesz biegał po innych podwórkach, starczy tobie w domu taka jedna kurka? O, widzę dokładnie jakeś wystrojony przecież nie uwierzę, że chcesz brzydkiej żony. czy zamkniesz ją może przy garnkach powidłach? taka rola pewno szybko by jej zbrzydła. więc jakie atrakcje jej zaproponujesz? proszę tu wymienić ja - przekalkuluję.   *   Fredowi za „Kurę Domową”  
    • owinąć wspomnieniem chatkę rodzinną jak wstążką prezent którego już nie ma   aż by się chciało wrócić w to miejsce i tak po prostu piosnkę zaśpiewać      o tym że chociaż ściany i okna nie zawsze się dało sercem podpierać     to kwiaty kwitły rosły i więdły      radości wielkie średnie malutkie    a szczęście jak zwykle było figlarne przekomarzając się często ze smutkiem     bo czasem człowiek nostalgią nasiąknie a wtedy znowu w życiu jest pusto    nawet gdy sterczy w promieniach słońca to jednak osuszyć jakoś się trudno      
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Dekaos Dondi Natomiast ja lubię czytać Twoje absurdalne teksty czy są z morałem czy też bez. Pozdrawiam :)))
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Dekaos Dondi Mówi się, że chwytaj tonącego za włosy, no dobra, ale co w przypadku, gdy tonący jest łysy. ;)
    • Smutek rozdziera serce me, bo dwa nasze serca zrobiły krok w stronę piekła. Oddaliły się od siebie, raniąc tam, gdzie nie trzeba. Życie, choć piękne, przynosi mi katusze każdej nocy, dopóki Ty — władczyni mej duszy, wspólniczko mych myśli — nie zetrzesz cienia, który padł między nami.   Serce me krwawi, upada i pęka na kawałki. Nie umiem żyć bez Ciebie, a Ciebie mi najbardziej potrzeba. Każdy krok wstecz rozdziera mnie od środka. Zbierz więc te kawałki z ziemi, zlep je krwią i miłością, tchnij w nie życie — bo bez Ciebie nie potrafię dalej iść.   Serce me, czarne i z kamienia stworzone, ciągnie swój ciężar jak Syzyf głaz przez wieczność. Zanim się obejrzę, krzywdzę sam siebie, a przecież to nie siebie ranię — lecz Ciebie.   I z każdą Twoją łzą, z każdą smętną myślą, z każdym moim zaniedbaniem staję przed sobą i swym głazem — i modlę się, byś jeszcze raz zechciała ulżyć memu sercu.   Ziarno swego serca zasadziłaś w mym ogrodzie, przegnałaś wszelkie dusze i powodzie, uchroniłaś je przed śmiercią i mnie — mą duszę jagnięcią.   Drzewo Edenu z twego serca rośnie, lecz to ja zrywam z niego owoc. Nie odpowiem Ci na to jednogłośnie, bo żadnego słowa nie wystarczy moc.   Ilekroć staje przed Tobą, nogi drżą, dusza staje obok — wali w me serce. I szepcze, proste słowa: „Bóg tej tajemnicy dochowa.”   Więc chodźże, proszę, do mnie na kolana, szepnij parę słów z Twego serca, podaj jedną maść na te odległości i oddaj mi serce pełne mej miłości.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...