Nike

[Agnieszka Charzyńska]

W jej gestach nie ma wahania,

Ni niepewności, ni drżenia.

Na czole – zmarszczki frasunku,

Ani na skroni strapienia.

 

Ona wytrwała przez wieki

W służbie – jedynie zwycięzcom,

Słabości chwili nie miewa,

Jej godłem – wierność i dzielność.

 

Jej ręce pewne i wprawne,

Jej dusza  -  od wahań wolna,

Jak idealny oficer

Odważna, dzielna  i zdolna.

 

Gdy trzeba – gestem rąk władczych

Naziemne cele wybiera,

By je zanurzyć w poświacie

Ostrej – świetlnego markera.

 

By zemsta w barwach jaskrawych

(Gorąca – jak młode serca)

W punkty trafiła właściwe

(Taka jej służba żołnierska).

 

 

W stalowo twardej oprawie,

Wśród gwiezdnych blasków złocistych,

Na śpiące miasto spojrzała

(Horyzont – pusty i czysty).

 

Na wielość dachów spojrzała

(Taneczność ich – czarująca)

I siatkę punktów wybrała,

By groźne  zapalić słońca.

 

By cegły stały się pyłem,

Los wielu – w nicość przeminął,

By strach – przemieszał się z grozą,

A ból – zjednoczył się z winą.

 

Ujrzała w dole katedrę

(Barok zakuty w piaskowiec)

I oznaczyła świetliście

Na przyszły wielu – grobowiec.

 

Szpitalne ujrzała dachy

Broczące krzyży czerwienią

(A w ich ramiona ujęte

Wśród samotności – cierpienia)

 

I oznaczyła je celnie

Jasności plamą kolejną,

By nieuchronność ponownie

Mogła się losu – dopełnić.

 

W ogrodzie sennym lutowo

Strwożone dzieci ujrzała

I po raz pierwszy tej nocy

Pewna jej ręka – zadrżała.

 

Lecz wobec  zasady dziejów

Uznanej – winy i kary

Zamilknąć musi współczucie,

Które odmiennej jest miary.

 

Zamilknąć musi wśród twardych

Wymagań czasów – wrażliwość,

Kroniki piszą się stalą,

(Nie chlebem – niczym życzliwość),

 

Zatem bogini świetlistość

O barwie krwi uwolniła

I na obrusie zimowym

Różowość znów zapaliła.

 

By  niebo nożem rozcięte

Eksplozji – na milion części

Spełniło wyrok ciosami

Tysiąca potężnych – pięści.

 

A potem według rozkazu

Meldunek krótki nadała

O zgodnych z planem wynikach,

Uśpionych – złowrogich działach.

 

Tylko w błękitnym jej oku

Łza jedna mała – zaszkliła,

W okrągłą perłę zmieniona

Żal jej – unieśmiertelniła…

[Sylwester_Lasota]

Och Ty!

Jestem pod ogromnym wrażeniem.

Niezwykle sugestywne obrazy, wartka akcja ze stopniowanym napięciem, równe tempo, wszystko to sprawia, że czytając wiersz, pomimo jego słusznej objętości, trudno się od niego oderwać.

Poza tym bardzo aktualny temat i wiele sugestii dających wiele do myślenia.

Gratuluję tego dzieła.

Pozdrawiam

[Agnieszka Charzyńska]

@Sylwester_Lasota  dziękuję bardzo

[corival]

@Agnieszka Charzyńska Konsekwentnie rozwijasz obraz i wydarzenia, aż do sedna... rytmicznie, czyli jak dla mnie na poziomie i nader interesująco... jeśli o temat chodzi.

Pozdrawiam :)

[Jacek_Suchowicz]

obrazy zamknięte w wierszu

i z rymem w wersach parzystych

potrafią tworzyć przestrzeń

dla myśli prostych i czystych

 

nadzieją pełnej wolności

ona z mieczem kobieta

wciąż przypomina tragedię

dziś już sprzed ośmiu dekad

:)

[Manek]

Pięknie.

Pozdrawiam

[Wędrowiec.1984]

@Agnieszka Charzyńska Ładnie i długo. Lubię dłuższe teksty, w które można się wgryźć, a nie tylko szybko, szybko.

[Adaś Marek]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

wielu, czy wieku?

Wiersz do zadumy.

Pozdrawiam.

[aff]

Tak porównując do Nike, która się waha Herberta można by dojść do wniosku, że  waha się coraz mniej.

Taki wiersz przedwojenny?

 

 

Takie mam jeszcze pytanie, jeśli mamy powiedzmy pięćdziesiąt świetnie rytmicznie poprowadzonych wierszy o wojnie, to jakie znaczenia ma puenta, bądź jaka?

 

Pzdr

[Leszczym]

@Agnieszka Charzyńska Mega wiersz !!!! Świetnie obejmuję istotę sprawy. Brawo !!!!

[Agnieszka Charzyńska]

@Adaś Marek wielu (cywili)