Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

-Z okazji Światowego Dnia Roweru

 

Jadę na rowerze mówię to szczerze
że jadę na rowerze sam w to nie wierzę
jadę na rowerze dzieci machają
wszyscy których mijam mnie pozdrawiają
jadę na rowerze to nie jest kpina
śmieje się do mnie śliczna dziewczyna
jadę na rowerze czas wartko leci
na czystym niebie słoneczko świeci

Mówię ci bracie szykuj swój rower
ruszajmy razem gonić przygodę
weźmy kanapki i jakieś picie
bo zgłodniejemy takie jest życie
naciągnij wdzianko jakieś obcisłe
i kask na głowę nie musi być ślicznie
gogle na oczy ruszamy w świat
niech przyjacielem będzie nam wiatr

Jadę na rowerze…..

Zwiedziłem całą już okolicę
gdzie jeszcze jechać bez przerwy myślę
poznałem wszystkie lokalne drogi
wyruszyć dalej jestem gotowy
wszystkie zabytki znam i atrakcje
chcę na rowerze spędzić wakacje
sam nie wiem co mam jeszcze wymyślić
chyba pojadę na jakiś wyścig.

Jadę na rowerze….

Opublikowano

@Falkone

Rower to poezja. 

Zajrzyj Camino de Compostella... 

 

*Nasz kochany rower*

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Zagubieni w codzienności,
Wsiadamy na rower,
By radować się ciszą
I otaczającą nas przyrodą.

Są to piękne chwile,
Gdzie możemy
Spokojnie porozmawiać
Z samym sobą.

Nie mamy na to nigdy czasu,
Ciągle czymś zajęci,
Prawie siebie
i swoich potrzeb
Nie dostrzegamy.

Tyle przecież mamy
Sobie do powiedzenia,
Przekonania, wyjaśnienia,
Zastanowienia, przemyślenia…

To wszystko daje
Nam wyjazd rowerem.
Wokół nas, zawsze
Piękny świat, którego
Na co dzień nie dostrzegamy.

Kochajmy rower
I nie dajmy,
Aby nam ktoś,
Tą radość odebrał.

   andrew 11.2021

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ja tylko przedstawiłam konsekwencje ewentualnej bicyklowej rajzy

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Synowa mojej kumy, bardzo wysportowana, raz z rowerem grzmotnęła o krawędź chodnika. Miała "jedynie" wstrząs . A ilu nieostrożnych cyklistów rozjeżdża - i to na przejściach dla pieszych - przechodniów? Czesto mało mobilnych. 

Nikomu niczego nie można obrzydzać, ale entuzjazmować też się nie ma czym

 

 

 

 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @wierszyki dziękuję   @Alicja_Wysocka dzięki za przypomnienie Tuwima (Ptasie radio)
    • Miałam wtedy jakieś siedem lat. Chodziłam do pierwszej klasy. Mieszkaliśmy w Gdyni, w dzielnicy Obłuże. Któregoś dnia bawiliśmy się z rodzeństwem w chowanego – oczywiście na podwórku, bo na ulicę można było wychodzić tylko za pozwoleniem mamy. Nasze podwórko było całkiem spore. Był tam ogródek, jakaś szopka, w której tata trzymał różne ciekawe rzeczy – grabie, łopaty, a nawet siekierę! Był też kurnik, psia buda i oczywiście nasz pies – Lord. Wpadliśmy wtedy na genialny pomysł: schowamy się mamie! A niech ma – skoro tyle rzeczy nam zabrania, to teraz niech nas szuka! – Na pewno nas znajdzie i jeszcze skrzyczy, że ją denerwujemy – mówiłam. Ale co tam, ryzyko wpisane w zabawę! – Schowajmy się do psiej budy – zaproponował ktoś. – Ooo, to jest dobra myśl. Bardzo dobra! I tak właśnie zrealizowaliśmy nasz chytry plan. We trójkę – Grzesiek, Tomek i ja – wciskaliśmy się do budy. Pies patrzył zdziwiony, ale przecież nas nie mówi. Lord był duży, więc i buda była odpowiednio przestronna. Jakoś się tam upchnęliśmy. Cicho siedzimy, nie gadamy, bo wiadomo – zdrada przez śmiech to klasyk. W środku śmierdziało psem i kurzem, było duszno  i niewygodnie, ale czego się nie robi dla porządnej zabawy? Siedzimy jak trusie, aż zaczyna nam się nudzić. Nic się nie dzieje. I nagle – akcja! Słyszymy mamę, jak nas woła. Chodzi po podwórku, sprawdza furtkę, krzyczy coraz bardziej zdenerwowana: – No co jest?! Gdzie oni są?! A my dusimy się ze śmiechu – dosłownie. Zabawa życia! I wtedy pies zaczął szczekać. Najpierw nieśmiało, potem coraz głośniej. Kręcił się, jakby sam nie wiedział, co robić. W końcu zaczął piszczeć. Mama podchodzi do furtki – nikogo. Na ulicy pusto. Dzieci zniknęły jak kamfora. Wreszcie zaniepokojona podchodzi do psa. – Lord, czego ci trzeba? Co się dzieje? Co chcesz, głuptasie? I nachyla się nad budą... – CO WY TAM ROBICIE?! WYŁAZIĆ MI NATYCHMIAST Z TEJ BUDY! CO TO ZA GŁUPIE POMYSŁY?! A ja, z pełnym oburzeniem, mówię: – To nie głupie pomysły, tylko pies głupi, bo nas zdradził! – Marsz do domu! – ryknęła mama. – Wszyscy do wanny! Zdjąć te śmierdzące ciuchy! No nie wiem, w co ręce włożyć z wami... Utrapienie z tymi dziećmi!
    • ,,Prawy zamieszka  w domu Twoim, Panie,, Ps 15    jesteśmy ...super  a inni  gdyby i oni byli tacy    świat byłby wspaniały    zła nie czynię  mnie nie dotyczy  odwracam się od niego  pływam w zadowoleniu  widzę dobro po swojemu  zadowalam swoje ja    prawość to nie slogan  to droga jaką szedł Jezus  warto ją dostrzec  i …iść    prawi ujrzą Jego oblicze  prawi dostaną wieczne życie   Jezu ufam Tobie    7.2025 andrew  Niedziela, dzień Pański Pański 
    • @Annna2Albo bardziej, bo przecież można, nawet kiedy nie ma.
    • cisza po zmarłym bywa tak cicha że aż boli   jest niewidzialna a mimo to ją wyczuwamy   boimy  się jej lękamy czy nie przemówi   taka cisza jest  trudna bo  płacze
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...