Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

Zapomnij mnie, rozerwij mnie, przegryź i straw.

Nie istnieje poza momentem twojego żucia,

chwili delektu

pięknem.

Przełknij.

Jestem teraz nieświadomą częścią ciebie.

Nie istnieję,

ale jestem w tobie.

Jutro,

zostanę wydalona.

Jak reszta piękna,

które dzisiaj strawiłeś.

 

Edytowane przez sephi (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

No, jest ciekawie, i - że tak powiem - głębokointymnie :)

Mam jednak dwie uwagi:

 

1. 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Z kontekstu wynika, że chyba literówka i winno być "Nie istnieję"

2. 

I tu mnie się odzywa moja nauczycielka od biologii z liceum, 

która zawsze nas instruowała, żeby układu wydalniczego i z pokarmowym nie mylić i nie mówić o defekacji jako o wydalaniu, tylko usuwaniu ;) W związku z powyższym zaproponuję wypchnięta lub usunięta w miejsce wytłuszczonego słowa w cytacie :) Ale to oczywiście Twój tekst, nie musisz się stosować do moich propozycji :)

 

Pozdrawiam, 

 

D. 

 

P.S 

 

Ładny awatar ;))

Opublikowano

Po pierwsze, chciałbym oświadczyć, że nie mam z tym wierszem nic wspólnego xD

Po drugie, podoba mi się. Intrygująca estetyka, lubię taki naturalizm, zwłaszcza kiedy takimi środkami opisywane są emocje między ludźmi. Fajne.

Opublikowano

@sephi Z plusów - na pewno uchwycona i klarownie wyrażona jakaś  konkretna myśl, pomysł, tekst zmierza w kierunku precyzji słowa, nie jest przegadany. Natomiast w mojej opinii słabą stroną jest forma: nieprzekonująca wersyfikacja, język (choć oszczędny, to miejscami pretensjonalny i raczej banalny) - warsztatowo wg mnie do przemyślenia. Pozdrawiam.

Opublikowano

@Deonix_ Dziękuje za uwagi. Co do pierwszej - tak, literówka, poprawione. Co do drugiej - pozostanę przy swojej wersji, bardzo możliwe, że moja nauczycielka biologii wtłoczyła mi w głowę inną definicję i owa, bardziej do mnie przemawia. 
Z pozdrowieniem! 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • MRÓWKI część trzecia Zacząłem się zastanawiać nad marnością ludzkiego ciała, ale szybko tego zaniechałem, myśli przekierowałem na inny tor tak adekwatny w mojej obecnej sytuacji. Podświadomie żałowałem, że rozbiłem namiot w tak niebezpiecznym miejscu, lecz teraz było już za późno na skorygowanie tej pozycji.  Mrówki coraz natarczywiej atakowały. W pewnej chwili zobaczyłem, że przez dolną część namiotu w lewym rogu wchodzą masy mrówek jak czująca krew krwiożercza banda małych wampirów.  Zdarzyły przegryźć mocne namiotowe płótno w 10 minut, to co dopiero ze mną będzie, wystarczy im 5 minut aby dokończyć krwiożerczego dzieła. Wtuliłem się w ten jeszcze cały róg namiotu i zdrętwiały ze strachu czekałem na tą straszną powolną śmierć.  Pierwsze mrówki już zaczęły mnie gryźć, opędzałem się jak mogłem najlepiej i wyłem z bólu. Było ich coraz więcej, wnętrze  namiotu zrobiło się czerwone jak zachodzące słońce od ich małych szkarłatnych ciałek. Nagle usłyszałem tuż nad namiotem, ale może się tylko przesłyszałem, warkot silnika, chyba śmigłowca. Wybiegłem z namiotu resztkami sił, cały pogryziony i zobaczyłem drabinkę, która piloci helikoptera zrzucili mi na ratunek. Był to patrol powietrzny strzegący lasów przed pożarami, etc. Chwyciłem się kurczowo drabinki jak tonący brzytwy, to była ostatnia szansa na wybawienie od tych małych potworków. NIe miałem już siły, aby wspiąć się wyżej. Tracąc z bólu przytomność czułem jeszcze, że jestem wciągany do śmigłowca przez pilotów. Tracąc resztki przytomności, usłyszałem jeszcze jak pilot meldował do bazy, że zauważyli na leśnej polanie masę czerwonych mrówek oblegających mały, jednoosobowy zielony namiot i właśnie uratowali turystę pół przytomnego i pogryzionego przez mrówki i zmierzają szybko jak tylko możliwe do najbliższego szpitala. Koniec   P.S. Odpowiadanko napisałem w Grudniu 1976 roku. Kontynuując mrówkowe przygody, następnym razem będzie to trochę inną historyjka zatytułowana: Bitwa Mrówek.
    • Ma Dag: odmawiam, a i wam Doga dam.        
    • Samo zło łzo mas.    
    • Na to mam ton.    
    • A pata dawno wymiotłam: imał to i my - won, wada ta - pa.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...