Pojedynek, czyli senne spełnia się proroctwo

[Wędrowiec.1984]

Część pierwsza: Kłótnia, czyli to wszystko przez nieszczęsną duszę

Część druga: Przestrogi, czyli w snach skrywająca się prawda

Część trzecia: Olśnienie, czyli machinacje i plany

 

Pojedynek, czyli senne spełnia się proroctwo

 

Poeta
Nareszcie! Już niebawem skończę swój poemat;
Jak wiecie, tajemnicy w nim zbyt wielkiej nie ma,
Bo oto jednym z diabłów stał się nasz archanioł.
Ach, wielkie mi mecyje! Kilka stron już zajął
Scenariusz, który dawniej cztery miał linijki.
Zacząłem się rozkręcać. Wzięło na wspominki
Wędrowca, co śród tekstów jeno podróżuje,
Miast tułać się po świecie. Taką mam naturę,
Że lubię się rozmarzyć i popisać wiersze;
A głosy, które słyszę? One tę obsesję
Na puncie wierszowania ciągle podsycają,
Bez przerwy siedzą w głowie. Wciąż podpowiadają,
Że oto miast o życiu, o nich myśleć muszę.
Przed nami dno przepaści, lecz nie zdołam uciec,
Bo chcą bym sekundował w czarcim pojedynku.
Zmusili mnie, zostałem. Jestże śród instynktów
Choć jeden potrafiący przed podstępem chronić?
Przepraszam, głośno myślę. Wcześniej miałem pomysł,
By obu czymś zaskoczyć i przechytrzyć naraz,
Lecz widzę, że powoli muszę się oswajać
Z porażką i zagładą mojej biednej duszy.
Jesteśmy! Jeślim słusznie na ten los zasłużył
Niech Głos mi to potwierdzi. Słucham, powiedz proszę.
Wciąż milczysz, jest nadzieja. Pójdę więc za ciosem,
I będę się przyglądał temu o czym śniłem.
Panowie, zaczynajmy! Pokonany zginie,
Śród iskier i płomieni przeklętego świata.

 

Astaroth
Wciąż po nas aniołowie nie przestali płakać;
Delektuj się, mój mistrzu, deszczem łez i żalu,
Lecz rób to bez pośpiechu. Poczuj jak pomału
Spływają cierpkie krople po obliczu twoim.
Niech patrzą ciemiężone przez nas milijony
Na starcie swoich zbawców i wyzwolicieli.
Jak skończysz, przyjacielu, obaj dobrze wiemy,
Bo pełnym miłosierdzia stałeś się szatanem;
Upadasz po raz drugi. Dziś ponownie staniesz,
Przed stwórcą, by wybłagać złudne przebaczenie!

 

Lucyfer
Wzruszyłem się, Gabrielu. Jesteś tylko cieniem
Anioła, co przed laty upadł razem ze mną,
A teraz śmiesz mi grozić? Cóż to za bezczelność,
Wyzywać swego pana, największego z diabłów!
Chcesz znów być serafinem? Odejdź i się nawróć,
By wrogiem po tysiąckroć stać się dla Szatana.
A może już tam byłeś, by się wrogom kłaniać,
I grzechów odpuszczenie masz gwarantowane?

 

Astaroth
Sumienia, Lucyferze, mamy wciąż te same,
Na zawsze przepełnione zemstą i tęsknotą,
Lecz niech cię to nie dręczy. Nie martw się już o to,
Bo sługa twój niedługo zmartwień cię pozbawi.
Przez ciebie jestem nikim! Dość już tej zniewagi!
Wykuto w przepowiedniach dwa ogniste miecze;

 

Lucyfer
Zadziwiasz mnie, doprawdy. Gdybym pisał wiersze,
Śród tomów mej poezji byłbyś bohaterem,
Tragicznym i bezradnym. Dość już, mój aniele;
Przenigdy nie spisałem choćby dwóch wersetów,
Lecz jeśli wciąż tak pragniesz moich być sonetów
Najpierwszym i jedynym, marnym uczestnikiem,
Zapraszam! Po twej śmierci wyczyn swój opiszę,
Najlepszą poezyją, najpiękniejszym słowem.

 

Głos
Pamiętaj co mówiłem, jestem wciąż przy tobie,
A dla nich rzeczywistość skończy się niebawem.
Jesteśmy już gotowi. Teraz, gdy sam diabeł
Ze sobą musi walczyć o królestwo cienia,
Nadchodzi chwila prawdy. W ogniu zatracenia, 
Goryczy i zazdrości czujność wnet utracą,
A wtedy kolej na nas. Przypatrz się postaciom,
Walczącym dziś o władzę, tak jak przed wiekami.

 

Lucyfer
Za twoje odkupienie modlą się kapłani,
Bo wierzą, że wraz z tobą odkupieni będą!

 

Astaroth
Gdy zginiesz, całe piekło stanie się potęgą,
Boś słaby, Lucyferze, niczym aniołowie!

 

Lucyfer
Nie bluźnij, przyjacielu, nad rodzinnym grobem,
Bo gdzie nadzieja leży spocznie wkrótce demon.
Zapłaczą moje dusze nad przeklętą ziemią;
Tam zgnije truchło zdrajcy i nieudacznika!
Gdy skończą, dla zabawy, rozkaz jeszcze wydam,
By śpiewać na twym grobie psalmy lub kolędy.
Zaczynasz wreszcie słabnąć. Jeśli chcesz zwyciężyć,
Wyzwolić znacznie bardziej musisz swą agresję.
Niech krzyczy, niech przemawia! Siły zbierz raz jeszcze,
I spraw, by twój przeciwnik upadł na kolana.

 

Astaroth
Gardziłeś mną od zawsze, lecz docenisz zaraz
Ambicję, której w piekle nikt już nie docenia.
Odważnym byłeś diabłem. Dziś odwagi nie masz;
Uklękniesz przed barankiem tuż po moim cięciu!

 

Lucyfer
Jak dobrze, żem unikał takich sprzymierzeńców;
Gabrielu, żal mi ciebie, żal mi aż po stokroć!
Nie wstawaj! Swego ciała z ziemi już nie podnoś,
Lecz przyznaj się, że zdrady bardzo dziś żałujesz.

 

Astaroth
Przekonać mnie do siebie jednak wciąż próbujesz,
Lecz na nic to, Szatanie. Nigdy nie zwyciężysz!

 

Poeta
Kim jesteś przewodniku? Ty, co pośród węży
Nie boisz się wędrować, głosząc wciąż nadzieję;
Odchodzę już od zmysłów. Czyżbyś wybawieniem
Dla duszy udręczonej stał się już niedługo?
A może tyś upiorem? Będąc twoim sługą,
Zostanę z szatanami aż do końca świata!
Wciąż nie znam odpowiedzi. Jesteś ze mną nadal,
Czy może już nie słuchasz moich próśb i wołań?

 

Głos
Jest siła, której Szatan nigdy nie pokona;
Naprawdę nie rozumiesz kim dla ciebie jestem?
Ta dusza pełna marzeń - jakże za nią tęsknię,
Za magią i fantazją, wieczną tajemnicą…
Bywałeś niczym zjawa. Między snem a ciszą
Samotnie wędrowałeś, przeczesując myśli,
I patrząc ciągle w przyszłość. “Niechaj mi się przyśni
Choć jeden mały obraz, nawet rozmazany,
Bym mógł w nim uczestniczyć. Jeśli zaś tych krain,
Namiętnie tak wyśnionych, nigdy nie odwiedzę,
Niech staną się fantazją. Ona umie przecież
Rozpalać człowiekowi najróżniejsze zmysły.”
Co wieczór odmawiałeś fragment tej modlitwy,
Czekając niecierpliwie na zamknięcie oczu,
A teraz jesteś tutaj. Dwóch przeklętych wodzów
O duszę twoją chciało walczyć między sobą;
Wciąż walczą, lecz ta dusza, która jest tuż obok
Niewiele ich obchodzi. Władzy obaj pragną,
Lecz władza nawet królom nie pozwoli zasnąć,
Spiskami ciągle grożąc, wciąż ich ostrzegając.
Dynastie takich władców w końcu upadają,
By w księgach stać się tekstem, małym akapitem.
O litość Astarotha prosi już Lucyfer;
Wyśniona przepowiednia spełniać się zaczyna.

 

Astaroth
Czy teraz docenicie swego serafina?
To dla was, aniołowie, pokonałem piekło!
To dla was zwyciężyłem! Niechaj wnet uklękną
Zastępy pochowane skrzętnie nad chmurami.
Wasz pokłon, jeśli godnie będzie mi oddany,
Przyczyni się wspólnocie wiekuistych światów.

 

Poeta
Zostawiasz mnie, aniele? Proszę, nie odlatuj;
Mówiłeś, że już zawsze przy mej duszy będziesz,
Że nigdy nie opuścisz! Szukam cię, lecz wszędzie
Cierpienia i szatanów moje oczy widzą,
I pragną już oślepnąć. Słowa nie opiszą 
Bezmiaru tej rozpaczy, choćby próbowały.

Astaroth
Zaprawdę, śród tysięcy opieczętowanych
Poetów nie znalazłem. Zostań ze mną, proszę;
Mówimy wszak od dawna jednakowym głosem,
Więc demon będzie z ciebie wielce czarujący;

 

Lucyfer
Wiedziałeś od początku jak to się zakończy,
Widziałeś w przepowiedni… Jakże się starałem…
Dlaczego wierszokleto mi nie powiedziałeś,
Że zdrajca tak podstępnie pana swego zgładzi?

 

Poeta
Nie miałem motywacji chęci i odwagi,
By zamknąć ten poemat w jednym tylko akcie.
Znów Głos w oddali słyszę, niechaj więc się zacznie
Epilog tej historii. Kończmy już, panowie.

 

Anioł stróż
Poznałeś mnie, poeto. Usiądź i opowiedz
O wszystkim co się w piekle dzisiaj wydarzyło,
I o tym co się stanie. Jakże będzie miło
Oglądać przeznaczenie naszych bohaterów.

 

Poeta
Poetów doskonałych znasz zapewne wielu,
Więc cóż powiedzieć może jeden potępiony?
Czy wiersza oczekujesz? Nie bądź więc zdziwiony,
Jeżeli moje słowa w popiół się przemienią.
Nalegasz - zaczynajmy. Mówię to z nadzieją,
Że zdoła ktoś ten utwór choćby raz przeczytać.
Świadomość powolutku z mojej duszy znika,
Więc niechaj jej resztkami wierszyk ten się stanie.

Chór
Zatrzęsły się czeluści, walą się otchłanie,
Wysoko ponad nami błądzi wciąż nadzieja;
Czy znajdzie śród płomieni odrobinę cienia,
Nim z raju potępionych cień nie pozostanie?

 

W popłochu uciekają, padł ostatni szaniec,
Lecz wróg niepokonany znów posiłki zbiera;
Już późno, niech więc resztę Księga Zbawiciela
Opowie w objawionym, niczym sen, rozdziale.

 

I nagle zobaczyłem wieniec z gwiazd dwunastu,
Światełko, które wieczność połączyło z niebem.
Już potwór siedmiogłowy stanął przed niewiastą;

 

Błysnęło dziesięć rogów i diademów siedem.
Jej dziecko wkrótce siłą stanie się żelazną,
I głodnych karmić będzie poświęconym chlebem.

 

---

 

Edytowane 9 Listopada 2022 przez Wędrowiec.1984 (wyświetl historię edycji)

[Gość]

@Wędrowiec.1984 super!

ciekawie, pomysłowo

takie nawiązanie do romantyzmu :)

w liceum lubiłam ten styl i tę epokę

ostatnio - przymusowo - znów musiałam ją zgłębić :)))

postrzeganie trochę uległo zmianie :), ale warto czasem przenieść się w czasie,

choćby dlatego, żeby oderwać się od codzienności

 

[Wędrowiec.1984]

@Cor-et-anima Dziękuję. Co się tyczy romantyzmu, pewien jestem, że zostanie ze mną już na zawsze. Cudowne, choć bardzo niespokojne czasy. :) 

[Marek.zak1]

Tworzysz swój świat, a poeta w finale gorzko mówi, że zdoła ktoś choć raz to przeczytać.  Forma jest niszowa i przypomina te filozoficzne, czy religijne dialogi jeszcze ze starożytności aż po romantyzm. Tak, czy inaczej, jak dobry bokser zamiotłeś finalnym sonetem i on jest świetny, jak większość Twoich. Pozdrawiam.

[Wędrowiec.1984]

@Marek.zak1 Dziękuję. Jeszcze pewnie do tego świata kiedyś powrócę. Być może poeta nie całkiem umarł. 

[Marek.zak1]

@Wędrowiec.1984

 

Zmaganie dobra ze złem, chyba każdy piszący, od Sofoklesa, przez Szekspira, ma na swoim koncie takie uniwersalne dywagacje. Pozdrawiam.

 

P.S. Coś wrzucę w temacie:). "Porada..."

Edytowane 9 Listopada 2022 przez Marek.zak1 (wyświetl historię edycji)

[Gość Franek K]

Urodziłeś się chłopie o 200 lat za późno (ja o jakieś 500). 

Forma misterna, treść pomysłowa, tylko kto to dzisiaj doceni?

 

W tym kontekście powinno być raczej "naraz", a nie "na raz".

 

Pozdrawiam.

 

[Wędrowiec.1984]

@Franek K Lubię czasami tak starodawnie, bo lubię tamtą poezję i czasy. Mnie nawet żona wmawia, że się o dobre 200 lat za późno urodziłem, więc może coś w tym jest.

 

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

No faktycznie, poprawiłem.

[Rolek]

@Wędrowiec.1984 @Wędrowiec.1984 Tworzysz wspaniały klimat. Gratuluje.

[helenoir]

niesamowite!! nie wiem czy istnieje takie określenie i nie wiem czy dobrze użyte ale ja bym określiła jako: poezja dramatyczna

klimatyczne, zadziwiające jak potrafisz zaciekawić doborem słów, rymów i atmosferą - magiczne!

[Wędrowiec.1984]

 

@Rolek @helenormeller Dziękuję! :) Poezja dramatyczna to naprawdę cudowny komplement, bowiem dramaty romantyczne uwielbiam. :-)

 

Edytowane 9 Listopada 2022 przez Wędrowiec.1984 (wyświetl historię edycji)

[GrumpyElf]

@Wędrowiec.1984 Jestem pod wrażeniem i napawa mnie radością fakt, że wciąż można tak pisać. To jest naprawdę cudowne, choć zdecydowanie niszowe. Ale czy nie jest to plus? :) 

[Wędrowiec.1984]

@GrumpyElf Można i daje to niesamowicie dużo przyjemności. Dziękuję i w sumie w kategorii niszowości w ogóle tego nie rozpatrywałem. :)

 

[goździk]

@Wędrowiec.1984 Ja już zachwycałam się każdą częścią i zdaje się, że czeka mnie jeszcze lektura całości od nowa. Współcześnie brakuje takiej formy. Mówię to ja, osoba, która preferuje poezję bez rymów, bez formalnych zobowiązań. Właściwie nawet w dawniejszych utworach "klasycznych" trudno o tę lekkość, ten urok, takie nie narzucające się rymowanie. W dodatku treść świetna, dobro-zło, psychomachia, uwielbiam te klimaty. Dziękuję za ten cykl, trzymam kciuki, żebyś nie obawiał się w swej twórczości iść "pod prąd". Pozdrawiam! :) 

[Wędrowiec.1984]

@goździk Dziękuję! Taki spacerek pod prąd dał mi dużo satysfakcji. Fajnie się to pisało i na pewno w przyszłości coś podobnego jeszcze zrobię, a czy w dalszej czy w bliższej to już czas i wena pokażą. :-)

[goździk]

@Wędrowiec.1984 Inspirujesz mnie, bym sama spróbowała, ale chyba nie podołam :D Czekam na Twoją kolejną próbę! 

[Wędrowiec.1984]

@goździk Wobec tego również trzymam kciuki. :-) Jeśli się skusisz, przekonasz się, że bohaterowie, których stworzysz będą po prostu Cię potrzebować i później samej będzie Ci trudno od tak zostawić ich historię bez zakończenia. ;-)

 

Edytowane 12 Listopada 2022 przez Wędrowiec.1984 (wyświetl historię edycji)

[Sylwester_Lasota]

Napiszę krótko... Jest Moc!

 

Pozdrawiam.

[Wędrowiec.1984]

@Sylwester_Lasota Dziękuję. :-)

[Nata_Kruk]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

... cytuję tylko, jw. ja przeczytałam i nie żałuję, bo to.. iście poemat epicki..

Fakt, zawracałam, żeby niemal cofnąć się o jedną, a może nawet dwie epoki wstecz.

Czyta się fantastycznie i skoro są tacy Poeci, jak Ty... to świat tak całkiem na psy nie zszedł... oby... oby...

Ode mnie.. nie plus, PLUSICHO.!

Pozdrawiam.. a kiedyś, jeśli pojawi się w druku, daj znać.