Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Malkontenci

aniat.
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
aniat.

aniat.

Opublikowano
  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Opublikowano

 

szarą ulicą

w szarych płaszczach
idą garbaci
ze smutkiem
w paszczach
 

zębem pożółkłym

gryzą zgryzotę
snują się z życiem
tam i z powrotem
 
bez wiary w słońce
z drogą zgubioną
gniotą nadzieję
z miną strapioną
 
czasami swoim
ramieniem zgiętym
potrącą kogoś
kto uśmiechnięty
 
poczują ciepło
swą suchą kością
trochę zdziwieni
czyjąś radością
 
wciągną przez dziurki
pogodę ducha
usta rozciągną
uśmiechem do ucha
 
aby po chwili
bez krztyny wiary
postawić kołnierz
w swym płaszczu szarym
 
i snuć się dalej
tam i z powrotem
smakując w paszczy
szarą zgryzotę
8
Pan Ropuch

Pan Ropuch

Opublikowano
Opublikowano

@aniat. Szarym i ja w takim razie, daremny trud malować się na zielono... po prawdzie ropucha szara... 

 

Mocno o malkontentach, tetrykach, zgredkach, demagogach etc. ale obserwacja została poczyniona taka a nie inna teraz trzeba w niej się przejrzeć. 

 

Pozdrawiam :/

Pan Ropuch ;) 

JWF

JWF

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

nie każdy lubi przywdziewać maski i mieć przyklejony uśmiech do paszczy

ja po prostu pozdrawiam normalnie
bywam wesoły, bywam smutny

 

niestety mam taką twarz, że kiedy mam zupełnie neutralny, obojętny nastrój to wyglądam na smutnego

odbierałem raz okulary i za ladą stała optymistka i do mnie "niech się pan uśmiechnie!"

a byłem wtedy dość zadowolony

 

i popsuła mi tym humor

natomiast jeśli ktoś kontaktując się z drugim człowiekiem jest wiecznie w złym nastroju i ciągle zrzędzi albo wzdycha, to faktycznie jest męczące


jednak ludzie miewają depresję albo problemy, z czymś sobie nie radzą i może się to ciągnąć długo
 

na wszelki wypadek zakończę pozdrawiając z uśmiechem, w podskokach i robiąc piruet



 

Edytowane przez JWF (wyświetl historię edycji)
aniat.

aniat.

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

@JWF ja nie lubię ludzi wiecznie marudzących, narzekających, czarnowidzących. Sama jestem optymistką, staram się znaleźć zawsze tą lepszą stronę i może dlatego ten mój wiersz jest trochę przerysowany. Rozumiem też , że są ludzie z depresją i do nich pretensji o  „ szary płaszcz” nie mam. Gorsze dni mi też się zdarzają, ale tu też można znaleźć plusy- wtedy wymyślają się fajne wiersze. Lubię za to ludzi z poczuciem humoru- tu nawiązuję do Twoich piruetów

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

. Dużo pozytywnej energii przesyłam. Miłego wieczoru.

@iwonaroma Dzięki, miło mi, że wiersz się spodobał. Pozdrawiam.

@Pan Ropuch już to napisałam wyżej- może wiersz i trochę przerysowany, ale to dlatego że zderza się z moim optymizmem. Ja też noszę czarną kurtkę ale za to okraszoną pomarańczową czapką i długim równie pomarańczowym szalem.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy

  • Ostatnio w Warsztacie

    • CaiusDraxler
      W pułapce Napierały: Taniec z potworem

      Napierała, jak syrena,
      śpiewem wabił ich w sen,
      tańczyli w wirze szczęścia,
      w bajkowym świecie, gdzie brakło trosk.

       

      Lecz kątem oka dostrzegli cienie,
      czarne kształty, które psuły ład.
      Zatrzymać chcieli ten taniec,
      lecz ręce Napierały trzymały ich mocno.

       

      Uśmiech zniknął, twarz się zmieniła,
      demon w jego oczach błysnął złośliwie.
      Jego ręce rosną, oplatają,
      ściskają jak pnącza, nie puszczają.

       

      Wirują wciąż, coraz szybciej,
      kręci się świat, a Napierała nie odpuszcza.
      Demoniczny rechot wypełnia przestrzeń,
      przerażeni, rozumieją, że są w pułapce.

      Nie ma ucieczki, nie ma ratunku,


      tańczą dalej, w ciemność wciągani.
      W tym tańcu nie ma już raju,
      tylko cisza i śmiech Napierały.

       

      @CaiusDraxler To wiersz o wpadnięciu w pułapkę propagandy Napierały i tego konsekwencjach. Zamieszczam szkielet wiersza, który wyjaśnia o co  chodzi.

       

      1.Wprowadzenie do świata Napierały

      Napierała jak syrena – uwodzi ludzi swoją propagandą i opowieściami.

      Zaproszenie do tańca w bajkowym świecie, pełnym radości.

      Wirująca, szczęśliwa atmosfera – błogostan, brak trosk.

       

      2.Pierwsze znaki niepokoju. Odkrywanie prawdy zamaskowanej opowieściami o cudownym świecie.

      Dziwne, czarne kształty dostrzegane kątem oka.

      Rzeczy, które nie pasują do idyllicznego świata.

      Próba przyjrzenia się, ale napotykanie oporu.

       

      3.Próba zatrzymania tańca

      Bohaterowie chcą przerwać taniec, uwolnić się z wpływów, ale Napierała nie puszcza.

      Ręce Napierali stają się coraz mocniejsze, nienaturalne, jak pnącza.

      Napierała zmienia się – uśmiech znika, pojawia się zimny grymas.

       

      4.Przemiana Napierały

      Napierała ujawnia swoją prawdziwą twarz ukrywaną pod maską propagandy,

      Staje się potworem z wieloma rękami, który ściska bohaterów.

      Jego uśmiech zmienia się w demoniczny rechot.

      Bohaterowie czują rosnącą panikę, nie mogą się uwolnić.

       

      5.Zrozumienie pułapki

      Bohaterowie zdają sobie sprawę, że są w pułapce, ale nie ma ucieczki.

      Cała ta sytuacja staje się koszmarem, z którego nie ma wyjścia.

      Napierała trzyma ich wciąż mocno, zmieniając taniec w mroczny, nieodwracalny proces.

      Edytowane przez CaiusDraxler (wyświetl historię edycji)
      0

  • Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach



×
×
  • Dodaj nową pozycję...