Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

 

hałasują trybiki

by z mąki ziarna wyłuskać

nie lada wyzwanie

z wielu twarzy

skleić jedną

 

w morzu siebie

ześlizguję ze skał

co już zdawały się

być pewne

 

walka na wielu frontach

i choć niby

znam siebie

legion

na obrazie nieuszeregowane

strzępki

 

i nadal

potrząsam w chaos

jak dziecko grzechotką

swoją główką

makówki

 

 

Edytowane przez Luule (wyświetl historię edycji)
Opublikowano (edytowane)

Znam ten stan, gdy trudno się samoposklejać.

Dobry tekst, choć tego samotnego legionu, to nie rozumiem. Ale co tam.

 

U mnie chociaż śnieg się klei

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Edytowane przez Franek K (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Jak zwykle u Ciebie niesztampowo, nie ma tu pożyczeń, użyczeń. Sugestywnie oddany stan. 

Tylko ten wers 'jak Rejtan' bym wyrzuciła.

Wg mnie legion jest ok, on zawsze samotny :) I dobrze oddaje, to co czasem dzieje się w głowie. 

Pozdrowienia

Opublikowano

@Luule

 

Zaciekawił mnie Twój opis. "Rejtan" mz zbyt oczywisty, za @iwonaroma.
Co do legionu, mam tylko nadzieję, że PL nie należy do tych, "zaginionych", o numerach XVII, XVIII i XIX. ("Quinctili Vare, legiones redde!")
 

Zamieniłabym chyba tylko, by uwypuklić tę batalistyczną metaforę to miejsce: 

 

"znam siebie

legion"

==>

 

/ja legion  

znam siebie/

 

a może

 

 

/znam 

mój legion/

 

 

Pozdrawiam serdecznie.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

 

Opublikowano

@Franek K dziękuję. Wow, takiego słoniobałwana nie widziałam, nie wpadłam nigdy nawet na pomysł nietradycyjnej lepki:D

To dobrze że się to chociaż klei, jak widać z dobrym efektem, więc chociaż fun był dla ciała i ducha:D

Co do legionu to na pierwszy plan to co napisała @Agrafka - czyli mnogość swoich oblicz+ dodatkowo łączy się z batalistycznym znaczeniem, ale przy okazji.

@beta_b odściskiwuję i dziękuję:)

@iwonaroma dziękuję za połechtanie, aczkolwiek właśnie odczuwałam bardzo sztampowo ten wiersz. Trudno mi ostatnio wyłuskać z siebie coś więcej, ale po roku małej aktywności, powoli coś się tli:) także miło mi na Twoje słowa, motywują:)

Iwo & @opal, więc Rejtana usunęłam, i przeszeregowałam ciut tę batalię.

Może za mało precyzyjnie zwierszowałam myśli, brakuje mi rozdarcia w problemie opisania jakim się jest, bo we wszystkim skrajnie jestem i nie jestem. ale może w takim razie będzie przesłanka na kolejny wiersz

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dzięki wszystkim za odwiedziny 

 

Opublikowano

@Luule dużo udało się Tobie zawrzeć w wierszu, jest intymnie i wymownie. 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

 

 to z tymi makówkami jest piękne. 

 

Po przeczytaniu wiersza zostaję z wrażeniem, że potrzebna jest mapa, adekwatna do terenu, silne ramię u boku , światło. 

 

To jeden z tych tekstów, w którym nie "muszę" wszystkiego w punkt rozumieć. Siła obrazu, porównania jest jego mocną stroną. 

 

I to zachęca mnie do tego, aby tu wrócić. 

 

Pozdrawiam.  

Opublikowano

@Natuskaa dzięki! Choć moja córa miała zieloną grzechotkę;) 

 

@Radosław uśmiechnęło mnie, dziękuję, aczkolwiek zaskoczonam:)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ładnie powiedziane. To chyba zawsze by się zdało. znaczy w udanym związku, tudzież wieloletnim, mapa szkicuje się sama, tyle że jedna prostsza, inna pogmatwana. kwestia uważności, chęci, no i czy wciąż ta osoba jest skarbem, by chcieć jeż używać. 

A światełko tak, zawsze mile widziane, szczególnie gdy własne nawala. Ale tak czy inaczej bez niego ani rusz. to jak księżyc i słońce:) pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Kładę się bezwładnie jak kłoda, droga z żelaza, czarna owca pod powierzchnią bałagan, para, hałas. Stukot setek średnic, mimikra zjełczałego stada, przedział, raz dwa trzy: nastał dusz karnawał. Chcą mi wszczepić swój atawizm przez kikuty, me naczynia, czuję dotyk, twoja ksobność, krew rozpływa się i pęka, pajęczyna przez ptasznika uwikłana- dogorywam. Stężenie powoli się zmniejsza, oddala się materia. Rozpościeram gładko gałki, błogosławię pionowatość, trzcina ze mnie to przez absynt, noc nakropkowana złotem, ich papilarne, brudne kreski, zgryz spirytualnie wbity na kość, oddalają mnie od prawdy, gryzą jakby były psem! A jestem sam tu przecież. Precz ode mnie sękate, krzywe fantazmaty! Jak cygańskie dziecko ze zgrzytem, byłem zżyty przed kwadransem, teraz infantylny balans chodem na szynowej równoważni latem.
    • kiedy pierwsze słońce uderza w szyby dworca pierwsze ptaki biją w szyby z malowanymi ptakami pomyśleć by można - jak Kielc mi jest szkoda! co robić nam w dzień tak okrutnie nijaki?   jak stara, załkana, peerelowska matrona skropi dłonie, przeżegna się, uderzy swe żebra rozwali się krzyżem na ołtarza schodach jedno ramię to brusznia, drugie to telegraf   dziury po kulach w starych kamienicach, skrzypce stary grajek zarabia na kolejny łyk wódki serduszko wyryte na wilgotnej szybce bezdomny wyrywa Birucie złotówki   zarosłe chwastem pomniki pamięci o wojnie zarosłe flegmą pomniki pogromu, falangi ze scyzorykami w rękach, przemarsze oenerowskie łzy płyną nad kirkut silnicą, łzy matki   zalegną w kałużach na drogach, rozejdą się w rynnach wiatr wysuszy nam oczy, noc zamknie powieki już nie płacz, już nie ma kto słuchać jak łkasz i tak już zostanie na wieki
    • @Migrena to takie moje zboczenie które pozostało po studiach fotograficzno-filmowych. Patrzę poprzez pryzmat sztuki filmowej i w obrazach fotograficznej - z moim mistrzami Witkacym i Beksińskim. 
    • @Robert Witold Gorzkowski nie wiem nawet jak zgrabnie podziękować za tak miłe słowa. Więc powiem po prostu -- dziękuję ! A przy okazji.  Świetne są Twoje słowa o Hitchcocku. O mistrzu suspensu. "Najpierw trzęsienie ziemi a potem napięcie narasta." Czasem tak w naszym codziennym życiu bywa :) Kapitalne to przypomnienie Hitchcocka które spowodowało, że moja wyobraźnia zaczyna wariować :) Dzięki.
    • @Robert Witold Gorzkowski myślę, że masz bardzo dobre podejście i cieszę się akurat moje wiersze, które nie są idealne i pewnie nigdy nie będą - do Ciebie trafiają. Wiersze w różny sposób do nas trafiają, do każdego inaczej, każdy co innego ceni, ale najważniejsze to do siebie i swojej twórczości podchodzić nawzajem z szacunkiem. Myślę, że większości z nas to się tutaj udaje, a Tobie, Ali czy Naram-sin na pewno. Tak to widzę :) Dobrej nocy, Robercie :)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...