Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

@iwonaroma Czyli są jeszcze tacy, 'na guzik' ze zmysłem alarmowym, co wysoko i bezpiecznie ponieść nogą? 

Dobry wiersz Iwonko. Pozdrawiam

Gość Radosław
Opublikowano

Może winda symbolizuje wzrost PL . Ten się rozwinął, dojrzał i mógł  "przyciągnąć" do siebie Mężczyznę, by dalej,  już  razem wzrastać. Wiersz - życie, pozdrawiam. 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

:D ostrożność zawsze wskazana :)

Dzięki i zdrówka 

 

 

 

Ponoć.... :) dzięki i również zdrówka 

 

 

 

 

Też :). Gdzieś czytałam w literaturze (nie pamiętam namiarów), że właściwie nasz kręgosłup jest taką windą a kolejne główne czakramy - piętrami. I w zależności od tego, na którym piętrze się znajdujemy - tak postrzegamy świat. 

Winda też jeździ w dół, co należy mieć oczywiście na uwadze. 

Dzięki, również pozdrawiam 

 

 

 

 

Dokładnie :) dzięki i również serdecznie 

 

 

 

@Jakub Adamczyk  @Pan Ropuch

Podziękowania :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

To dyskusyjne :) zwracasz, owszem, może i mocno zużyty, ale czy da się tę zużytość zrekompensować? :) forsą? :) marna rekompensata, no ale niekiedy potrzebna, fakt. Również zdrówka 

 

 

 

@lena2_ @Natuskaa  pozdrowienia dziewczyny :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

;) bywa, że facet jawi się Bogiem ;) choć bywa, że to tylko fatamorgana... 

Ale któż broni cieszyć się złudzeniami, tym bardziej, że pewności nie ma,  co okaże się na końcu strumienia :)

 

 

 

 

Oj Justyś, zawstydziłaś mnie :) ale tak pozytywnie... Anioł Stróż to opoka dla mnie w ciężkich chwilach,  zawsze. 

Dzięki 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Na początku była pewność. Zawzięcie splecione z przekonaniem, że nic nie stanie na drodze. A jednak - los rozplątał moje nadzieje. Zostałam sama. Śmiech wypełnił czas, twarze wokół tańczyły w radości. I wtedy - on. Spojrzenie, co zatrzymało chwilę. Uśmiech, co zahipnotyzował. Rozmowa jak dotyk skrzydeł. Zdjęcie skradzione w ułamku sekundy. Numer zapisany w pamięci jak sekret. Potem powrót do pustego pokoju. A zaraz po nim - jego głos w telefonie. Kilka słów, ciepłych, a jednak zbyt krótkich, by nasycić pragnienie. Dni mijały. Wiadomości spadały jak krople deszczu - rzadkie, chaotyczne, czasem niezrozumiałe. Nie odpuszczałam. Słałam mu obrazy, jakby zdjęcia mogły zapełnić ciszę. On przyjmował je pozytywnie, lecz bez iskry, a ja pytałam siebie: czy widzi mnie, czy tylko moje ciało? Minął miesiąc. Cisza wciąż trwała, aż wreszcie wysłał swoje zdjęcie. Jakby uchylił drzwi do świata, którego wciąż nie znałam. Rozmowa rozkwitła. Obietnica spotkania  zakwitła w moim sercu jak wiosenny pąk. Czekałam jak ziemia na deszcz - a on odwołał. Przeprosił. Obiecał. I niespodziewanie zadzwonił. Jego głos - ciepły, kojący, lecz pełen tajemnic, których nie chciał wyznać. Rozmowa była tańcem pragnień, a nie opowieścią o nim. Nalegał na zdjęcie, jakby moje ciało było ważniejsze niż ja. I wreszcie - dzień spotkania. Poranek - napięcie. Południe - czekanie. Wieczór - radość. Zawahał się: czy warto? Czy ma to sens? A jednak przyjechał. Milczący, niepewny. Jak cień człowieka, którego chciałam poznać. Pragnienie płonęło w jego oczach, ale słowa gasły na ustach. Trzydzieści minut  uciekło jak piasek przez palce. Odwiózł mnie. Pożegnał. Zniknął. A ja wciąż wiedziałam o nim tak niewiele, jakbym nigdy go nie spotkała. Teraz dni mijają, jeden za drugim. A on milczy. Wołam -  a echo nie odpowiada. Moje pragnienie rośnie w ciężar, ściska serce coraz mocniej. A odpowiedzią jest tylko  cisza.
    • @Alicja_Wysocka …dzięki, pozdro.
    • @Andrzej P. Zajączkowski Nie znam angielskiego, więc nie potrafię ocenić wierności przekładu względem oryginału  ale jako osoba, która czuje rytm i muzykę, widzę (a właściwie słyszę!), jak trudna to musiała być praca. Tłumaczenie poezji przypomina mi układanie słów do piosenki - słowa muszą pasować do melodii, do czasu trwania nut. A tutaj każda fraza ma swój rytm i ciszę. Dla mnie to prawdziwa sztuka. Piękna robota, chwalę i dziękuję.
    • @Jacek_Suchowicz  Bóg nie chciał ich śmierci Klub 27- nie poradzili sobie z życiem
    • @Andrzej P. Zajączkowski – najlepsza metoda: powiedzieć na głos

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...