Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

*

Pewien człowiek chciał być pisarzem, więc pisał. Mniemał, że zna się na literaturze oraz wie, co trzeba robić i jak. W skrytości ducha podziwiał dzieła klasyków oraz twórców sobie współczesnych i w związku z tym wiele pięknych myśli kłębiło mu się w głowie. Zasiadał czasem nad kartką papieru i garbiąc plecy, zapisywał je podniecony.
Kiedy skończył pierwszą książkę, był z siebie tak dumny, że wczytywał się w nią przez tydzień. Później nagle zapragnął, by z jego talentem zaznajomili się inni. Zaniósł swoje dzieło do najbliższego wydawnictwa. Książkę przyjęto i kazano mu czekać. Po mniej więcej miesiącu wydawca wezwał go na konsultacje, oznajmiając, że owszem, praca jest bardzo ciekawa, ale taki a taki wpadł na to o jakieś sto lat wcześniej. Przyszły pisarz spuścił nos na kwintę i wrócił do domu. Nie zrezygnował jednak, bo uparty był z niego człowiek. Taka wpadka była przecież czymś absolutnie normalnym w świecie, gdzie co dnia ukazuje się tyle nowych tytułów. Machnął więc ręką i zaczął pisać kolejne dzieło, pilnie bacząc, by nie popełnić podobnego błędu.
Z gotową pracą udał się wprost do wydawcy. Okazało się, że całkiem niedawno wyszło coś podobnego. Wydawca poklepał go przyjaźnie po plecach, mówiąc, że trochę się spóźnił, lecz to się przecież zdarza. Te słowa jeszcze bardziej zmobilizowały przyszłego pisarza. Przy następnej próbie wydawca wykrzyknął zachwycony:
- Ależ to jest doskonała kopia pewnego anonimowego utworu dwudziestowiecznego pisarza albańskiego! Gratuluję, lecz niestety...
Petent zamaszyście trzasnął drzwiami i zaczął od nowa. Odtąd jego życie stało się jednym wielkim bojem o tożsamość twórczą. Pisał wszystko: od epigramatów, poprzez portretujące całe epoki powieści realistyczne i nouveau romain, do pełnych innowacji i powtórzeń utworów postmodernistycznych oraz powieści palimpsestowych. Pisał trzynastozgłoskowcem, białym wierszem i prozą. Był niestrudzony. Ale za każdym razem okazywało się, że to już było. Nigdzie nie wychodził, zdziwaczał, stracił pracę i przyjaciół. Pracował jak Syzyf...


... i w tym miejscu myśl mi się urwała. Ani rusz nie mogłem wymyślić, jak to zakończyć. Brakowało dobrej pointy.
Nie mogąc sobie z tym poradzić, poprosiłem o pomoc znajomych. Trzy osoby jakoś nie miały wyobraźni, czwarta miała umysł bardzo ścisły, z kolei fantazja piątej była tak rozbuchana, że wolałem nie podpierać się jej pomysłami. W końcu zwróciłem się do Kasi, której mama pracuje w pewnym wydawnictwie.
- Jest taki gość - zagaiłem - który bardzo chce zostać pisarzem, lecz ilekroć coś napisze, okazuje się, że ktoś go uprzedził. Nie wiem, jak to skończyć.
- Czytałam kiedyś coś takiego - odparła poważnie Kasia - Parę lat temu ktoś przyniósł to do wydawnictwa, ale z tego co wiem, nigdy nie zostało wydane...
Zacząłem rechotać na całe gardło.
- No co? - zdziwiła się Kasia.

Opublikowano

hehehe smierdzi toporem - to dobrze ma sie rozumiec, czujesz blusa, uwielbiam to, moze to dziwnie zabrzmi, ale czuje ze tez zaczynasz zakrecac, wyczuwam tu cos pokrewnego z moim pisaniem, taki absurdalizm, ale moge sie mylic, w kazdym razie czolem, bomba !!

ps. wkradl sie blad - Po mniej więcej miesiącu wydawca wezwał o na konsultacje - powinno byc wezwal "go" - tak mi sie wydaje ;)

pozdrawiam

dytko

Opublikowano

Super tekst.

"Pracował, niczym Syzyf..." - bez przecinka

"Trzy osoby jakoś nie miały wyobraźni, czwarta miała umysł bardzo ścisły, z kolei wyobraźnia piątej była tak rozbuchana, że wolałem nie podpierać się jej pomysłami." - jedną wyobraźnię zastąp np. "fantazją"

pozdro

Opublikowano

To się uradowałem, bo mi się wydawał taki sobie. Od razu mi lepiej. Bo ja wiem, czy zakręcam. Odkąd zacząłem wrzucać tu Szorty, barometr absurdu moim zdaniem był w normie :))) Się poprawia...

Opublikowano

Dla mnie, taki sobie, tak jak sam oceniasz. A może to pierwsze wrażenie. Tyle piewców, a ja "w ogonie" Sorry, to nie jest złe, ale wolałam poprzednie. A może pośrednio zniechęciłeś mnie do pisania? Tak, to może być to. Lecz, tylko chwilowo, ale to może właśnie źle.

Opublikowano

Zastanawialem sie w trakcie czytania jak rozwiazesz te pierwsza, paraboliczna czesc :) Rozwiazales dziwnolubnie, jak Pan Bog przykazal :) Natalia to by jak zwykle chciala, zeby cos zostalo ;) co za interesowne podejscie do literatury :P
Do rzeczy: formalnie bez zarzutu. "niczym" zamienilbym na "jak", to niczym - zbyt podniosle i nie licujace z tekstem. Ani tego nieszczesnego Syzyfa, ani pisarza nie nobilituje ani nie wysmiewa. A nade wszystko pretensjonalne i rozpoetyzowane. (taka mala zemsta na "niczym":D)

Nie widze tendencji znizkowej. :)

Jeszcze zboczone pytanko polonistyczne - jak rozumiesz tutaj pastisz?

Opublikowano

Nie mam najmniejszych pretensji do zmiany tytulu. Zreszta skoro nikt sie nie polapal, ze nie o pastisz chodzi to najwyrazniej przejdzie :)

Niech to bedzie przejaw gry z czytelnikiem :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



no pewnie, że interesowne, jak chcę coś po przeczytaniu mieć z tego dla siebie!
jak z każdej innej czytanej rzeczy, jeśli nie informację to przyjemność, jeśli nie przyjemność to jakąś naukę, jeśli nie naukę to choćby drogowskazy, no, cokolwiek! Jacek przyzwyczaił mnie do przyjemności z samego czytania, od razu wchodząc, wiem, że mogę liczyć na komfort w czytaniu (mimo bieżącego wychwytywania drobiażdżków :) ale to jest zabawa słowami), wiem, że nic mi mocniej nie zgrzytnie, nie zgubię wątku, nie będę się męczyć w dialogach, opisach, wszystko ma opracowane, więc, co innego pozostaje mi komentować? To, co z tekstu poza przyjemnością wynoszę, prawda? I to też staram się wyrażać.

Cóż, nikt nie jest doskonały, więc moje egoistyczne podejście do literatury można potraktować jako tę, konieczną z racji zasady, wadę :)
Opublikowano

Rzecz dobra, niewątpliwie. Ale to jest przecież rozbudowany dowcip.
Dobre takie, jakie jest - bo to sympatyczne i krótkie - prawie jak limeryki.

Jest też druga strona medalu - być może jest w tym odrobina goryczy.
Narrator bawi się głównym bohaterem jak w słynnej "Zabawce z atestem" główny bohater Marcholta bawił się zabawką. Jednak jest w tym jakiś przebłysk, nie przeczę. Coś jakby utwór muzyczny skomponowany przez Mozarta .......w wieku pięciu lat.

pozdrawiam i JAK MAWIAŁ NASZ MARSZAŁEK OLEKSY:

SZCZĘŚĆ BOŻE!

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Jacek_Suchowicz nie daję kolców  abyś się ranił ale po to,  byś wiedział,  że mam się czym bronić nie chcę budować  czegoś z pozorów zbuduję od nowa  tak  ale z tego  co sama wybiorę   Bardzo dziękuję!    @[email protected]@FaLcorN@RelsomBardzo dziękuję za serduszka!
    • Łzy zostaną  Miłość odejdzie    I zostanie tylko  Serce rozdarte na pół    A potem wstanie  Nowy dzień    I wiara uleczy  Ból i pustkę    I jeszcze parę  Innych rzeczy...
    • @MigrenaBardzo dziękuję! Myślę, że "po swojemu" będę lepsza jako człowiek. Dobroć jest pięknem:) @Nata_KrukBardzo dziękuję!  Masz rację "kolce" to słowo z wieloma możliwościami. :) @Alicja_WysockaBardzo dziękuję! Ja rzadko pokazuję swoje pazurki, może za rzadko? Czas to zmienić?

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @RomaBardzo dziękuję! Masz rację, chciałam, aby był trochę feministyczny, aby kobieta miała odwagę się bronić. :) @MigrenaBardzo dziękuję! Poprawiłeś mi humor! @Waldemar_Talar_TalarTak czasami bywa, że kobieta nie chce męskiego "błogosławieństwa", bo w sobie "kolce nieposłuszeństwa". Bardzo dziękuję! 
    • Kocham przy Tobie milczeć, tulić się do Ciebie, jakbym nie miał matki Nienawidzę ciebie słyszeć, dotykać cię to kara za odwrócony krzyż Kocham Cię tak mocno, że wsiadłbym z Charonem do łódki, aby przebyć cały Styks, lecz nie odwrócę się   Nienawidzę braku gracji, twej krwi i wersów pełnych łoju do mnie Kocham Twoje rady, głos Twój prowadzi mnie do wyjścia z wykrotu Nienawidzę cię za dyby, które gruchocząc mi kolana, podłączyły thymatron na apetyt życia, opluwając mnie w lochu   Kocham Cię tak, że nieważne jest, czy pachniesz zmierzchem, trawą po ulewie, smogiem czy obłokami z szarego mleka Nienawidzę cię, bo gdy spałem obok ciebie, ukradłaś mą lirę i biografię Orfeusza Kocham Cię tak mocno, jakby wszechświat zmniejszył się do naszych objęć, a czas zdziwił się, że zegar nie tyka, wszyscy byli w pracy, a myśmy wybrali wagary od życia   Zła siostra Miłości w końcu się poddała Biegniemy tą plażą, już się nie chowając Igła magnetyczna odszukała zorzę i dziewiczą dróżkę, życie Nam zwracając, lecz…   czy to wszystko nie było tylko w listach naszych, mirażach o kąpieli w Gangesie młodości i czy zaraz spoceni nie otworzymy spojówek, budząc się przy złej siostrze Miłości?
    • @aniat. Ładnie się to harmonizuje: nastrój – dźwięk – obraz; szkoda, że odpuściłaś w rymy w ostatnich wersach, cztery mogłyby się zgrać.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...