Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

kochankowie*

adam_bubak
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

adam_bubak

adam_bubak

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano
cokolwiek zamiast amen zasłania nam usta
a kropka dusi zdanie bez ważnego końca.
Paweł Podlipniak, Tenebrarum



nie ma w tym żadnej tajemnicy
co było rozwiane wygładzamy w nikczemną całość
pocałunkiem o lekkich konturach już nas nie dosięga
widok z okna na opuszczony ogród
po zmarłych resztki płótna resztki pamięci
nieodległy szczyt światła - szczelnie zapięte
w ślepousty dialog

nieodmiennie coś nas przesłania
upycha ciasno w znikomą przestrzeń
pomiędzy pejzażem a martwym z natury
potem wciąga pod siebie i gwałci
najgroźniej - najczulej

popatrz sobie proszę
aż poczujesz



*Rene Magritte
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
andrzej_barycz

andrzej_barycz

Opublikowano
Opublikowano

"nie ma w tym żadnej tajemnicy
...
popatrz sobie proszę
aż poczujesz"

Ślepousta ekfraza zakładająca chustę również czytelnikowi, sprowadzająca/ redukująca go do stanu przedziwnej, pełzającej implozji uczuć, o ambiwalentnych (groźno - czułych) przyczynach i skutkach.

"nieodmiennie coś nas przesłania
upycha ciasno w znikomą przestrzeń"

To "duszny" wiersz, w którym rozumienie łączy się z brakiem oddechu...


Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
Konrad_Redus_Olszewski

Konrad_Redus_Olszewski

Opublikowano
Opublikowano

sensu nabrało dopiero w zetknięciu z obrazem i tylko jako takie powinno być traktowane, niestety wiersz jako sam tekst wydał mi się przegadany, zbyt opisowy jak na śladowe ilości treści, a autor wydaje się ratować sytuację ostatnimi dwoma wersami - niestety nie jest to tekst który żyje i tylko pomaga zrozumieć obraz, a zwykły opis obrazu

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
  • 4 tygodnie później...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • any woll
      jestem

      Przez any woll · Opublikowano

      @Sylwester_Lasota  to miłe, dziękuję za serduszko (uznanie). pozdrawiam serdecznie!
    • Sylwester_Lasota
      jestem

      Przez Sylwester_Lasota · Opublikowano

      Troszeczkę nierówno, ale ogólne wrażenie pozytywne.   Pozdrawiam
    • Bożena De-Tre
      Panie za taką chwilę Ci dziękuję.

      Przez Bożena De-Tre · Opublikowano

      Panie za taką chwilę Ci dziękuję.   Lubię szum deszczu strojony muzyką, o szyby kiedy dzwoni (dudni) zbyt natrętnie. Myśli me szarpie jak harfa, prowadzi rankiem być może natrętnie, ale jest przy mnie. Rozkręca się, głaszcze, dotyka mych dłoni namiętnie, żeby obudzić to wszystko, co jeszcze w letargu, co przebić się chce, wydostać na czas, by wreszcie (znowu?) dostroić me myśli i zacząć koncert życia.   I lubię, kiedy obraz nagle się urywa lub zaciera powoli. I już mikroskop nawet nie pomoże, a ja z uśmiechem myślę – o! umieram! Albo…cholera, to wszystko Ty stworzyłeś Boże?   I pień wyrasta, i niebiosa, liści w nadmiarze, a ja dokopać się nie mogę do Twych korzeni. Zbyt splątane. I ręce łamię. Kręcę się. Szukam choć trochę cienia o Boże.   Mówią, że 7 dni trwał proces Twój. Liczę w pośpiechu, mnożę siódemki…, jest ich w nadmiarze Boże Ty mój.   Nie wiem co robić. Ty musisz wiedzieć. W deszcz się wsłuchuję - zwiastuje burzę. Zbliża się z rykiem natrętnie.
    • Jacek_Suchowicz
      Miasto w południe

      Przez Jacek_Suchowicz · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      i wyszło super - przepraszam, że nie pisze komplementów ale jak daję serducho i piszę komentarz po swojemu tzn. że wiersz wciągnął Pozdrawiam :)   A swoją drogą, skoro już siedziałaś na ławce w parku, to nie zauważyłaś, że dziś jest jakoś inaczej a może mi się tylko wydaje? :))

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Ania_Marzycielka
      Bezradność - Drabble

      Przez Ania_Marzycielka · Opublikowano

      Nie wiedział, ile czasu już minęło. Wpatrywał się w wazon ze zwiędłymi kwiatami. Obok kilka przewróconych butelek, gazety, martwe muchy. Pielucha dawno zdążyła przemoknąć, a smród rozchodził się po pomieszczeniu. Doskwierający głód był coraz większy. Ostatkami sił zaczął ruszać rękami, lekko wić się na łóżku.  Chciał zawołać ojca, ale nie potrafił. Zapłakał tylko cicho, nie mogąc wydusić z siebie nic więcej.  Za oknem usłyszał głos mężczyzny i śmiech dziecka. Sam śmiał się tak jeszcze niedawno. Nadchodził powoli wieczór. Leżał w bezruchu z zamkniętymi oczami. W środku nocy w końcu do niego przyszedł. Pomarszczona dłoń starca bezwładnie opadła na brudną pościel. 

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...