Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

dorastasz, córeczko, pora założyć wysokie aspiracje.
zrobimy ci trwałą seksowną, szminka dorysuje
kilka do tych jedenastu lat, bo masz talent.
szkoda byłoby zmarnować, wiesz, że to grzech
zmarnować. Panu by się nie spodobało.

podczas castingu zawsze patrzą, uważnie, na wszystko.
i otwierają się podwoje, później podwajają się potwory.
zrobimy karierę, albo zrobimy ci coś podobnego.

nie bój się. mama będzie zawsze blisko,
najlepiej pod drzwiami i w razie czego
zawezwie się paparazzich.

Opublikowano

Czytając przypomniał mi się zwiastun jakiegoś programu, gdzie okropne straszydło wymalowane w barwy wojenne Irokezów rzuca krytyczne słowa;-) Poz.

Opublikowano

biedne dzieci wykorzystywane do realizacji marzeń sfrustrowanych rodziców , którym nie dane było ... żyć w naprawdę chorych czasach ... Niektóre z nich nie zapamiętają co to znaczy być chłopcem czy dziewczynką . Oglądałem jakiś czas temu urywki programu , jaskrawie przedstawiającego , jak łatwo niby w dobrej wierze , niby przez kochających rodziców - totalnie zjechać dziecku psychikę . Przecież nie każdy może być tym naj ... I pomyśleć , że można było się cieszyć z drewnianych klocków ...
Anno !
Ważki temat , " pora założyć wysokie aspiracje " - zwrot niebanalny , trafiony w sedno !!! Cieszę się , że i Ty potrafisz być " chili " ;-)
Nie będę mieszać bo wiersz Twój , ale ... trochę bym zamieszał dla zwiększenia siły rażenia .
Zobaczymy , jak inni odbiorą ...
Serdecznie pozdrawiam , C :-)

Opublikowano

Niby dla dobra dziecka ale oni swoje aspiracje chcą przez nie wykorzystać. Wrzucają dzieci w świat iluzji dorosłych traumatyczne przeżycie. Takie dziecko zobaczy to strzaszydło wymalowane w barwy wojenne to jest dopiero przeżycie. To jak zostawić dziecko na noc w domu pogrzebowym. Temat jest na czasie i ważki. Strzelę o tym felieton. Boże jaki ja stary jestem;-) Klocki to bajka nie było to się ganiało po drzewach. Byle woda morzem była. Świat tak się po.... że głowa mała. Poz.

Opublikowano

piszesz o życiu życiowo
niby zwyczajnie a jednak
poruszasz daję ci słowo
talentu kolejny to znak

zestrajasz stychy wybornie
kawowe i te o gwiazdach
upraszam ciebie pokornie
wypisz wymaluj o sadach

jakkolwiek o śmierci nie pisz
dramatów jest dość dokoła
wszelako ty jej już nie czcisz
zestrój refleksję wywoła

:)


Opublikowano

Anno, treść "debiutu" przypomniała mi b.ciekawy dokument pokazujący wybory małej mis.
Byłam zszokowana po emisji, bowiem uświadomiłam sobie, że istnieją, niestety, głupie matki, które wpajają własnym córkom
dobro i walory kariery, w ogóle. To, że matki są wypaczone, trudno, ale niektóre dziewczynki strasznie przyżywały porażkę,
bo nie przeszły dalej... Paparazzi, może im samym(matkom) zależy, żeby znależć się w kadrze...
Tu, "wysokie aspiracje" w podwónej roli, tak odbieram.
Dobrze, że.. dobrze.. o tym napisałaś.!
Pozdrawiam... :)

Opublikowano

....spędy pod tytułem ""mała miss "" sa duperelne...i zazwyczaj mamusie z tatusiami chcą się wbijać w dumę...
ale z drugiej strony
są talenty , które nie rodzą się na kamieniu....

w balecie , muzyce, sporcie...trzeba zaczynać bardzo wcześnie jeśli chce się osiągnąć wyniki... to z pewnością jest bolesne ale dążenie do celu dla tych młodych ludzi jest zdrową motywacją...

również nauka ma swoich małych bohaterów , którym brak kopania w piłke kopaną albo czy też zabawy z Barbie w Barbie...nie przeszkadzają..;-)))) i nie są symbolem straconego dzieciństwa..

wiersz....zbyt czarno na białym ,
mogłabyś ""dać"" z siebie więcej..;-)))

pozdrawiam. agnieszka dla Przyjaciół.. ;-))))

Opublikowano

poruszasz temat, który mnie zawsze buwersuje i robisz to pieknie "po swojemu"; tylko tak wtrącę niezobowiązująco - wydaje mi się tym razem, Aniu, ciut "kawoławowo", ale...to takie moje "zboczenie" w kierunku "okrojonych" ;-)

cieplutko pozdrawiam :)) Krysia

Opublikowano

Aniu , dotknęłaś czułej struny - dzieciństwa - dzieci mają je takie jakie zgotują im rodzice , dzieckiem się bywa a wniesione w nie złe dogmaty
(nie spełnionych , zaborczych rodziców) -odbierają to co w dzieciństwie najważniejsze - radość , uśmiech i poczucie bezpieczeństwa!
Dorosłym się zostaje , i wtedy wychodzą koszmary ...albo wartościowi , empatyczni ludzie!
Ach tak , mnie ruszyło !
To Twoje pisanie !
Wybacz !
Serdecznie!
Ja

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @klaks Mamy już więc dwie sławne pszczółki: Zosia i Maja. :-)))
    • @LeszczymPoezja, Proza i Promocja - wszystkie na jedną literę.  Ja tam myślę, że z którąś wreszcie się dogadasz :) 
    • Zobacz, spójrz… Oto moje usta. Moje dłonie. Zimno mi. Zimno mi w tej wilgoci. W tej dżdżystej aurze jesieni. Dotknij, a poczujesz. I jak? Mówiłem. Zimne to wszystko, prawda? Tak zimne jak bryłki lodu. I te palce zimne, jak palce mojej nieżywej już matki. Tutaj jest wiatr. I szum schodzący z nagich gałęzi drzew. Idący w liście, co u stóp mych się kręcą. W korzenie. Czuję w wilgotnych włosach twoją dłoń. Twoje palce przechodzące na wskroś. I znowu od początku…   Idę przez te obszary ciszy nagle zbudzonej. Przez ten cichy ciąg zdarzeń. Przez te długie bardzo strumienie czasu. Idę długo tymi korytarzami. Idę w daleki ląd zapomnianych twarzy. Które na końcu. Które tam bardzo… Na końcu...   Ty wiesz. I ja wiem. Wiemy wszystko. Wiesz, prawda? Wiesz wszystko, co chcielibyśmy sobie powiedzieć. Ale nie powiemy już nigdy, chyba że we śnie.   Tutaj, gdzieś. Pomiędzy drzewami. We śnie. Szliśmy. Idziemy. I będziemy szli. I jeszcze…   Kolejny krok. Kolejny…   Zderzam się ze ścianą w pokoju ciemnym i pustym. Odwracam się. I widzę. Patrzę. Szukam… Ze ścian wyciągają się ręce. Czyjeś ramiona. Te ręce zimne. Te dłonie. Te palce… Jakby twoje, które wciąż mnie przywałują gestami.   Zapalam świece. Gwiazdy płoną na niebie. Pomiędzy chmurami, w których jaśnieją snopy odchodzącego deszczu. Tutaj i tam. Odsłaniam zasłony. Szeroko. Firanki na moich skroniach w powiewie otwartego okna. Głaszczą. Łaskoczą. Łaszą się. Przymilają z milczącym kwileniem zmiłowania. Tam wysoko. Na niebie. Na suficie płomyki drgają od zimna. Na szafie jakiś zakurzony kufer nie ruszany przez lata. I wszystko majaczy. Rozpływa się i scala. I migocze, i szumi bardziej jeszcze. I jeszcze…   Lekki trzask podłogi przechodzi w tej ciszy i znika. Ktoś tu, widać, był przed chwilą. Lecz cisza. Cisza. Cisza znowu w tobie. I we mnie. I wszędzie. I jeszcze… Odgłosy jakieś przechodzą. Błądzą wewnątrz naszych ciał złączonych pustką.. I drżą w nas jeszcze… Tak bardzo długo… Jeszcze...   Jesteś tu jeszcze?   Wiesz, ja tu byłem. Czekałem. Albowiem istnieję już tylko w czasie przeszłym. W teraźniejszym kurz okrywa portrety pergaminowych twarzy. Wśród pajęczyn. Na ścianach. W półmroku. W piskliwym szumie gorączki. W ciszy absolutnej. W takiej ciszy dookolnej. Wszędzie. I wszędzie. Która się kryje, i która wyłania się zewsząd. Z każdej szczeliny. Pęknięcia. Spod każdej drzazgi, co wbija się pod paznokieć z ostrym ukłuciem, podczas przeciągania w jakimś napadzie wierzchem palców po drzwiach drewnianych. Po podłodze. Po listwach cokołów… Po pólkach pełnych martwych książek. Zaplamionych. Na okładkach czyjeś oczy zeskrobane żyletką. Wszędzie. Wszystkie oczy niewidzące. Ślepe. Wydrapane. Jakby ktoś chciał się pozbyć wszelkiego spojrzenia. W szaleństwie. W nieadekwatnym przeżywaniu rzeczywistości. W przypływie pasji. W schizofrenicznej mozaice szeptów, co wciskały się natrętnie do uszu. Wśród oddechów. Wśród szybkich. Zmęczonych. Kiedyś. Kiedyś… Ale to było kiedyś. Wśród zapomnianych gestów...   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-11-17)    
    • @Migrena Żal mi ich wszystkich, bo są jak latarnie w złym miejscu, oświetlają cudze zagubienie, a same gasną po kawałku.   A i ci, którzy się zatrzymują, też niosą w sobie ciemność, która czasem ma kształt samotności, a czasem – tylko pustki.   W tym wszystkim najwięcej boli to, że nikt tu nie jest z natury winny, a każdy trochę poraniony.
    • Spale wszystkie  Twoje wiersze miłosne    I odświeżę pamięć    Urodzę się na nowo  Umrze każde słowo    Wraz z tobą   Bo rozpłyniesz się  Jak prostytutka we mgle    Nocą na mieście
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...