Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

koszmar we śnie jest tylko niewinną igraszką
groteskowym miasteczkiem rozwydrzonych bachorów
na karuzeli wyrasta nasz bliźniak z ramienia
wgryzając w potylicę zęby

kiedy w końcu zaboli
powieki rozchylane boleśnie
za każdym razem
kiedy łapią skurcz znowu
zarastają błoną dziewiczą

zaboli po raz kolejny
z łańcuchów pozostaje wściekła i przykrótka zazdrość
z krzesełek łoże fakira ścielimy podczas tułaczki
schowani w żelaznej dziewicy tyle że z kolcami na zewnątrz
zwiedzamy bezpiecznie dzień za dniem

*

wyobraźnia pozostaje suką na jawie
dogmatem który już tylko w arytmii gwałtów szuka powietrza
by krzyczeć o spłodzenie dobrej woli

w tłumie poronionych osobowości chodzę
z wiertłami w oczach i psim węchem
nie udając
że wszystko jest w porządku

jesteśmy narzędziami sekcji zwłok resztek świata

Opublikowano

po pierwszym czytaniu nie odważę się na żaden komentarz, za ciężka artyleria, takie klimaty lubię, ale nie w biegu. muszę przetrawić i rozebrać na czynniki pierwsze. tu nie wystarczy komentarz : "całkiem porządny wiersz", na pewno wrócę i to nie raz. .
ps. komentarz Eli pod tym wierszem kompletnie mnie rozwalił pozytywnie:), rozbawił wręcz, a tego akurat mi trzeba. ja się tu tłumaczę potrzebą wgryzania a Ela na to po prostu: "nie jest dobrze i nieśmiesznie jest, i może dlatego mózg mój nietrawiący jest", no to żółwik, do następnego:)
pozdrawiam:)

Opublikowano

O Bosch... sorry tak mi się skojarzyło :)
A na serio - świetny obraz namalowałeś Tomaszu. I to nie pierwszy. Powinieneś zrobić z tego cykl, jak niegdyś Duda-Gracz. Jego był pod nazwą "Motyw polski" - w tym słynny (przynajmniej dla mnie) "Eksodus". Więcej nie wymienię - za płodny był :)
Szczere gratulacje.

Opublikowano

Ostro, sugestywnie. Pełno kontrastów, gęsto od metafory. Surrealistyczne obrazy, jawa gorsza od koszmarnych snów.

Zabrałabym drugie "kiedy".

Spójrz, jaki porządek w strukturze!

Jestem pod wrażeniem. Pozdrawiam,

Para:)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




chciałbym napisać kiedyś coś wesołego, w zasadzie były jakieś próby ale niezbyt udane,
czasami jednak zdarzają się teksty z nakreśleniem pozytywnym / akurat wzbudził takie a nie inne emocje, dobrze jak budzi różne wrażenia i przeczucia.
/

mocnej i dobrej kawy życzę ;) /

t
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




korzenie w człowieku są jednakowe
czasami się do nich wraca
dogląda się jakie zmiany zaszły
jak dojrzewają
jeśli coś pobudza
wstrząsa,
bo wstrząsy to odczuwam prawie zawsze
w sobie ;) /

dzięki za rozpoznanie mimo wszystko ;)



t
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




na razie w cykle się nie bawię/ nie nazywam cyklu nie określam danego zamkniętego podłoża na którym będę malował teksty bo to zbyt mechaniczne dla mnie :) zanim napiszę wiersz, nie w tej kolejności :) kiedyś może przecedzę te moje teksty i wtedy jakoś podzielę a może nie / czas pokaże /



dzięki za przychylność /

t
Opublikowano

... kiedy w końcu zaboli, zaboli po raz kolejny... bo... i tu treść wiersza, to już prawie arytmia tych resztek świata. Smutna treść. Nie czytam.. jakiejkolwiek..
Tomek, dlaczego..pomiędzy tłumem... czy nie lepiej po prostu.. w tłumie..? ..
Pozdrawiam... :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Lidia Maria Concertina -dziękuje - 
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Witaj - miło że rekompensuje - cieszy mnie to - dziękuje -                                                                                                        Pzdr. Witam - cieszy mnie że bardzo dobra - dzięki -                                                                                     Pzdr.serdecznie. @Lidia Maria Concertina - dziękuje - 
    • Oni. Nie było nikogo więcej. Tylko oni — jakby wszechświat skurczył się do ich ciał, do języków rozpalonych do białości, na których topi się stal. On — eksplozja w kościach, żyły jak lonty dynamitu, śmiech, co kruszy skały, rozsypując wieczność w pył rozkoszy. Melodia starej kołysanki zdycha w nim w ułamku sekundy. Ona — pożoga bez kresu, ziemia spopielona tak głęboko, że każdy krok to rana w skorupie świata, pamięć piekieł wyryta w skórze. I na ułamek sekundy, między jednym oddechem a drugim, przemknął cień dawnego uśmiechu, zapomnianego dotyku, kruchej obietnicy z przeszłości. Zgasł, zanim zdążył zaboleć, rozsypany w żarze. Oni — bestie w przeżywaniu siebie, studenci chaosu, co w jednym spojrzeniu rozpalają gwiazdozbiory. Usta — napalm, gotowy spalić niebo. Języki — iskry w kuźni bogów, wykuwające pieśń końca i początku. W żyłach pulsuje sól pradawnych mórz, czarna i lepka, pamiętająca krzyk stworzenia. A nad nimi, gdzieś wysoko, gwiazdy migotały spokojnie, obojętne na szept letniej nocy. Powietrze niosło zapach skoszonej trawy i odległej burzy. Świerszcze grały swoją dawną melodię, jakby świat miał trwać wiecznie w tym milczącym rytuale. Głód miłości? Tak, to głód pierwotny. Stare auto ryczy jak wilk, który pożera własne serce. Ośmiocylindrowy silnik — hymn porzuconych marzeń, pędzi na oślep, bez świateł, z hamulcami stopionymi w żarze. Litość? Wyrzucona w otchłań. Paznokcie ryją skórę jak sztylety, krew splata się z potem — rytuał bez świętości, bez przebaczenia. Każda rana tka gobelin zapomnianego piękna. Ciała wbijają się w siebie, jak ostrza w miękką glinę bytu. Każdy dotyk — trzęsienie ziemi w czasie. Na ustach smak krwi, słony, metaliczny — pieczęć paktu z wiecznym ogniem. Tu nie ma wakacyjnych uśmiechów. Są bestie, zerwane z łańcuchów genesis. Nikt nie czeka na odkupienie. Biorą wszystko — sami. Ogień nie grzeje — rozdziera, topi rozum, wstyd, imiona, godność, istnienie. Muzyka oddechów, ślina, zęby — taniec bez melodii, ciała splecione w spiralę chaosu. Język zapomina słów, dłoń znajduje krawędź ciała i przekracza ją w uniesieniu. Paznokcie na karku — inskrypcja życia na granicy jawy. Nie kochali się zwyczajnie. Szarpali się jak rekiny w gorączce krwi, jakby wszechświat miał się rozpaść w ich biodrach, teraz, już,. natychmiast. Noc ich pożerała. Oni — dawali się pożreć. Serce wali jak młot w kuźni chaosu, ciało zna jedno prawo: więcej. Więcej tarcia, więcej krwi, jęków, westchnień, szeptów bez imienia. Asfalt drży jak skóra, jęczy pod nagimi ciałami, lepki od potu, pachnący benzyną i grzechem. Gwiazdy? Spłonęły w ich spojrzeniach. Niebo — zasłona dymna nad rzezią namiętności, gdzie miłość rodzi miłość, a ból kwitnie w ekstazie. Miłość? Tak i nie. Ślad, co nie krwawi, lecz pali. Ciało pamięta ciało w dreszczu oczu i mięśni. Chcieli wszystkiego: przyjemności, bólu, wieczności. Ognia, co nie zostawia popiołu, tylko blizny. Kochali się jak złodzieje nieba — gwałtownie, bez obietnic. Na końcu — tylko oni, rozpaleni, rozdarci, pachnący grzechem i świętością. Źrenice — czarne dziury, pożerające światło. Serca — bębny w dżungli chaosu. Tlen — narkotyk, dotyk — błyskawica pod skórą, usta — ślina zmieszana z popiołem gwiazd, i ich własnym ciałem. W zimnym świetle usłyszeli krzyk — gwiazdy spadały w otchłań. Cisza. Brutalna, bezlitosna, jak ostrze gilotyny. Ciała stęknęły pod ciężarem pustki. Czas rozdarł się na strzępy. To lato nie znało przebaczenia. Zostawiło żar, popiół, co nie gaśnie, wolność dusz w płomieniach nocy. Wspomnienie — nóż w serce, gorzkie jak krew wilka, który biegł przez ogień, nie oglądając się wstecz. Świat przestał istnieć. Został puls płomienia, trawiący wszystko, bez powrotu. Nie mieli nic. Ale nawet nic nie pozwoliło im odejść. Więźniowie namiętności — płomienia bez końca, który pochłonął ich ciała i dusze w jeden, bezlitosny żar. Żar serc.      
    • @Waldemar_Talar_Talar anafora bardzo bardzo dobra
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...