Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

W świat twój wchodzić na palcach. Zsuwać ci z ramienia
białą, nocną koszulę - i cichnąć w tej bieli...
Do snu rozbierać ciebie jak dziecko do chrzczenia,
jak na tacę opłatek - kłaść cię na pościeli.

A kiedy lampy zgasną, wśród nocy ukryty,
co tłumione odkrywać; budzić, co nieznane.
Budzić w tobie coś złego, ten pierwiastek dziki,
i, rzucając go w światło, zdzierać zeń przebranie.

Całą ciebie ogarniać. Zakrywać przed światem,
być ci mikrokosmosem i mikroistnieniem.
Wtapiać się w ciebie duszno w poduszkach rogatych
i na ścianie się lekko z twoim stapiać cieniem.

Rankiem zaś, kiedy mgła się na polach położy,
noc ci z oczu odganiać i światu cię wracać...
I widzieć, jak na łóżku leniwie się płożysz,
i słyszeć, jak trze o szybę myśl jakaś skrzydlata.

Imieniem cię nie nazwę. Nie umiem. Nie znamy
nazwy lądu, co w dali raz pierwszy się ścieli.
Ty mi jesteś poczuciem. Tyś ogólny zarys.
Jak opłatek na białej kładziony pościeli.

[IX 2004]

Opublikowano

Oczarowałeś mnie, w dobrej tradycji wiersza « akademickiego » i zaskakując płynnością i lekkością. Niech znawcy się wypowiedzą, ja zachłysnęłam się. Zgrzytnęło tylko „budzić” i– „budzić” zbyt blisko siebie, ale to drobiazg. I te trzy gwiazdki … niepotrzebne… Pozdr. Arena

Opublikowano

ładnie... może razić aż nadto patetyczny ton - ale dla mnie do zniesienia
kilka wtórnych zagrań: "noc ci z oczu odganiać", "Zakrywać przed światem"
zastanawiam się również czy pomysł z opłatkiem nie lśniłby jaśniej gdyby raz tylko w wierszu zaistniał...
następnie... cóż to jest "płożysz"? i ostatnia rzecz - "jak dziecko do chrzczenia", baaaardzo brzydko mi to brzmi
więcej grzechów nie pamiętam:)
oczywiście przypominam, że ogółem mnie się podoba:)


pozdrawiam gorąco

kowal
sky

Opublikowano

Oj, nie!
Ja jestem przeciw "Do snu rozbierać ciebie jak dziecko do chrzczenia," - nie, nie, nie!
"jak na tacę opłatek - kłaść cię na pościeli..."
" rzucać go na światło... Kamienie na szaniec...." - te zwroty w dwóch pierwszysch zwrotkach odbierają mi kobiecość...


Cat

Opublikowano

Arena: Te gwiazdki to rzeczywiście tak jakby z przyzwyczajenia :) Powtórzenie "budzić" to je rzecz jasne celowe, choć już zgrzyta przypadkiem :) Jak widac nei ma tego dobre, co by na gorsze nei wyszło.
Przysłowie sponsorowane przez Polskie Stowarzyszenie Dekadentyzmu :)

Michał: Tak się skoncentrowałem, pomyślałem - i racji to na pewno dużo masz :) Rzeczywiście, te dwie frazy są oklepane jak maska trabanta, rzeczywiście, jest patetycznie całkiem. Przy czym patos to je akurat skutek uboczny sytuacji, co liryczna - wszak jam jeszcze w Misterium nie wtajemniczony, wszak jam jeszcze przed Pierwsza Komunią! :) Stąd to chrzczenie i ten opłatek; dwakroć zresztą, bo dwie funkcje pełni. A "płożyć" to je tak wić się po ziemi, jak różą, bluszcz, czy, na najbardziej poetycznym skończywszy, ogórek.

Catalina: Ja przepraszam, że ja może odbieram - ale ja przeca jeszcze półdzieciak, ja tam tylko zarys ogólny, zero szczegółów, cześć nabożna i tyle :) I z tą czcią rozbierać, i z tą czcią na łóżko. Ja wiem, że jednocześnie trochę samczo, że trochę przedmiotowo - ale ja tak właśnie chcę. Czemu mam w wierszu udawać, że jestem lepszy niż jestem? :)

I na koniec: strasznie, strasznie dziękuję całej Waszej trójce za komentarze. Właśnie takie chciałbym zawsze czytać na tym serwisie - rzeczowe, życzliwe, pozbawione zjadliwości. Wzięłem sobie do serca, na przyszłość będę uważał.

Pozdrawiam bardzo ciepło
Antek (czyli, że UnionJack :)

Opublikowano

witaj UnionJack :)

wiersz bardzo przyjemnie się czyta, ma niesmowitą atmosferę niemal namacalną i to mi się w nim podoba, niektóre porównania, czy słowa może ciut odstawały i wybijały z tego przyjemnego rytmu, np kamienie na szaniec, ale poza tym w porządku :)
aha no może trzykropek trochę za gęsto...

Serdecznie pozdrawiam
Natalia

Opublikowano

ale w takiej formie wiersza te "oklepane" zwroty tak nie rażą - bo tutaj chodzi o atmosferę, malowany obraz i w tym wypadku proste środki po prostu lepiej "trafiają" - a że tekst nie jest banalny, widać chociażby po zestawieniu z "czynnościami prokreacyjnymi" trzech największych dla polaków świętosci - chrzest, komunia, ojczyzna (brakuje tylko honoru:) )
dla mnie super - b.lubię takie klimaty, dzięki...
pozdr

Opublikowano

Wiersz obok którego nie można przejść obojętnie.

Bardzo klimatyczny i delikatny tekst (może nawet za bardzo "święty")

choć może w tym tkwi jego czar...?

... " trze o szybę myśl jakaś skrzydlata" - ten fragment tak sobie...

Ogólnie bardzo się podoba

Pozdrawiam serdecznie

Tadeusz

Opublikowano

Natalia: ja wiem, ja tego trzykropka nadużywam tak, jak ja niczego nie nadużywam więcej :) Po prostu... Czasem... Tak ciężko... Nie wciskać... ;)))

p. Tadeusz: Ten akurat fragment bezczelnie zerżnąłżem z Tetmajera, bo mi się taki tetmajerowski ten erotyk po napisaniu wydał, że stwierdziłem, że po prostu przyzwoitość karze go jeszcze bardziej powiązać. To go przyszpiliłem :)

A wszystkim razem i każdemu z osobna dziękuję za komentarze :) Miłym są zaskoczeniem :)

Pozdrawiam, Antek

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Wędrowiec.1984 No dobra, ale poprzednie moje tłumaczenie, bardziej mi się podoba, jest takie... bardziej poetyckie.  Przy pisaniu świadomość trochę się plącze z wyobraźnią, przynajmniej w moim przypadku tak jest :)
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      To nie jest splątanie kwantowe, tylko splątanie świadomości.
    • Dawniej każdy poranek pachniał złotem. Słońce wschodziło nad wzgórzami i bez słowa kładło na dachach ciepło, które otulało serca jeszcze przed pierwszą kawą. Ale od jakiegoś czasu coś się zmieniło. Niektórzy mówili, że światło stało się zbyt białe, inni że zbyt blade. Starzy ludzie w wioskach patrzyli na nie z lękiem, dzieci – z obojętnością. A ono wciąż tam było. Na niebie. Zawsze na niebie. I właśnie to było najbardziej niepokojące. „Nie czuć go” – mówiła codziennie staruszka Maja, siadając na swojej drewnianej ławce. „Kiedyś czułam, jak przechodzi przez skórę i dociera do duszy. A teraz… tylko patrzę, ale nie widzę.” Ludzie zaczęli snuć domysły. Czy to przez dymy, które wznosiły się z fabryk po drugiej stronie wzgórz? Czy może przez coś bardziej niewidzialnego? Przez rzeczy, których nie da się zmierzyć – jak strach, obojętność, rozpad miłości? Niektórzy szeptali, że prawdziwe słońce już dawno zgasło. Że to, które świeci teraz, to tylko replika – sztuczna kula światła stworzona przez tych, którzy chcieli kontrolować nie tylko czas, ale i nasze nastroje. „Zamienili nam światło serca na światło technologii” – pisał ktoś na ścianie opuszczonej stacji meteorologicznej. Ale pewnego dnia przyszedł chłopiec. Miał na imię Elian. Pojawił się znikąd, w butach z błota i z patykiem zamiast laski. Nie zadawał pytań. Siadał pod drzewami i mówił do liści, do wiatru, do kamieni. Ludzie uznali go za dziwaka, ale dzieci zaczęły go słuchać. A potem coś się wydarzyło. Pewnego ranka, kiedy Elian stał na wzgórzu, zamknął oczy i rozłożył ramiona. Słońce – blade i nieruchome – zaczęło wypełniać się ciepłem. Powoli, bardzo powoli, niebo poruszyło się z westchnieniem. Jakby przypomniało sobie, że kiedyś umiało kochać. W ciągu kilku dni ludzie zauważyli zmianę. Ptaki zaczęły śpiewać wcześniej, a cienie drzew znowu stały się miękkie. Staruszka Maja płakała z radości: „To ono. Prawdziwe. Wróciło.” Ale Elian powiedział tylko: – Ono nigdy nie zgasło. To my przestaliśmy świecić od środka.  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...