Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

biedna, miejscowa ludność, pociągami
i na staromodnych żyrafach pościgowych
przemieszczała się majestatycznie
po zmartwionej tym ogromnie górze lodowej,
ludzie opętani żądzą bogactwa
nadciągali prawie ze wszystkich stron
a najbardziej z południowego wschodu
gdzie cena życia była bardzo wysoka,
lampa w kantynie rzuca chybotliwe światło
na zaczajonego przy kominku motyla
z rodzaju pelargonii złocistych,
i chociaż diamenty już dawno wywieziono w walizach
to jak dawniej perfumowane dziwki
serwują zgłodniałym górnikom bezpłatne uczty,
góry lodowe topnieją od ludzkiego wysiłku
w zastraszającym tempie,
a wylegujące się przy brzegach foki morskie
grają dla podniesienia otuchy na mandolinach,
wywrotki ze śniegiem ociężale przemykają
przez sfalowane, pełne władczej pogardy morze,
jakiś wielki żółw morski z kolegami
zaśmiewają się do łez, kiedy jedna z ciężarówek
zahacza kołem o grzbiet wieloryba
i flegmatycznie się przechylając tonie,
ale w jej miejsce, całymi tabunami nadciągają od lądu inne,
-za piętnaście minut zamykamy kopalnię –
oznajmia suchy głos przez miejscowy radiowęzeł,
roześmiane wydry morskie ze złotymi bransoletami na tylnych łapach,
wpadają do kantyny pierwsze
a tuż za nimi dostojny słoń w marynarce od pierwszej komunii,
z cicha przez trąbę pogwizdując,
romantycznie wydekoltowana właścicielka
rozkłada przed zacnymi klientami talerze
pełne kawioru z kartoflami
i wtedy jakby na tę kolację zaproszony
wczołguje się dwunastometrowy wąż morski
w pilotce i bordowej muszce na szyi,
niski ale krępy piskorz w kapeluszu
walcząc łokciami wpycha się między węża a słonia w marynarce
i kategorycznie żąda od właścicielki żetonów telefonicznych,
pomalutku, jak w każdy sobotni wieczór, zabawa się rozkręca,
zespół muzyczny złożony z wyleniałych lisów polarnych gra ckliwe kołysanki,
pierwsza do tańca wyrywa się,
już nieźle wstawiona foka z niedźwiedziej góry,
kłania się zamaszyście przed wilkiem syberyjskim,
ale ten, widocznie nie ma ochoty na tańce z tą starą pindą
i przypija trzecią setkę do młodego wieloryba
z niechlujnie uczesanymi fiszbinami,
zabawa trwa już w najlepsze
gdy do kantyny przybywają kierowcy ciężarówek
okonie morskie, wszystkie w czapkach z daszkiem,
zawadiacko zsuniętymi na tył głowy,
w rogu, z wielkim cygarem kubańskim w bezzębnym pysku,
siedzi krokodyl słodkowodny, który w młodości,
w pogoni za marzeniami przypłynął aż tutaj, zgubił się i został,
towarzyszy mu jego wierny przyjaciel rekin młot,
zwany pieszczotliwie młoteczkiem,
na środku sali przepiękna pantera śnieżna o hebanowej skórze,
w bucikach od blahnika tańczy upojne tango ze starym gronostajem leśnym,
tuż przed północą, do kantyny wpadają wypindrzone pingwiny,
teraz zabawa trwa już w najlepsze,
elegancko wymalowana flądra oceaniczna pochyla się nade mną
i coś cichutko mówi,  ciężko otwieram oczy i słyszę
jacku, wstawaj, bo znowuż spóźnisz się do pracy.

Opublikowano

Aniu,
fauna Arktyki?
no tak jakoś mi się popitoliło w głowie,
a Manolo na kobiecych stopach przymocowanych
przez wspaniałe nogi do owiewanego nutami figi i herbaty
chociażby zniewalającego CARTHUSIA Io Capri, ciała powabnego,
no cóż,
lubię wtedy mistrza Manolo,
dziękuję Aniu,
jacek.

Opublikowano

Oj Jacku, zazdroszczę Ci takich snów i umiejętności ich ubrania w słowa... Masz niebywałą fantazję i malujesz wielkim bogactwem kolorów. Twoje dzieci, jeśli je masz, pewnie zasypiają z otwartymi ustami kiedy tatuś przed snem opowiada im takie historie :))

Opublikowano

Pielgrzymie,
zachowuję higieniczny tryb życia
więc dzieci moje żyją krótko,
a w tym swoim świecie ciała kobiety
nawet nie zdążą im się wykształcić usta,
natomiast moje narzeczone czasami zasypiają
z otwartymi ustami i bywa czasem, że przyczyna
tkwi w moim fantazjowaniu,
dziękuję Piotrze,
jacek.

Opublikowano

Aniu,
pewno masz na myśli to miejsce przymocowania
które wyposażone jest w stosowne
zagłębienia i krągłości
do których biegną często myśli mężczyzn,
a po okazaniu ich tym swoistym gladiatorom sexu
przysysają się na dłużej przeżywając
swoje wzloty i upadki,
a jak jeszcze kobietę owiewają śródziemnomorskie
nuty elegancji to mężczyźni po zażytych przyjemnościach
nie spieszą się do własnego domu
i zostają u kobiety na dłużej,

rozgadałem się jak jakiś stary lubieżnik
a mnie przecież bliżej do cherubinka złotego
obowiązkowo z niebieskimi oczkami,
jacek

Opublikowano

Jack,ja juz to znam :))) to jest tak zakręcone,
że przyjemność czytania zakończyła się
tym razem rozdziawionymi ustami,
tak genialnie,
że coś mi aż chrzęsło w zawiasach
i nie mogłam z tym nic zrobić,
ani skonczyć doczytać,
dopiero teraz mogę,
więc jakby to powiedzieć, skołowaniem
metaforami i zamotaniem jesteś na medal O,
i to pewnie nie jeden :))
pozdrawiam Kasia

Opublikowano

poczytałam Jacuniu, piękne opisy, aż jakby zbyt zagęszczenie mi się w oczach zrobiło,
miło było, pobyłam ciut a puenta rzecz jasna otrzaśnięta fajnie, J. serdecznie

Opublikowano

Kasiu przemiła,
chętnie bym przy tych zawiasach pogrzebał,
fajnie, że Ci się podoba,
a medal?
najbardziej by mnie rozczulał
medal Kasi małej - nieduży, złoty, z podobizną Twoją
i napisem: dla mojego jacusia,
Kasiu,
bardzo dziękuję,
i cały bukiet polnych kwiatuszków u stóp Ci zostawiam,
jacek.

Opublikowano

Judytko,
najważniejsze, że jesteś bo długo Cię nie było
i już się martwiłem,
ale jesteś więc dziękuję Judytko bardzo serdecznie,
i za to urocze "ciut" szczególnie miło,
pozdrawiam,
jacek.

Opublikowano

Pathe,
dziękuję za uwagi i poświęcony czas,
no tak, żyjemy w czasach kultury masowej
ale czasem dobrze się trzymać od niej na dystans
bo to pozwala na uzyskiwanie klimatów
buntowniczego "yndywydualyzmu",
dziekuję Agnieszko,
jutro Cię zrewizytuję,
bo dzisiaj, po kilkunastu godzinach spędzonych w lesie
łeb mi pęka od rzewnych dźwięków jakie wydobywają
z pysków /!/ te gałgany, leśne ptaszki,
jacek.

Opublikowano

Panie Michale - dziękuję,
no faktycznie,
przebudzić biednego śpiocha
wyrywając go z barwnego snu
można tylko wrzeszcząc,
miło mi,
pozdrawiam,
jacek.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Roma to ja jeszcze powiem, że ta moja "cisza" to takie moje idee fixe.  Prześladuje mnie.  Dziękuję Roma. Dobranoc.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Zawsze wesprzesz dobrym słowem Waldku :) Miłego weekendu.
    • Pieszo—tup—tup—tup—tupiemy przez Afrykę Krok—krok—krok—krok—tupiemy przez Afrykę (Bu—ty—bu—ty—do góry raz, o ziemię dwa!) Nie ma zwolnienia na wojnie!   Siedem—sześć—jedenaście—pięć—dwadzieścia dziewięć—dzisiaj mil— Cztery—jedenaście—siedemnaście—trzydzieści dwie mile wczoraj (Bu—ty—bu—ty—do góry raz, o ziemię dwa!) Nie ma zwolnienia na wojnie!   Nie—nie—nie—nie—patrz co przed sobą masz. (Bu—ty—bu—ty—do góry raz, o ziemię dwa) Lu—dzie— lu—dzie— wariują gdy wciąż widzą je, Bo nie ma zwolnienia na wojnie!   Licz—licz—licz—licz— naboje w ładownicach. Gdy—spuś—cisz—wzrok—zaraz dopadną cię! (Bu—ty—bu—ty—do góry raz, o ziemię dwa) Nie ma zwolnienia na wojnie!   Pró—buj—pró—buj—myśleć o czymś innym—  O—mój—Bo—że—nie daj mi oszaleć! (Bu—ty—bu—ty—do góry raz, o ziemię dwa!) Nie ma zwolnienia na wojnie!   Mo—że—my—prze—trwać głód, pragnienie, wyczerpanie, Ale—nie—nie—nie—nie to ciągłe patrzenie na—  Bu—ty—bu—ty—do góry raz, o ziemię dwa, Bo nie ma zwolnienia na wojnie!   W dzień—nie—jest—tak—źle bo koledzy są, Lecz—noc—to—sznu—rów—ki czterdziestu tysięcy milionów Bu—tów—bu—tów—do góry raz, o ziemię dwa Nie ma zwolnienia na wojnie!   Sze—dłem—sześć—ty—godni w piekle i mówię Nie—o—gień—dia—bły, ciemność czy coś, Lecz bu—ty—bu—ty—do góry raz, o ziemię dwa, Bo nie ma zwolnienia na wojnie!   W 1900 British Army przemaszerowała od Cape Town do Pretorii (1500 km) - tak ten marsz zapamiętał Kipling.  Fraza - nie ma zwolnienia na wojnie - pochodzi z Księgi Koheleta 8,8: Nad duchem człowiek nie ma władzy, aby go powstrzymać, a nad dniem śmierci nie ma mocy. Tak samo nie ma zwolnienia na wojnie i nie uratuje nieprawość tego, kto ją popełnia.  I Rudyard: We're foot—slog—slog—slog—sloggin' over Africa  Foot—foot—foot—foot—sloggin' over Africa (Boots—boots—boots—boots—movin' up and down again!)  There's no discharge in the war!     Seven—six—eleven—five—nine—an'—twenty mile to—day— Four—eleven—seventeen—thirty—two the day before   (Boots—boots—boots—boots—movin' up and down again!)  There's no discharge in the war!     Don't—don't—don't—don't—look at what's in front of you. (Boots—boots—boots—boots—movin' up an' down again); Men—men—men—men—men go mad with watchin' 'em,  An' there's no discharge in the war!     Count—count—count—count—the bullets in the bandoliers.  If—your—eyes—drop—they will get atop o' you!  (Boots—boots—boots—boots—movin' up and down again)  There's no discharge in the war!     Try—try—try—try—to think o' something different—  Oh—my—God—keep—me from goin' lunatic!  (Boots—boots—boots—boots—movin' up an' down again!)  There's no discharge in the war!     We—can—stick—out—'unger, thirst, an' weariness, But—not—not—not—not the chronic sight of 'em—  Boots—boots—boots—boots—movin' up an' down again,  An' there's no discharge in the war!     Tain`t—so—bad—by—day because o' company, But night—brings—long—strings—o' forty thousand million  Boots—boots—boots—boots—movin' up an' down again  There's no discharge in the war!     I—'ave—marched—six—weeks in 'Ell an' certify It—is—not—fire—devils, dark, or anything, But boots—boots—boots—boots—movin'up an' down again,  An' there's no discharge in the war!  
    • @Migrena mi właśnie też odpowiada, ale ja już tak mam, że zaczynam kombinować. A, że akurat na taką wersję? Myślę, że byłaby bardziej czytelna, ale niech tam... Zostanie tak jak jest :)

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      No to tu mamy odmienne zdania, ja tam swoją poezję uważam za dość szorstką, a Twoje "i niech cisza domknie wiersz" mogłoby, przynajmniej ten wiersz, złagodzić. Choć nie będę ukrywać, że podoba mi się to, że widzisz w niej subtelność Tu odpiszę tylko tak. Do mnie Twoje wiersze trafiają, podoba mi się i Twój styl i tematy o jakich piszesz, bardzo. Jeszcze raz, dziękuję :)     Aaaa i zanim zapomnę. Ja nie raz potrafiłam doprowadzić do tego, że z wiersza nie zostało nic, bo co chwilę coś, albo to, albo tamto nie pasowało, więc wiem o czym mówisz.
    • @Alicja_Wysocka Alicjo a Twój komentarz przecudny-:)…zapachniało „mgiełką”” prawdą w kolorze soczystej zieleni mnie realistkę…” oczarowało…nie wiem…ale wiem że lubię Twoje komentarze przemyślane też…Pozdrowienia
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...