Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

cóż zostanie po mnie
pełne dłonie wspomnień
drzwi zamknięte na oścież
puste miejsce przy stole
i wiatr
który czasem przyciągnie
pod okno cień
na którym spadający liść
napisze ostatni wiersz

co zostanie po wierszu
gdy przeczyta go deszcz
i nabożnie złoży
w koślawym lustrze
nekrologu

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


hmmm ale niespodziankę sprawiłes:)Zawsze czytałam Ciebie w obszerniejszych formach.Te dwa pierwsze wersy , są dobrym materiałem na klasyczny wiersz rymowany:)-tak mi sie od razu skojarzyło...Lirycznie u Ciebie,jakos tak mało mi Ciebie w wierszu...rozwin -dobrze?:)
pozdrawiam
Beata
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Januszu przemyśl to tłustym.
...

zostanie po mnie
kawałek wspomnień
nuta smutku

ktoś zapłacze nad losem złym
na grób świeże kwiaty przyniesie
i świeczkę zapali

ręce do nieba wyciągnie
krzyknie dlaczego Boże

dni wyrwane z kalendarza
w czyichś myślach zostaną
łza wspomnienia serce zrani

to wszystko
po mnie zostanie

Januszu taki mój niedopracowany...

serdecznie pozdrawiam - żyjmy długo - Jola
Opublikowano

Nie wszystko złoto, co się świeci z góry - według mnie Januszu, to Ty

bardziej sprawdzasz się w bardziej rozdmuchanych formach, ALE ja tutaj nie widzę nic,

co by wskazywało, że gdzieś skrzypi i nie trzyma się kupy. Mi się podoba:

krótki, na temat - tyle, ile być powinno, ni więcej, ni mniej...

refleksyjny, puenta zamyka gęby

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Kiedy zginę ostatnim rozbłyskiem pewności, w spirali echa dudniącego cieniem dźwięku, ziemia kresu wzejdzie, płaska i policzalna , rozmyta otchłanią — jak wielka tajemnica.   Ambiwalencja: gdy postrzeganie staje się wolą stworzenia — kwant z kwantu, dla kwantu, w fazie wzmożenia — któremu tylko myśl potrafi nadać szlif kształtu, ciężar słowa i liczbę istnienia.   Nie dookreślony przez spięte wymiary liczb, mam tylko iskrę zwątpienia na końcu palca, uniesionego w dal bezkresu — tak bliskiego, jak widok śmierci w każdym poruszeniu życia.    
    • @Alicja_Wysocka Cześć. Tak, chyba masz rację. Cóż, uczymy się na błędach.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Na swoją obronę muszę dodać, że kilka lat później miałem okazję być nad Atlantykiem i wówczas cały zanurzyłem się w tych wodach, a przecież Morze Bałtyckie  ma połączenie z Oceanem Atlantyckim, a więc to prawie tak jakbym kąpał się w morzu Bałtyckim.   P.S. Ludzi można podzielić na dwie grupy: podróżnicy i domownicy. Jak się zapewne domyślacie to należę do tej drugiej, ale, ale to nie znaczy, że od czasu do czasu, gdy nadarzy się okazja i zachęcenie to ruszę cztery litery z ciepłych pieleszy domowych, czyli jestem taki okazyjny podróżnik.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @violetta Fajna morska miniaturka! W 2017 byłem pierwszy raz nad polskim Bałtykiem, ale zamoczyłem tylko dłonie. Mój brat namawiał mnie do ściągnięcia butów i skarpetek, aby pochodzić po wodzie.  Teraz trochę żałuję, że tego nie zrobiłem. Taka okazja może się już nie powtórzyć. Bądź człowieku mądry i zrozum sam siebie.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

                                                  Pozdrawiam.
    • Et, ta lawa kotleta: na tel. to kawa latte.            
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...