Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

i kłamcom i oszustom zostanie wybaczone
albowiem nie wiedzą co czynią

i prezesom i sklepikarzom wybaczone zostanie
albowiem wiedzą co czynią ale czynić nie chcą

tylko kilku z nas zostanie skazanych
dobra nowina na wieczność

i gwałcicielom wybaczone zostanie
ponieważ natura potężna jest

i policjantom zostanie wybaczone
i konduktorom i urzędnikom państwowym

i tylko kilku z nas zostanie skazanych
ku pokrzepieniu serc i ku ostrzeżeniu


z wiecznym potępieniem i uśmiechem w lustrze
zbieram kawałki szkieł z rozbitej twarzy

Opublikowano

Oj, urzędnikom państwowym pewnie jednak nie wszystkim?
Ta twarz w lustrze jednak jest prawdziwa, różnie jednak
każdy z nas ją postrzega.
Kilku, jednak trafiło na PL- a!
Ku ostrzeżeniu:
zbieram kawałki szkieł z rozbitej twarzy
Zastanawiający i mocny tekst wiersza. Jest o czym myśleć,
jeśli jeszcze mamy czas na zastanawianie się.
Serdecznie pozdrawiam
- baba

Opublikowano

Czy sugerujesz, że poeci odczuwający na ramionach wieczne potępienie zostaną skazani w "pokazowej sprawie" aby odrzucić innych od czynienia zła. W sumie wszyscy jesteśmy źli, więc pozostaje tylko kwestia poruszona w Twoim wierszu, mianowicie - komu zostanie wybaczone, a kto zasiądzie na ławie oskarżonych. Kwestia interpretacji. Przemawia do mnie.
Pozdrawiam.

Opublikowano

peel, rozbijając głową lustro, zdał sobie chyba sprawę, że być może nie wszyscy pojmują o co chodzi w wybaczaniu. Ogólna tendencja zamazuje częstoi własny pogląd i obraz. Może zacząć od siebie, spoglądając w lustro?
Ciekawy wiersz, pozdrawiam.

Opublikowano

Ciekawy wiersz, zwłaszcza zakończenie bardzo dobre :-) Jedyne, co bym zmienił, to słowa "ku ostrzeżeniu" na np. "ku przestrodze" bo jakoś tak źle się czyta czterosylabowe "ostrzeżenie". Pozdrawiam Karol

Opublikowano

Z zakończeniem to ja mam problem, proszę Pana, bo choć obiektywnie stwierdzam, że jest dobre, to niestety sam niedawno popełniłem podobny wers i dlatego nie uderzyło to teraz we mnie z całą mocą :P

Ale tak w ogóle to czytało się bardzo przyjemnie, ładny kawałek refleksji, pozdrawiam ;)

Opublikowano

na ambonę z wierszem Michał teraz dobry okres, masówka będzie walić do domów Bożych, więc może ktoś pojmie na czym świat stoi i z czym się go je
z początku sceptycznie podszedłem do wiersza z czasem przemówił, dlatego tym bardziej na ambonę:))
pozdrawiam przedświątecznie
r i reszta bandy

Opublikowano

Dla mnie wiersz jest sarkastyczny: o potępianiu ludzi przez ludzi (tu nie ma nic o Bogu i religii) - każdy potępia sobie, kogo tam chce, ale tylko niektórych, zgodnie z własnym systemem wartości, a czasami wcale niezgodnie z nim. (A Bóg nie potępia i nie skazuje nikogo - to już wiadomo).
Podoba mi się wiersz, zwłaszcza to:

z wiecznym potępieniem i uśmiechem w lustrze
zbieram kawałki szkieł z rozbitej twarzy


Bardzo to do mnie przemawia, utożsamiam się z Peelem w wielu sytuacjach.

Pozdrowieństwa.
Oxy.

Opublikowano

HAYQ - a my czekamy i czekamy na Ciebie w Krk, widziałbym Cię już solo :)

karl89 - na razie zostawiam jak jest, ale zmian nie wykluczam.

Marcin B - o, to idę szukać wersu, w którym wierszu?

Sylwester Lasota - Yoda był malutki :)))

Pan Biały - zbudujemy i ambonę, jak będzie trzeba

Oxyvia J. - wiersz dojrzewa :)

Dziękuje i pozdrawiam.

Opublikowano

Wypaczona nauka Chrystusa (zarówno o winie, jak i o przebaczaniu) bardzo często obecna w dzisiejszym świecie. Ludzie powołują się na zasady i wartości chrześcijańskie dopasowując je do własnych potrzeb, zmieniając w zależności od sytuacji. W efekcie każde zło może znaleźć dla siebie usprawiedliwienie. Bardzo dobry wiersz.

Arek

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Hm.

Wtedy przystąpił Piotr do niego i rzekł mu: Panie, ile razy mam odpuścić bratu memu, jeżeli przeciwko mnie zgrzeszy? Czy aż do siedmiu razy? Mówi mu Jezus: Nie powiadam ci: do siedmiu razy, lecz do siedemdziesięciu siedmiu razy.” MAT. 18,21-22

Bo jeśli odpuścicie ludziom ich przewinienia, odpuści i wam Ojciec wasz niebieski. A jeśli nie odpuścicie ludziom, i Ojciec wasz nie odpuści wam przewinień waszych.” MAT. 6,14-15

Nie mam zamiaru zgrywać teologa, ale te fragmenty mówią same za siebie. Klarownie i czarno na białym, choć w konfrontacji z innymi fragmentami mogłyby stanowić wręcz (pozorną?) sprzeczność. Nie sądzę jednak, iż przypisywanie im zaledwie metaforycznego znaczenia jest właściwie. Owszem - wszystko można wypaczyć, ale prawdziwe przebaczenie nie jest wcale takie łatwe, szczególnie dla głęboko poszkodowanych.

Poza tym twierdzę, iż częściej właśnie zamiast nauki o przebaczeniu (która ma swoje granice - na przykład wtedy, gdy winowajca ani trochę nie żałuje swoich czynów) propagowane jest potępianie i wydawanie wyroków.

Wiersz odbieram nie jako piętnowanie fałszywych przebaczeń, lecz ogólną refleksję nad liczbą "potencjalnie potępionych". Jako wizję, ciekawą hipotezę.

Pozdrawiam.
Opublikowano

Ciekawe uwagi - oczywiście problem winy i kary jest problemem ciekawym, tutaj jest tylko kwestia perspektywy - czyli, jak dla mnie uzyskiwania "łatwego darowania win", gdzie w tym momencie przestaje działać sumienie, a zastępuje go klepanie pacierzy jako "kara za grzechy". Czyli brak tutaj miejsca na refleksje, samouświadomienie sobie tego, że robi się źle. Ja tutaj nie chcę zagłębiać się we własny tekst, ale ostatnio odnoszę wrażenie, że szybkość epoki pozbawia człowieka jakiegokolwiek poczucia czegokolwiek. Państwo pozwala na rzeczy które przeczą wyznaniowej religii (vide "kapitaliści, sklepikarze"), ktoś, kto zrobił komuś krzywdę poleci do konfesjonału i będzie zajadał karpie przez święta uradowany, że już jest bezgrzeszny.
I takie tam :)
Dzięki wielkie za refleksje - o "wypaczeniu" można wiele mówić, bo każdy ma świadomość, że swego czasu nawet kupowało się zbawienie na zaś, ale akurat historię można by zostawić.

Opublikowano

Sylwester Lasota - też jestem ciekawy, szczególnie, że to wszystko to jest krążenie wokół jakiejś myśli, które czasem nachodzą człowieka.

Marcin B - ale za to przejrzałem Twój dorobek - niezły, szczególnie, jak się czyta całość, to łapie się pewne nawiązania.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • dobrze że nic nie mówisz w chłodne dni nie marszczysz brwi mogę wtedy czytać własnymi słowami chociaż nie umiem przeglądać  się we mgle dobrze że nie zabierasz dłoni nieopisanych chwil w których zastygaliśmy   tak jest dobrze zanim zamkniemy usta powieki po wieki    
    • Mam stół. Mam plan. Połóżmy na nim co boli i co nie. Pogrupujmy to. Dowiedzmy się, pomyślmy za co możemy podziękować. Spójrzmy co ma dla nas wartość.   Mam stół. Mam plan. Siebie sobie dajmy.   Zadbajmy by drugie widziało słońce, by jeśli nocą to ładny księżyc. Zadbajmy o ręce pełne dobrych chwil, pełne niematerialnego bogactwa.   Mam stół. Mam plan. Mamy siebie. Dłoń w dłoń. Życie stoi otworem. Los też. Pokażmy że jesteśmy w stanie dać radę.
    • @huzarc Dzięki za pochylenie się nad tekstem.
    • On Aromat parzonej kawy uderzył mnie pierwszy, zaraz potem jej głos. Usiadła naprzeciwko, stawiając dwa kubki. Ta sama twarz od wielu lat, te same, znajome do bólu, gesty. Tylko ja już nic nie czuję. Mówi nieustannie, a jej głos dociera do mnie jak przez szybę. Słyszę dźwięk, lecz nie czuję ciepła jak dawniej. Słowa docierają, ale mnie nie dotykają. Jak deszcz za oknem. Wiem, że pada, ale nie jestem mokry. Mówi szybko, nerwowo, jakby chciała nadrobić wszystkie lata ciszy. Patrzy na mnie z taką żałością, z resztką nadziei, że coś jeszcze da się zmienić. Jakby miłość czekała tuż za drzwiami, które wystarczy otworzyć. Ale już wiem, że za tymi drzwiami jest tylko pustka. Nie ma tam już nas, nie ma nawet tego mnie, którego pamięta. Jej dłoń leży na stole, czeka na dotyk. A głos drży jakby prosiła o łaskę, której nie umiem dać. Każde słowo opada ciężko w gęstniejącą ciszę, a ja milczę niewzruszony z zamkniętym sercem. Wiem jednak, że muszę się odezwać. Muszę, bo wciąż tu jestem, chociaż już za murem, który sam - cegła po cegle - stawiałem. W końcu mówię, że to, co było między nami umarło. Cicho, jak ogień, któremu zabrakło tlenu. Czuję, że każde wypowiadane przeze mnie, słowo wbija się w nią niczym nóż. Znów milknę, piję zimną już kawę i udaję, że jestem gościem w domu, który właśnie przestał być moim domem. Czekam, aż ona to zrozumie.   Ona   Niedziela. Jesteśmy razem. Robię dla nas kawę, z nadzieją, że wreszcie porozmawiamy. Siedzimy przy stole, tak blisko, a jednak dalej niż kiedykolwiek. Zaczynam mówić. Mówię szybko, bo panicznie boję się ciszy, która kruszy nas od środka. On jednak uparcie patrzy w bok, jakby to wszystko go nie dotyczyło. Milczy, jakby słowa kosztowały go fortunę. Jego palce nerwowo zaciskają się wokół filiżanki, już od dawna nie szukają mojej dłoni. Wreszcie się odzywa. Z litości. Czuję to. Rzuca krótkie, oszczędne zdania, a każde z nich jest jak kamień - ciężkie, zimne i obce. Tonę w tym milczeniu, które rośnie między nami jak lodowa ściana. Chcę krzyczeć, że jeszcze czuję, że serce mi pęka, że wciąż tu jestem. A on oznajmia: "Wszystko będzie dobrze." I to jest najgorsze. Bo "dobrze" to nie "kocham". To tylko cichy wyrok podany z pustym uśmiechem. A więc to tak się kończy? W jego oczach nie ma już nic. W tej ciszy umarła miłość. A ja wciąż go kocham.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...