Niepewność listopadowa

[adolf]

świece na ołtarzach sztywnieją i gasną
Wiatr rysuje koła kluczem ptaków w górze
O sobie zapomnieć mam i rzucić własną
przyszłość gdzieś na ziemię, gdziekolwiek przy jutrze.

Rdzawe pióropusze: drzew, czerwonych twarzy
Do wrót się cmentarzy zbliżają i krypt
Oskalpować zmarłych chcą i ciała zażyć
Rozłożyć do liści i wejść sobą w nich.

Ach żeby Syn Boży dotarł tu przed nimi
Nim ostatnia padnie w ust szańcu modlitwa
nim ostatnia gałąź wyssie z nas drobiny
i nawet ziarenko już nie pozostanie...

(a może?).

może naszym niebem jest leśna gęstwina
a kwitnącym kwiatem nasze zmartywchstanie

[Stefan Nawara]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Przyznam, że trudna jest dla mnie Twoja stylistyka.
Romantyzm? Lesmian? Nie wiem.
Ale w kazdym twoim wierszu przez gąszcz odleglych mi
skojarzeń przebija jakis diamencik, który warto zapamiętać.
W tym cztery wersy, które sobie sam skomponowalem:


(Pewnie) nie zdąży Bóg do nas dorzeć.
Z nas pozostanie ziarno zasypane.
(Coż,) naszym niebem - las o wiośnie.
(A) kwiat kwitnący - zmartwychwstaniem...

Ładne. Mądre.
Stefek

[H.Lecter]

Do wrót się cmentarzy zbliżają i krypt
Oskalpować zmarłych chcą i ciała zażyć

nim ostatnia gałąź wyssie przodków zapas

Jak człowiek głodny, to niczym nie pogardzi... ; )

Adolfie, wycisz się trochę, bo zaczynasz się ocierać o jakiś czarny kabaret...

: )

[Maciej_Satkiewicz]

Dopracowałbym drugą i trzecią strofkę, bo rzeczywiście trącają kabaretem - taka forma i taka dosłowność to jakiś pastisz, chociaż ramy wiersza wydają się dość "na poważnie". Więc może to ramy trzeba wymienić? W każdym razie widzę tu istotną niekonsekwencję..

[Almare]

Niepewność listopadowa - powiadasz. Tu nie ma zgody, tytuł winien brzmieć: pewność listopadowa, bo to z pewnością dopadnie każdego i możemy o niej powiedzieć - jesteś pewnością.

Wiersz napisałeś niechlujnie, dopracuj, przemyśl np. czerwone twarze, skalpy, Pana Boga Naszego "spieszącego" - Bóg istnieje wszędzie ( tak należy wierzyć), więc spieszyć się nie może nawet w metaforze :)))

Pozdrawiam.

[adolf]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

no i tu jest ta względnosc w poejzi, a na neiszufladzie powiedział mi ktoś że akurat druga najlepsza :P pozatym nie jest w cale aż tak groteskowa, drzewa skalpują zmarłych tygodniami wyssasając cząsteczki, i kłebią się wokół cmentarzy jak armia, a że mają pióropusze dradzwych lisci? wszystko zależy ;]

pozdr :)) dzięk za wgląd

[adolf]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Tytuł będzie brzmiał Nie(pewnośź) listopadowa wtedy oddaje dwojakość sytuacji :)
bnie zgadzam się, dlaczego w wierszu mają obowiazywac jakies dogmaty, a moze Chrystus rywalizuje z drzewami o nasze ciała i jak nei zdazy to drzewa sobie z nas kiwaty zrobia?

bede bronił drugiej storefy, drzewa zjadała zmarłych i skalpują z cząsteczek otaczają cmanatrze jakby w wiecznym ataku :P a ze koira jest bruantno czerwona a drzea maja pioropsze kojarzy sie to z indianami atkaujacymi chrzescijan :))))))))))))))))) wiara poganska (natura) vs. wiata chrzescijanska :)))

pozdrawiam i dzieki za wgla,d co sadzi o poprawkach?

pozdr

[adolf]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

:P aaa od razu czanry, czerwony, treoche jaskrawe te metaofry, ale miało byc wyraziscie obraz musiał być pełny, moze rzeczywiscie lekko zbt jaksrawy, ale tak jeszcze nikt nie napisał
dzieki za wglad i koemnnta

[adolf]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Przyznam, że trudna jest dla mnie Twoja stylistyka.
Romantyzm? Lesmian? Nie wiem.
Ale w kazdym twoim wierszu przez gąszcz odleglych mi
skojarzeń przebija jakis diamencik, który warto zapamiętać.
W tym cztery wersy, które sobie sam skomponowalem:


(Pewnie) nie zdąży Bóg do nas dorzeć.
Z nas pozostanie ziarno zasypane.
(Coż,) naszym niebem - las o wiośnie.
(A) kwiat kwitnący - zmartwychwstaniem...

Ładne. Mądre.
Stefek

dzięki :))))))))

[Stefan Nawara]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Przyznam, że trudna jest dla mnie Twoja stylistyka.
Romantyzm? Lesmian? Nie wiem.
Ale w kazdym twoim wierszu przez gąszcz odleglych mi
skojarzeń przebija jakis diamencik, który warto zapamiętać.
W tym cztery wersy, które sobie sam skomponowalem:


(Pewnie) nie zdąży Bóg do nas dorzeć.
Z nas pozostanie ziarno zasypane.
(Coż,) naszym niebem - las o wiośnie.
(A) kwiat kwitnący - zmartwychwstaniem...

Ładne. Mądre.
Stefek

dzięki :))))))))

Nie ma za co.To Twoje.

[Agata_Lebek]

Wersja Stefana - bardzo :))

[adolf]

no dobra ugiąłem sie zmieniam punete :P

[adolf]

no dobra ugiąłem sie zmieniam punete :P

[Stefan Nawara]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

To nie bylo moją intencją.
Po prostu tak zapamiętalem.
A Twoja wersja może zostać,jak byla.
Stefek

[JacekSojan]

to w listopadzie będziemy zmartwychwstawać?!
tylko dlaczego ten Syn Boży ma być tak popędzany, by przed kimkolwiek zdążyć?
a Wszechmoc Boża to poezja? śliczne, bo nadmuchane poetycko słowa?
a tak wygląda cały ten wiersz -
nie pisz na kolanach, pisz bez zadęcia, byle bez wielkich słów, bo zamiast poetą zostaniesz kaznodzieją, i to z takich, którzy wieszczą sobie a muzom...
J.S

[Ruffle_puffle]

Do wędrowania po obrzeżach herezji osobiście nic nie mam. Jest to względnie twórcze. Dobrze, że tytuł mówi o zwątpieniu podmiotu lirycznego - bo inaczej wyszłaby jakaś dziwna mieszanka wiary i niewiary - raz nadzieja o wcześniejsze przyjście Syna Bożego, drugi raz zmartwychwstanie jako kwiaty.

Ciekawi mnie, gdzie w tym wszystkim jest piekło. Czy w takim razie źli będą po śmierci jakimś szkaradztwem?

Poza tym sam nieraz czepiałem się w wierszykach motywu odrodzenia jako zwierzę/roślina [nie reinkarnacja]. Zawodowi poeci również (np. Dehnel).

Czyli: nic nowego, choć ma swój urok.