„Rzeczy, których nie wyrzuciłem” Marcina Wichy to poruszający zbiór esejów, w których autor w wyjątkowo oszczędnym, ale pełnym emocji stylu mierzy się z osobistą stratą – śmiercią matki. Porządkując jej mieszkanie, a zwłaszcza książki, Wicha podejmuje próbę zrozumienia łączącej ich relacji, jednocześnie rekonstruując portret silnej, wymagającej, zaangażowanej społecznie kobiety i intelektualistki. Przedmioty codziennego użytku – notatki, zakładki, ulotki – stają się pretekstem do refleksji o rodzinie, pamięci i miłości, która często bywa trudna. Autor unika sentymentalizmu, zamiast tego budując intymną i jednocześnie uniwersalną opowieść o żałobie i przemijaniu.
Wicha splata osobiste wspomnienia z szerszym kontekstem historycznym i społecznym – przywołuje Marzec '68, realia PRL-u, doświadczenie żydowskiej tożsamości oraz kondycję polskiej inteligencji. „Rzeczy, których nie wyrzuciłem” to nie tylko książka o stracie, ale także o sile pamięci i o tym, jak codzienne przedmioty stają się nośnikami emocji i historii. To esej o końcu pewnego świata – pokolenia, stylu życia, systemu wartości – opowiedziany z ironią, czułością i literackim wyczuciem. Krytycy nazwali ją jednym z najważniejszych tekstów 2017 roku, a jej uniwersalne przesłanie i subtelna forma sprawiają, że pozostaje w pamięci na długo po przeczytaniu.