O, nie jest nikt z nas nędzny tak,
O suchym żyjąc chlebie,
Który by gwiazdy własnej, swej,
Na wielkiem nie miał niebie!
I nie jest nikt z nas silny tak
I taki ufny w siebie,
Komu by tęskny nie biegł wzrok
Do gwiazdy — gdzieś na niebie!
I nie jest nikt z nas szczęśliwy tak,
W rozkoszy czy w potrzebie,
Żeby swą gwiazdę aż po grób
Dopatrzeć mógł na niebie!