Miserere mei, Deus, quoniam conculcavit me homo
Smiłuj się nade mną, Boże litościwy,
Bo mię prawie w ziemię wbił człowiek złośliwy;
Nie mam odpoczynku, nie mam i wytchnienia
Od jego potwarzy i jego trapienia.
Wdeptali mię w ziemię ludzie nieżyczliwi,
A wojskami chodzą, którzy krwie mej chciwi;
Ale kiedykolwiek strach mię jaki zejmie,
Tobie ja, o Panie mój, ufam uprzejmie.
Pańskie słowa u mnie są wielkiej zacności,
Nań się ja spuściwszy jestem tej ufności,
Że kiedy się na mię nabarziej nasadzi,
Nigdy mi śmiertelny człowiek nie zawadzi.
Co wyrzekę, wszytko opak wywracają;
By mi jedno szkodzić, na to pieczą mają;
Schadzki o mnie czynią, radzą, naprawują,
Gdzie się jedno ruszę, wszędy mię szlakują.
I nie weźmie złość ich pomsty? Być nie może;
Wylejesz Ty swój gniew na nie, wieczny Boże!
Masz Ty policzone uciekania moje,
A łzy oczu moich wiadro chowa Twoje.
Jest to w księgach Twoich, a mnie serce tuszy,
Ze mój nieprzyjaciel wrychle nazad ruszy,
Bo kiedym się kolwiek uciekał do Ciebie,
Zawżdym poznał, że Ty słyszysz mię i w niebie.
Pańskie słowa u mnie są wielkiej zacności,
Nań się ja spuściwszy jestem tej ufności,
Ze kiedy się na mię nabarziej nasadzi,
Nigdy rni śmiertelny człowiek nie zawadzi.
Pomnię ślub swój, Panie, i będęć dziękował,
Żeś mię nagłej śmierci łaskawie uchował;
Uchowałeś szwanku, abych [w] liczbie żywych
Po Twych, Panie, chodził szcieżkach świętobliwych.