Szumi w gaju brzezina

Szu­mi w gaju brze­zi­na,
Bo ina­czej nie może,
Wiatr ga­łąz­ki jej zgi­na,
Musi szu­mieć nie­bo­że.

Wzdy­cha w gaju dziew­czy­na,
Mimo woli łzy cie­ką,
Bo mi­łe­go wspo­mi­na,
Co jest od iej da­le­ko.

Gdy na­dej­dzie już zima,
Brzo­za li­ści po­zbę­dzie,
Wszyst­kie wi­chry wy­trzy­ma
I już szu­mieć nie bę­dzie.