Wyjątek

[Karol Samsel]

praga północ ostatni dzień świata
dziewczynka na brzegu zajezdni
odciąga gumkę od spodenek
i kołysze się szklistym ruchem
opuszczonej przez boga kariatydy

nadszedłem za późno
niczego już nie cofnę
kimkolwiek bym się
teraz nie posłużył
nie wypowiem modlitwy
o skuteczne lekarstwo
za chwilę ciemność pożre ją
a ja pożrę ciemność

o cudzie spożywczy
sklepie cynamonowy
chorale gregoriański
skoro ten wieczór tak czy inaczej
eksploduje mi w piersiach
czy mogę się komuś zwierzyć

Warszawa, 17.09.2009r.

[kasiaballou]

poruszający, niesamowity, świetnie oddany klimat sytuacyjny, sprawne operowanie obrazem, który zapewnia czytelnikowi projekcję, plus subtelna, ale jakże intensywna w odbiorze refleksja pla - narratora - nie natarczywa, a jednak jednoznaczna i barwna lirycznie, tragiczna, acz wyważona - nie wiem, jak wyrazić to, co czuję...
może tak; kolejny, po Meredith (nie wiem, czy nie przekręciłam tytułu) który zapamiętam i będę utożsamiać z Karolem Samselem.

pozdrawiam
kasia :)

[H.Lecter]

Nareszcie opuściłeś, Karolu, rzeczywistości równoległe, witam, witam... : )
Dramaturgia nieco podrasowana ale w dobrym stylu.
Podoba się.
: )

[Ewa_K.]

dramaturgia i owszem, ale nie podoba mi się ten narracyjny ton

[Agata_Lebek]

"kimkolwiek bym się
teraz nie posłużył"
W tych dwóch wersach coś mi nie gra, oprócz tego że nie brzmią najlepiej ;)
Moim zdaniem można się ich pozbyć.
Reszta przyciąga jak magnes, a najbardziej:
za chwilę ciemność pożre ją
a ja pożrę ciemność

[Karol Samsel]

Dziękuję Wam bardzo.

Kasiu, cieszę się ogromnie, że - po "Meredith" - ten to ten, to mój, czeka się na takie słowa i bardzo głęboko się je przyjmuje. Mieszkam na Pradze od dwóch lat, ale dopiero teraz uczę się dostrzegać, zresztą bardzo rzadko piszę w Warszawie, częściej w swoim rodzinnym domu.

Piotrze, aż chciało by się powiedzieć: jak tu dobrze, dopiero kiedy się powraca do realizmu, rozumie się, co się utraciło. W pewnym sensie - utraciłem drugiego człowieka, jego bliskość. I to święta prawda jest...

Ewo, narracyjny ton był nieodzowny, ale tylko w pierwszej strofoidzie, oszczędne wejście w świat obrazu, niczego poza tym nie chciałem przetransportować.

Agato, no właśnie, tu jest kłopot z tym "kimkolwiek", ja czuję jakąś wewnętrzną zasadność niezgrabności tych dwóch linijek. Długo myślałem, jak opisać bezradność, pustkę właściwie całego kosmosu wobec tego, co się dokonuje - uznałem, że właśnie "kimkolwiek" tzn. ani bogowie, ani święci, ani możni tego świata nie są w stanie odwrócić cichej tragiczności tej sytuacji.

Aniu, te słowa wystarczają mi za wszystko.

Pozdrawiam serdecznie.

[a._mrozinski]

Ja mieszkam w Warszawie od zawsze, a mimo to jeszcze nie zanurzyłem się nigdy w Pradze tak jak Ty. A może właśnie dlatego? Warto pisać takie wiersze, zwłaszcza o niedopieszczonej Warszawie.

Arek

[HAYQ]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Cały wiersz jest świetny, ale dla mnie ten kawałek, to kwintesencja bezsilności. Ukazana zarówno przez pryzmat dziewczynki, jak i narratora. Poza tym pięknie oddaje charakter Pragi.
Może to niestosowne porównanie, ale pamiętam, że niewiele mi brakowało do takiego "wybuchu", kiedy na Brzeskiej (w 5 minut) wybebeszyli mój samochód ;))
Pozdrawiam.

[Rachel_Grass]

tak. tak, tak :)

[Leszek_Nord]

Dobry wiersz. Od pierwszej linijki tekstu czuję napięcie pomieszane z zaciekawieniem, z każdą następną napięcie spada mimo pożerającej i pożeranej ciemności, czy tak miało być? A może tylko ja to tak odbieram? Pozdrawiam. Leszek

[eszet]

Dobry.. dobry.. dzień dobry!

i pozdrowienia dla Pragi

s.

[Aleks Kleks]

Prosty, jasny, elegancki, wrażliwy, naprawdę się podoba, można by się przyczepić do oczywistości puenty ale z 2 strony wiersz jest tak poprowadzony żeby na tą oczywistość przygotować i uczynić ją jadalną. Tylko wers z chorałem odstaje jakoś znaczeniowo, jakby był zupełnie przypadkowy, rozumiem uniesienie ale jakoś dziwnie brzmi
Pozdrrawiam

[Karol Samsel]

Tak, Arku, warto pisać o Warszawie, brakuje mi tego, prozatorsko bardzo, ale to bardzo smakują mi "Balzakiana" Dehnela, ale w poezji zmiany warty chyba nie zauważyłem. Ja też niewiele znałem z Pragi, zanim się do niej nie przeprowadziłem - z Powiśla, dwa lata temu. Lynch mógłby tu kręcić swoje "Inland Empire" - nie potrzeba Łodzi.

HAYQ, dziękuję, tak, tę antyfonę chciałem uczynić szczególnie praską. Obok zajezdni Praga (gdzie wszystko się zdarzyło) jest parę naprawdę przedprzełomowych jeszcze sklepów spożywczych, a kilkadziesiąt metrów dalej bazylika Najświętszego Serca. Stąd te nieprzystawalności - chorałów i cudów spożywczych. Brzeskiej współczuję - jestem z "piechoty", może dlatego mnie to nigdy nie dotknęło na Kawęczyńskiej, gdzie mieszkam.

Dziękuję, dziękuję, dziękuję, Rachel:).

Dziękuję, Leszku, mnie jako autorowi o napięciu wypowiadać się najtrudniej - początek jest narracyjny i dla mnie dopiero potem coś w środku tego tekstu wzrasta. Nie wiem, czy napięcie, może raczej stężenie emocji, bezsilność, uzmysłowienie. Trudno to nazwać.

Dzień dobry, Eszet. Praga otrzyma je niezwłocznie:).

Aleksie Kleksie, dziękuję. Tu kulminacja przypada wcześniej - na linijkach z ciemnością, dlatego potem jest już tylko opadanie i wyciszanie tembru wiersza. Co do chorału, to - tak jak pisałem powyżej - ma to swoje uzasadnienie w odniesieniu do topografii dzielnicy, do bazyliki nieopodal, gdzie często można usłyszeć "inny świat".

Pozdrawiam.

[Katarzyna Leoniewska]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

O właśnie, i nareszcie pozwoliłeś mi "poczuć" Twój wiersz, a nie tylko uznać go za dobry :)
Może nie tak bardzo praski, jak mógłby być... ale Praga w pełni zasadnie usunęła się na drugi plan ;)

[BARBARA_JANAS]

To i ja sobie capnę...jak ta mucha na sklepie przyglądając się narracji...dobrze, że jestem wysoko... od użycia... Dobre to...to..jest...

Pozdrawiam...

[Leszek_Nord]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Uzmysłowienie i coś w rodzaju oswojenia, to by tłumaczyło tę opadającą linię napięcia. Dzięki, pozdrawiam. Leszek

[Karol Samsel]

Kasiu, to cieszę się tym bardziej. To prawda, Praga jest pretekstem, ale jakże ważnym.

No, Basiu, serdecznie dziękuję - mucha to dobrotliwe stworzenie jednak.

A widzisz, Leszku, trop jest - choć w głębi duszy: czy ja się z tym oswoiłem?

Pozdrawiam na dobry dzień.

[Nata_Kruk]

Karolu, potrafisz trzymać pióro we właściwej ręce, brawo.!