Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Poduszka zrosła się ze mną,
emanuje z nas biel.

Nie martw się, zobacz, jakie mam żywe włosy.
Jesteśmy same w pokoju, tylko ty
trzymasz mnie za rękę. Druga leży na zielonej
pościeli - strzepnięty popiół.

Może mówię za cicho i nie słychać uporczywego
chcę. Jutro odsłonisz zasłony i pokażesz
mnie słońcu. Uwierzy? Powtórzę dzisiejsze
chcę, tak chcę. Podnieś głowę, zobaczysz,
wytrzymam do rana.

Nie przestanę poruszać ustami. Czy jest coś,
co nie wędruje? Może wrócę.




Edward Munch "Chore dziecko", 1885-86

Opublikowano

uwielbiam Muncha,
wolę go w edycjach damsko-męskich, ale to chore dziecko też pozostawiło ślad w pamięci.
inaczej bym opisała ten obraz, ale dobrze go zobaczyć Twoimi oczami :)

pozdrawiam
/b

Opublikowano

Dziękuję. Czytałam jego biografię i wiersze pisane do poszczególnych obrazów i tu starałam się połączyć i jego i mnie. Miłosny jeden też opisałam ale nie wiem czy dobrze wyszło, ten akurat wiersz został pozytywnie przyjęty. Napisałam też "Krzyk" i ten chyba najlepszy. Też go uwielbiam:)) Tzn Muncha.
Pozdrawiam

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




?? w temacie :)
czy mogę poprosić o linki ?
gdzie, przez kogo dobrze przyjęty, co masz na myśli?
magę spytać?
bardzo jestem wścibska??
- w życiu się tak nie zakręciłam tymi znakami zapytania ;)
Opublikowano

Wejdź na www.poezja-polska.pl nick bona
Tam mam " Ucieczka bez nóg" - jako "Krzyk", potem " Melancholia" u mnie "Stagnacja" i jeszcze
"Biała rozpacz" u Muncha "Prochy". Tego miłosnego jeszcze nie wkleiłam, nie wiem czy dobry:)

Nadmienię jeszcze, że on ma kilka "Melancholii" i ten mój opis pasuje do jednego obrazu, to chyba będzie Melancholia II, nie jestem jednak pewna. Świetnie byłoby na ten temat porozmawiać, patrzeć na obraz i mój wiersz, świetnie się filozoficznie interpretuje i po części psychologicznie znając jego problemy.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Mam tylko jedno małe ale: "odsłonisz zasłony" brzmi trochę niezgrabnie, może odsuniesz zasłony lub coś w tym rodzaju...
Mam trzy odbiory Twojego wiersza Królowo ;)
Pierwszy bez obrazu
Drugi z obrazem
Trzeci pomieszany
Najbardziej podoba mi się uporczywe chcę i wytrzymam do rana.
Dobra konstrukcja, duży ładunek emocjonalny.
Wchodzę w Twój wiersz kolejny raz i podoba się coraz bardziej.
Gratulejszyn z pozdrowieniem.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Dzięki,
z przyjemnością przeczytałam. Prochów nie znam, ale tak odmalowałaś, że własciwie go widzę.
zawsze uważałam, że pisanie do obrazu to wielka sztuka. a munch daje taką szeroką paletę opisów, niewyobrażalną wręcz. nigdy nie przymierzałam się do takiego zadania. raz napisały mi się - wlaściwie same, interpretacje obrazów znajomej ale utknęły w szufladzie. nie uważam, bym podołała tematowi. podziwiam, wnosisz swój pierwiastek i tworzysz niezalezny wiersz. to sztuka.
te włosy wychodzące i łączące się z rzeką, ta fobia obcych, nie słyszę morza, w melancholi we włosach żałoba, srom i kobieta, która wyszła ze mnie, fakycznie pomost wychodzi z jego głowy, jak u freuda. opieram się o blat, coś musi być ziemią - niesamowicie potrafisz dobierać słowa, tworzyć klimat.

moje uznanie
/bea
Opublikowano

Dziękuję, dodałaś mi odwagi. Mam "kupido", tylko brak odwagi do wklejenia, nie jest zły ale nie wiem czy nie za słaby. Bardzo się cieszę, że spodobały Ci się. Pozdrawiam
:)
Dodam, że obraz "Prochy" figuruje również pod tytułem "Popiół", doszukałam się tego - dwa różne źródła i jeszcze jego data urodzenia; najczęściej jest podany 12 grudzień a gdzie indziej 16.12.
To tyle.

Opublikowano

Popiół, trochę inaczej sobie wyobraziłam, ale ja w ogóle mam czasem za daleko idącą wyobraźnię. Chyba mnie w końcu sprowokujesz do małego eksperymentu,
chociaż mam obawy...

Kupidyn to jeszcze cięższa sprawa.
słowa i erotyka jakoś ciężko chodzą razem.
do jutra :)

Opublikowano

Wcale nie jest ciężkie, mówię, że to trudny temat :)
tak sobie na szybciutko z rana pomyslałam, że trzeba bardziej pójśc w wiersz niż w opis i to bardzo dobrze, że pokazujesz subiektywną stronę tych obrazów. to bardzo przyjemne doświadczenie. widać, że w emocjach i w głowie dużo się dzieje ;)

pozdrawiam
/bea

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Witaj - super - twardy ale i zarazem fajny wiersz -                                                                                               Pzdr.
    • Witam -  jest powolnym, ciężkim skrzydłem unoszącym się nad milczeniem wśród gałęzi - poetycko do brzmi - ciekawy wiersz -                                                                                                  Pzdr.
    • Gdy świat w pomroce drżał bez granic, a łez ludzkich grad twardy spadł, w ubogiej stajni rodzi się Wygnaniec, co swoim płaczem niesie świat.   Nad zimnym żłóbkiem Matka schylona drży, jakby słyszała przyszły jęk. U Jej kolan Syn — jak słomka krucha — a w Nim wieczności święty lęk.   Pasterze idą w pokorze cichej, niosąc wspomnienia minionych bied. W obliczu Dziecięcia widzą iskierkę, która z ciemności budzi świat wnet.   Za nimi królowie przez burze idą, a gwiazdy bledną w ich trudny ślad. Dary swe niosą — choć dobrze wiedzą, że Anioł spisuje człowieczy świat.   A gdy godzina krwawą jest nocą, a winy ludzkie unoszą mgłę, wzrasta światełko, co mrok przebije, niby nadzieja w mroźnej pomroce.   O Dzieciątko — naucz nas wybaczyć to, co boli, uleczyć ranę, co w sercu tkwi. W tej nocy głuchej bądźże nam światłem, by człowiek z powrotem ku miłości szedł.
    • Wchodzę do Urzędu Skarbowego a powietrze stoi tu gęste, ciężkie, podsłuchujące, jak bigos po świętach, który ktoś próbował reanimować defibrylatorem - jak mgławica, która wciąga petentów niczym komety, mieli ich w czarnych księgach i wypluwa w postaci oświadczeń, jakby każda jego cząsteczka chciała mnie rozliczyć z własnego oddechu, wirując we własnej galaktyce czarnych dziur absurdów. Krzesła stoją rzędem, jak pluton meblościańskich egzekutorów, którym już na niczym  nie zależy, nawet na własnym lakierze. Przy recepcji kobieta w okularach tak grubych, że NASA mogłaby przez nie badać słońce i jeszcze dostać premię za szczegółowość. Patrzy na mnie, jakby sprawdzała, czy jestem człowiekiem, czy tylko błędem w systemie. Patrzy tak przenikliwie, jakby miała w oczach rentgen, który potrafi rozpoznać grzechy podatkowe jeszcze z czasów, gdy byłem plemnikiem. - Numer, mówi głosem, który trzeszczy jak TERMINATOR 5000 przepychający historię podatkową narodu. Dostaję 666/B. numer jak sygnet diabła w księgach, który pieczętuje każdą myśl podatnika. „B” jak „Będzie bolać”. Siadam. Obok mnie mężczyzna w garniturze z PRL-u, tak sztywnym, że chyba jest zbudowany z rozporządzeń Jaruzela wprowadzonych w życie na zawsze. - Czekam trzeci rok,  szepcze. - Okienka są czynne,  mówię. - Są. Ale nieczyniące. Wyświetlacz miga jak alarm w elektrowni jądrowej, który wszyscy nauczyli się ignorować, taki alarm, przy którym nawet reaktor westchnąłby: dobra, jak  nikt i tak nie przyjdzie Idę do okienka. Pięć kroków - a czuję się, jakbym szedł na pogrzeb własnego konta bankowego, w asyście komorniczej orkiestry dętej. Urzędnik siedzi jak kapłan, który połknął cały Dziennik Ustaw i teraz medytuje nad moim losem. Jego brwi mogłyby służyć bocianom za sezonowe gniazdo. - Dokumenty, komenderuje. Rozkłada je z precyzją chirurga operującego bez znieczulenia, bo znieczulenie nie jest kosztem uzyskania przychodu. Przegląda moje liczby jakby były księgą upadku cywilizacji. Nagle zamiera. Jakby w tych papierach zobaczył liczbę, której nawet kalkulator nie chce liczyć, tylko prosi o ostatnie namaszczenie. Jak człowiek, który wyczuł trzęsienie tych zimnych fal absurdów, co wyrywają dusze z orbit. - No… to mamy problem. Wstaje. Zdejmuje okulary. Urząd zamiera - Wygląda teraz jak arcykapłan biurokracji, który za chwilę otworzy kamienną tablicę z moim losem - tak ciężką, że nawet grawitacja zwalnia z szacunku. Drukarki wstrzymują wydruk, kserokopiarki zamykają paszcze. - Po analizie… - Z uwzględnieniem… - I po przeliczeniu współczynnika… Wręcza kartkę jak wyrok z zakurzonej wersji Hammurabiego. - Musi pan zapłacić, w ciągu czternastu dni… Pochyla się. Patrzy mi w oczy. Czuje oddech paragrafów. - trzydzieści siedem tysięcy… czterysta dziewięćdziesiąt trzy złote… i trzy grosze. Jakby moje życie zostało sprasowane w zakurzonej prasie prawa i wciśnięte w banknot, który nigdy nie dotrze do portfela, a tylko odbija się od ścian bezlitosnego świata. - Skąd taka kwota?! - Z pana życia... Z pana życia, proszę pana. Krzesło obok mdleje. Nie mam do niego żalu. W broszurze - zajęcie konta, - zajęcie mieszkania, - zajęcie marzeń. Punkt trzeci wytłuszczony. Wychodzę. Świat wydaje się lżejszy. Albo ja cięższy o trzydzieści siedem tysięcy i trzy grosze, które są jak śmiech losu odbijający się od szyby. Drzwi zamykają się za mną jak stalowe powieki olbrzyma, który śni o podatkach i połyka w snach tych, którzy próbują uciec. Jak paszcza rekina pożerającego ostatni kawałek wolności, mrucząc: „Do zobaczenia. Nawet jeśli tego nie chcesz.”          
    • Witaj - wiersz ma klimat który nie nudzi - fajnie napisane -                                                                                                       Pzdr.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...